شهروند| حضور دیوید مویس روی نیمکت مربیگری سوسیداد، یادآور روزهای پرفراز و نشیب مربیان بریتانیایی روی نیمکت رهبری تیم‌هایی خارج از جزیره است؛ یادآور روزهایی که فوتبال تا این اندازه با معیار پول سنجیده نمی‌شد و موفقیت‌های تیم‌ها به قدرت فنی آنها برمی‌گشت. به عقیده رسانه‌های انگلیسی، مویس، این جانشین ناکام سرآلکس فرگوسن در صورت تکرار دستاوردهایش در اورتون (بازیکن‌سازی، بالا نگه داشتن تیم در جدول، حضور در رقابت‌های اروپایی و بازی‌های زیبا) می‌تواند روزهای تلخ مربیگری در فصل گذشته را فراموش کرده و دوباره مطرح شود. تا زمان وقوع این اتفاق، بررسی تاریخ حضور مربیان بریتانیایی در خارج از جزیره خالی از لطف نیست.
گراهام سونس
بی‌گمان خاطره اصلی برجای‌مانده از او، نصب پرچم بزرگ گالاتاسرای در وسط زمین دربی پایان‌یافته تیمش، گالاتاسرای مقابل فنرباغچه است؛ آنچه باعث شد هواداران گالا به یاد حرکت «اولوبالتی حسن» (برافراشتن پرچم عثمانی پس از پایان مناقشه قسطنطنیه) سرمربی سابق لیورپول را «اولوبالتی سونس» بنامند!
روی ‌هاجسون
در 38‌سال مربیگری، هدایت 16 تیم از 8 کشور را برعهده داشته است. او در لیگ سوئد 7 جام به دست آورد و حتی در دانمارک هم افتخارآفرین شد اما بی‌گمان بزرگترین موفقیتش، رهنمون کردن سوییس به اولین تورنمنت بزرگش از‌ سال 1966 تا جام‌جهانی 1994 بود.
سر بابی رابسون
سرمربی موفق‌ترین تیم انگلیس در ادوار معاصر جام‌جهانی پس از درخشش در اولین دوره مربیگری در آیندهوون، راهی بارسلونا شد و در کاتالونیا جام در جام اروپا و لالیگا را تصاحب کرد. دورانی که با مترجمی مورینیو برای او شروع شد با سمت مدیر فنی تیم تحت رهبری فن گال خاتمه یافت.
تری ونبلز
تنها مربی بدون شکست انگلیس در تورنمنت‌های مهم ملی 24‌سال اخیر در روزگار مربیگری در بارسلونا شاهد حضور توپ‌جمع‌کنی به نام پپ گواردیولا در نوکمپ بود. او پس از 11‌سال بارسا را به مقام قهرمانی فصل 1985-1984 لالیگا رساند اما در فینال فصل بعد جام باشگاه‌های اروپا همراه تیمش شکست در ضربات پنالتی مقابل استوابخارست را تجربه کرد. اولین بازنده بدون گل زده در ضربات پنالتی فینال جام باشگاه‌های اروپا، پلی برای ثبت اولین قهرمانی یک باشگاه اروپای شرقی در بالاترین سطح رقابت‌های باشگاهی قاره سبز شد.
استیو مک‌لارن
عامل اصلی حذف انگلیس در مقدماتی یورو 2008 در اولین‌ سال هدایت توئنته، تیم را به مقام قهرمانی لیگ هلند رساند اما پس از ترک این تیم به‌عنوان اولین انگلیسی شاغل در بوندس‌لیگا در تاریخ معاصر، روزهای خوبی را در ولفسبورگ پشت سر نگذاشت و در بازگشت به توئنته هم نتوانست خاطرات خوش گذشته را تکرار کند.