شهروند| در چند روز اخیر خبر فوت مرتضی پاشایی خواننده و آهنگساز موسیقی پاپ بسیاری از هواداران او را به خیابان‌ها کشاند. پیش از این نیز اعتراض به اسیدپاشی‌های اصفهان در این شهر و نیز تهران تجمعاتی را به دنبال داشت. در هر دو این موارد با آن‌که در نگاه نخست موضوع به هیچ عنوان سیاسی نبود اما در ادامه برخی از این تجمعات به تنش و در مواردی به شعارهای سیاسی منتهی شد. علت موضوع چیست و چرا در نهایت بیشتر تجمعات مردمی فارغ از ماهیت خود در ایران به چنین سرنوشتی منتهی می‌شوند؟ سیدرمضان شجاعی‌کیاسری، عضو کمیسیون فرهنگی مجلس و شورای نظارت بر صداوسیما معتقد است:
همه این رخدادها به ما می‌گوید که دولت باید هرچه زودتر لایحه قانون احزاب را به مجلس ارایه دهد تا گروه‌ها و احزاب مختلف بتوانند حرف‌های خود را بزنند. درحال حاضر گروه‌های مختلف فکری، سیاسی و اجتماعی شرایطی را پیدا نمی‌کنند تا مسائلشان را مطرح کنند البته ممکن است برخی از این گروه‌ها مخالف باشند، برخی موافق و دوستدار نظام برخی هم منتقد اما به‌هرحال باید زمینه این گفت‌وگو‌ها و اعتراض‌های صنفی و سیاسی فراهم شود. از سوی دیگر وقتی فعالیت همه جریان‌ها چه سیاسی و چه غیرسیاسی شفاف بشود نیروهای امنیتی و انتظامی هم بهتر تشخیص می‌دهند که این افراد چه کسانی هستند و از سوی چه جریاناتی حمایت می‌شوند اما هنگامی که چنین زمینه‌هایی وجود ندارد گاهی مثل همین اجتماعات اخیر و تبعات آن شاهد هستیم افرادی که نه انگیزه سیاسی دارند و نه دلیل گردهمایی آنها موضوعی سیاسی است ناخواسته وارد پازلی می‌شوند که از دل آن شعارهای سیاسی بیرون می‌آید. ضمن این‌که نباید فراموش کنیم ما تاکنون اجازه نداده‌ایم گروه‌های معترض و شناسنامه‌دار در تجمعات اعتراضات خود را بیان کنند که در نتیجه چنین خلط مبحث‌هایی به وجود می‌آید که نه برای تجمع‌کنندگان مناسب است و نه برای نظام و من فکر می‌کنم ما باید تکلیف این موضوع را هرچه زودتر روشن کنیم.