| طرح نو| فعالیتهایشان سال 86 به خود رنگوبوی عملیاتی شدن گرفت. زمانیکه در مقابل سیرک ایران و ایتالیا با پلاکاردهای «کارزار حیوانات تفریح نیست» حاضر شدند و برای حفظ حقوق حیوانات به مبارزه پرداختند. جلسات منظم گذاشتند و به تلاششان برای برداشتن تابوهای موجود در جامعه درخصوص حیوانات نظم دادند. انجمن دیدهبان حمایت از حقوق حیوانات اما بهصورت رسمی در سال 85 و توسط تعدادی از فعالان این عرصه تلاش خود را آغاز کرد.
شهرام امیر شریفی، مدیر این انجمن درخصوص چگونگی تشکیل این انجمن میگوید: «در ابتدا چند نفر با سابقه فعالیت در حوزه حیوانات بودیم که پس از مدتی تصمیم گرفتیم تا فعالیتهایمان را به صورت رسمی پیگیریم و همچنین به تلاشهای گستردهتری دست زنیم. در ابتدا نیز کارمان را عمدتا با آگاهی بخشی و اطلاعرسانی آغاز کردیم و بعدها این فعالیتها رنگ و بویی دیگر به خود گرفت.» از سال 89 اما فعالیتهای انجمن، با تأسیس خبرگزاری حمایت از حقوق حیوانات، رنگی رسانهای به خود گرفت و به اولین مجموعهای بدل شد که به تابوشکنی از واژه حقوق حیوانات پرداخت و توانست فعالیتهای این سازمانهای مردمبنیاد را نیز به سطح جهانی مخابره کند. امیرشریفی اما فعالیتهای این انجمن را به 3 بخش خبررسانی، عملیاتی و حقوقی تقسیم میکند و میگوید: «فعالیتهای شاخه خبررسانی ما مشخص است، اما در زمینه عملیاتی نیز ازجمله اصلیترین کارهایی که انجام میدهیم، کمکرسانی به حیوانات در حوزههای امداد و نجات است که این امر در سطح کشور اعمال میشود و ما تاکنون عملیات بسیاری در این راستا و در سراسر کشور انجام دادهایم. اما مبحث دیگری که برای ما دارای اهمیت بسیار است، مباحث حقوقی است و ما تلاشهای گستردهای را برای تبدیل آزار حیوانات به«جرم» انجام دادهایم و درنهایت تلاش بسیاری از فعالان، عاملی شده تا کمی از تابوها کاسته شود هرچند درخصوص مسائل قانونی همچنان مشکلات بسیاری وجود دارد.» انجمنهای حامی حقوق حیوانات اما ازجمله انجمنهایی در کشور هستند که با مشکلاتی در حوزه فعالیت مواجهند. این مشکلات هم در حوزه عمل آنها و هم در واکنش جامعه روی آنان بسیار اثرگذار بوده است. هرچند بسیاری از تلاشها و طی سالیان متمادی عاملی شده تا این انجمنها دیده شوند اما همواره و از هر منظر، نیازمند نگاهی عمیقتر و همه جانبهتر هستند. امیر شریفی اما درخصوص مشکلاتی که از ابتدای فعالیت با آن درگیر بودهاند میگوید: «فعالیت ما از ابتدا با برنامهریزیهای گسترده و همچنین با توجه به روند قانونی شکل گرفت و از اینرو با مشکلات خاصی مواجه نبودیم. اما مشکل اساسی ما همواره درخصوص پایین بودن سطح آگاهی جامعه از سویی و فقدان جو مناسب برای اینگونه فعالیتهاست و ما باید تلاش گستردهای برای اقبال جامعه به فعالیت این انجمنها و از سویی تلاش برای پذیرش حقوق حیوانات انجام دهیم. فعالیتهایی که خود نیازمند رسانههایی فعال از یکسو و از سوی دیگر نیازمند خواست و اقبال جامعه برای این موارد است.
او همچنین تلاشهای رسانهای و تلاشهای سازمانی در این راستا را در اقبال عمومی موثر دانسته و میگوید: «زمانی فیلمی از اصفهان و از قلع و قمع خرسهای سمیرم به دست ما رسید. این فیلم بسیار وحشیانه و تاثر برانگیز بود. ما در ابتدا نمیخواستیم آن را منتشر کنیم اما طی جلسات و مشورتهایی در این خصوص به این نتیجه رسیدیم که باید این فیلم را منتشر کنیم. این فیلم منتشر شد و بازتابهایی پیدا کرد که جامعه را بسیار تحتتأثیر قرار داد. مردم به تظاهرات پرداختند و خواهان مجازات افراد خاطی شدند و این امر در بسیاری موارد دیگر نیز تکرار شد که رسانه توانست تأثیر گستردهای در فعالیت ما و همچنین تهییج مردمی که شاید تا آن زمان نمیدانستند یا نسبت به موضوع حیوانات بیتوجه بودند، ایجاد کند.
ما در حوزه امداد و نجات حیوانات نیز تلاشهای بسیاری را انجام دادهایم که این تلاشها توانسته در نگاه مردم و همچنین حفظ و حراست از حیوانات اثرات بسیاری برجا گذارد.» با این وجود اما باید گفت که انجمنهای حمایت از حقوق حیوانات علاوهبر آنکه ممکن است با مشکلات کوچک و بزرگی در زمینه فعالیتهایشان مواجه باشند، اما بدونشک ازجمله اصلیترین مشکلاتشان، تغییر جو و نگاه مردم جامعه به حفظ و حراست از حقوق حیوانات است. حقوقی که تمامی افراد جامعه باید آن را رعایت کرده و محترم شمارند.