6، 7 سالی است که مسئولیت کمیته پزشکی فدراسیون را برعهده دارم که نمی‌توان این سال‌ها را با دوره‌های گذشته مقایسه کرد، البته نه این‌که از خود راضی باشم؛ بلکه نمونه‌هایی که در چند‌سال اخیر از بازیکنان فوتبال گرفته می‌شود، قابل قیاس با گذشته نیست. به جز فصل 89 – 90 که نمونه‌های مثبت دوپینگ روند افزایشی داشت، در سایر فصول این روند سیر نزولی پیدا کرده است. البته این اتفاق را مدیون گسترش آموزش مبارزه با دوپینگ در کشور، برگزاری کارگاه‌های آموزشی در تمام استان‌ها، کلاس‌های آموزشی برای تمام بازیکنان لیگ برتری و... هستیم. در حرکتی جدید سعی کردیم تمام بازیکنانی را که در سطح اول فوتبال کشورمان مشغول فعالیت هستند، از مسائل و مشکلاتی که ممکن است برای آنها در بحث دوپینگ به‌وجود آید، آشنا کنیم. در همین راستا بازیکنی را در لیگ برتر یافت نخواهید کرد که بعد از مثبت شدن نمونه‌اش بگوید «من نمی‌دانستم» با این روند همه بازیکنان بعد از دست زدن به این رفتار زشت و بعد از احضارشان اعتراف و تأکید می‌کنند از روی عمد دست به چنین کاری زدم. دیگر این‌گونه افراد هدفشان مشخص است. قصد داشتند با عملی غیرورزشی و رفتاری غیرحرفه‌ای خودشان را برتر از حریف ببینند. اتفاق خوشایند دیگر در راه جلوگیری از این پدیده شوم قرار دادن بندی در قرارداد بازیکنان لیگ برتری با باشگاه‌هاست که تعهد می‌دهند، به تمام قوانین دوپینگ آشنا هستند و در صورت دست زدن به این عمل تمام حقوقشان از سوی باشگاه سلب می‌شود. همچنین داشتن کادر پزشکی ثابت کنار تیم که بازیکنان شبانه‌روزی بتوانند به آنها دسترسی داشته باشند، باعث شده تا جای هیچ بهانه‌ای باقی نماند. حتی این پزشکان نیز تحت کنترل هستند و باید در کمیته پزشکی فدراسیون دوره‌های آموزشی را پشت سر‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ بگذارند.  البته این اتفاق خوشایند در لیگ‌های پایین‌تر رخ نمی‌دهد و همچنین فوتسالی‌ها از این رخداد محروم هستند که باید به‌زودی در تمام بخش فدراسیون فوتبال فراگیر شود. اگر این اتفاق رخ دهد 9/99‌درصد ماده‌های ممنوعه شناسایی می‌شوند و فقط آن بخش استثنا می‌ماند که نیاز به اطلاعات پزشکی بالا و آزمایشگاه‌های مجهز که در جهت خلاف مبارزه با دوپینگ حرکت می‌کنند، دارد که بعید می‌دانم در ایران بازیکنی از چنین امکاناتی بهره ببرد.