| رضا افضلی | رزمی‌نویس|
در بین رشته‌های ورزشی کشورمان که کارنامه‌هایی متفاوت از «خیلی خوب تا پایین‌تر از حد متوسط» در بازی‌های آسیایی گرفتند، جودو در کنار فوتبال همانند دانش‌آموز ضعیفی بود که از پس امتحانات آخر سال نتوانست موفق و سربلند بیرون آید و کارنامه مردودی گرفت؛ با این حال نباید دست رد به سینه این دانش‌آموز مردودشده زد و آن را طردشده به حساب آورد و از جمع سایر دانش‌آموزان جدا کرد. حکایت جودوی امروز کشورمان، حکایت دانش‌‌آموزی است که به خاطر فقر، نداری‌ها، کمبودها و مشکلات نتوانسته است سر کلاس‌های درس به موقع حاضر شود و به خوبی امتحان پس دهد. جودو مشکلات بسیاری دارد. فقر تکنیکی و تاکتیکی، ضعف مدیریت و برنامه‌ریزی، نبود مربیان آشنا به علم روز جودو، حضور نیافتن در رقابت‌های مهم بین‌المللی، کمبود بودجه و اعتبار و نیز کم‌توجهی یا بی‌توجهی به این ورزش، همه و همه مشکلات و موانع مختلفی است که چون سنگ بزرگ پیش پای جودوی امروز ایران قرار گرفته و زمینه‌های شکست سنگین این ورزش با اصل و نسب را فراهم ساخته است. اکنون انتظار این است با توجه به نتایج ضعیفی که جودو در بازی‌های آسیایی گرفت، برای تغییرات اساسی در بخش مدیریت و عوامل اجرایی این فدراسیون اقدام لازم از سوی وزارت ورزش و جوانان صورت گیرد. ضعف‌های فنی مربیان هم در همه استان‌ها، ریشه‌ای و ساختاری است و به نحوه آموزش و فراگیری آنها از ورزش جودو در سال‌های گذشته بازمی‌گردد. وقتی که فدراسیون جودو در سال‌های اخیر فقط به دو یا سه مربی ارزش و بها می‌دهد، وضع مربیان از این بهتر نمی‌شود. جودوی ایران را با جودوی جهان مقایسه نمی‌کنیم اما به‌عنوان یک کشور آسیایی، حداقل می‌توانیم سطح فنی دانش مربیان وطنی را با مربیان سایر کشورهای آسیا مورد مقایسه قرار دهیم. از مربیان ژاپنی و کره‌ای هم صرف نظر کرده و به آنها هیچ اشاره‌ای نمی‌کنیم اما حقیقت امر این است آیا مربیان ما می‌توانند امروز از نظر فنی و تکنیکی و همچنین مسائل تاکتیکی با مربیان سایر کشورهای شرق آسیا و منطقه آسیای مرکزی هم‌تراز و یکسان باشند؟ در خاتمه همچنان یادآور می‌شویم جودوی کشورمان امروز بیش از همیشه نیازمند توجه مسئولان وزارت ورزش و جوانان و کمیته ملی المپیک است و باید برای رهایی از این وضع به جمع‌بندی در موردش رسید.