شهروند| تقریبا 11سال قبل بود که بازسازی ورزشگاه آزادی به اتمام رسید و از آن پس حداقل یک زمین وجود دارد تا در بازیهای بینالمللی مجبور نباشیم سرمان را مقابل خارجیها پایین بگیریم و از کیفیت پایین چمن ورزشگاههایمان شرم کنیم. شاید این سالها دیگر در دنیای حرفهای فوتبال صحبت از زمین چمن بیکیفیت بیمعنی باشد اما در کشورمان این مشکل همچنان یکی از دغدغههای اصلی فوتبالیهاست که بعد از خیلی مسابقات به بحث اصلی در نشست خبری مربیان تبدیل میشود. چرا هیچ ورزشگاهی بعد از آزادی نتوانسته چمن خوبی داشته باشد، سوالی است که در ادامه آن را بررسی کردیم.
حافظیه و غدیر کمتر از یکسال باکیفیت
در این سالها مسئولان ورزشی استانها، باشگاهها و... سعی کردهاند تا زمین چمن ورزشگاههایی را که از آن در لیگ برتر استفاده میشود ترمیم اساسی کنند اما نهتنها در این راه موفق نبودند، بلکه وضع خیلی از همین استادیومها بدتر از قبل هم شده است. حافظیه شیراز را میتوان از این دست ورزشگاهها نامید که بعد از مدتها فرصت برای بازسازیاش خیلی زود چمن باکیفیتی که داشت را به دست فراموشی سپرد تا مسئولان مجبور به رنگ زدن چمن شوند. همچنین غدیر اهواز که مدت زیادی نیست افتتاح شده، در تابستان امسال به قدری بیکیفیت شد که حتی چند بازی تیمهای خوزستانی را به ورزشگاه تختی منتقل کردند.
از مناقصه تا روزمرهگی
زمانی که استادیومهای مختلف کشور قصد ترمیم و بازسازی چمن خود را دارند، از طریق مناقصه این پروژه را به کمترین پیشنهاد واگذار میکنند. همین طرز فکر باعث میشود تا شرکتی که مسئولیت این کار را برعهده گرفته از ضعیفترین مواد و امکانات در این راه استفاده کند. از آنجایی که اکثر ورزشگاهها نیز دولتی محسوب میشوند، یک باشگاه خاص روی آن نظارت ندارد و فقط وارث مشکلات بعد از ساخت است. از طرفی سازمان لیگ و فدراسیون نیز هیچوقت در این رابطه تفکری اساسی نکرده و فقط سعی کردهاند با زودتر آماده کردن ورزشگاهها به هر قیمتی از برنامه اعلامشده لیگ، عقب نمانند. بارها شاهد بودیم که در 2 روز متوالی در ورزشگاههایی که 2 تیم از آنها استفاده میکنند، 2 دیدار برگزار میشود که اصلا با اصول حرفهای سازگار نیست.
ورزشگاه کمتر، امکانات بهتر
درحالی ما با مشکل چمن ورزشگاه و کمبود دیگر امکانات در استادیومها روبهرو هستیم که دیگر کشورهای آسیایی - که عمدتا سطح فوتبالشان پایینتر از ایران است - کمترین دغدغه را دراینباره دارند. تنها برتری ایران نسبت به این کشورها تعداد زیاد ورزشگاههاست. مثلا ازبکستان که توانست در مقدماتی جامجهانی ایران را شکست دهد، 5 ورزشگاه فوتبال دارد که از این تعداد 4 ورزشگاه درجه A یعنی بالاترین درجه کیفیت را در اختیار دارند اما در ایران با N تعداد ورزشگاه فقط آزادی و تختی هستند که درجه A را دارا هستند که آن هم از نوع منفی است. پس بهتر است تا با مدیریت منابع، ورزشگاههای کمتری را در اختیار داشته باشیم اما امکانات و بودجه بهتری را در اختیارشان قرار دهیم.
ماجرای تنها ورزشگاه استاندارد
سال 81 تا 82 مسئولان به دلیل وضع نه چندان جالب ورزشگاه ملی ایران که بیش از همه چمن نامطلوبش توی ذوق میزد، تصمیم به بازسازی ورزشگاه گرفتند که پس از آن حداقل یک ورزشگاه آزادی با چمن نسبتا مطلوبش وجود دارد که به آن در برابر خارجیها افتخار کنیم. بهمن وزیری، مدیر ورزشگاه آزادی در زمان بازسازی این استادیوم دراینباره به «شهروند» میگوید: «تنها مشکل در این همه سال استفاده نکردن از افراد متخصص است. در آن سال چند پیمانکار ابتدا آمدند و به ما گفتند که به زمین کود بدهید اما ما برای ورزشگاه آزادی از کارشناسان هلندی و آلمانی استفاده کردیم. البته کار بسیار سختی بود که زیرساختها را درست کنیم زیرا به دلیل کودشیمیایی که در 30سال به این زمین داده بودند، به ارتفاع 2متر موادی زیر زمین تشکیل شده بود که مثل بتن بود.» وی همچنین میافزاید: «تمام ورزشگاههای ما نیز درحال حاضر با این مشکل روبهرو هستند و اگر بخواهیم کار اصولی انجام شود، باید زیرساختها ابتدا درست شود نه اینکه از شرکتهایی که متخصصان کشت چمنهای پارکها هستند، برای چمن ورزشگاهها استفاده کنیم.»
از باتلاق آزادی تا چمن سردسیر اهواز
حسین کلانترزاده، مدیرسابق ورزشگاه تختی درباره مشکلات چمن ورزشگاهها به «شهروند» میگوید: «مشکلات اساسی در بحث نگهداری چمن استادیومها درواقع عدم مدیریت مناسب است نه کمبود بودجه. مثلا آن چمنی که در ورزشگاه غدیر اهواز استفاده شده و تا قبل از شروع تابستان نیز کیفیت بسیار مطلوبی داشت، مخصوص منطقههای سردسیر است. دیدید که این چمن با یک آفتاب خیلی زود خراب شد و از بین رفت. باید چمن آفریقایی برای این استادیوم استفاده میشد که مخصوص مناطق گرمسیر است.»
وی همچنین میافزاید: «در بحث چمن زیرساختها بسیار اهمیت دارد و همچنین مرمت چمن باید بعد از هر بازی صورت گیرد تا در زمستان یخ نزند و در تابستان گرما به خودش نگیرد. یادم میآید که قبل از بازسازی ورزشگاه آزادی استقلال در لیگ قهرمانان آسیا دیدار با حریف کرهای داشت که به دلیل باران شدید زمین به باتلاقی تبدیل شده بود. استقلالیها به دلیل شرایط زمین، بازی را واگذار کردند اما کرهایها که از طریق هواشناسی از بارش باران باخبر شده بودند، در زمین آب گرفته بودند و تمرین کرده بودند و به مشکل برنخوردند.»
هزینه نگهداری چمن
یک بیستم قرارداد بازیکنان
بارها شاهد بودیم که در جایجای ایران استادیومهایی ساخته شده که در ابتدا کیفیت زمین چمنشان مطلوب بوده اما بعد از مدتی به شکل گذشته بازگشته است. همواره مدیران کمبود بودجه را دلیل ایجاد این وضع عنوان کردهاند اما به نظر میرسد دلیل اصلی عدم توانایی همان مدیران باشد نه بودجهای که در اختیار دارند. هزینه نگهداری چمن یک ورزشگاه که حال استاندارد داشته باشد، تقریبا ماهیانه 10میلیون تومان میشود و سالیانه چیزی حدود 120 و نهایتا با هزینههای جانبی 150میلیون تومان است. این مبلغ را مقایسه کنید با قرارداد یک بازیکن فوتبال که فقط یک جزیی از یک تیم است؛ شاید یکدهم یا یکبیستم قرارداد بازیکنان امروزی. این اعداد و ارقام نشان میدهد که فقط عدم نظارت و سوء مدیریت باعث شده تا بالاترین سطح فوتبال ایران نیز از بازی کردن در یک زمین چمن مناسب محروم باشد.