صورم بر این است سوژه این روزهای ورزش و فوتبال صدور حکم زندان برای محمد مایلی‌کهن است. سرمربی سابق تیم‌ملی کشورمان از دروازه فراخ خبرسازی و خبررسانی ورزش و فوتبال ایران نهایت بهره را می‌برد؛ آن‌قدر که نه‌تنها از اقدام خود ناراحت نیست بلکه با مظلوم‌نمایی در رسانه‌ها با افتخار از زندان رفتن و انتشار کتاب خاطراتش می‌گوید. سوال من از او این است؛ برای 4 ماه می‌خواهی خاطره‌نگاری کنی؟ مگر 40 ماه یا 40‌سال زندانی خواهی بود؟ باید پرسید تو که می‌خواهی در 4 ماه خاطره‌نگاری کنی در 50‌سال گذشته‌ زندگی‌ات، یک خط نوشته‌ای؟ در 4 ماه می‌خواهی تولستوی بشوی   یا   داستایوفسکی؟!
اینها صداقت نیست. او فکر می‌کند با زندان رفتنش قهرمان می‌شود. اصولا در همه جای دنیا نگاه مردم به زندانی‌هایی از این دست، نگاه مظلومانه است. مردم که نمی‌روند پرونده مایلی‌کهن را مطالعه کنند. آنها که نمی‌دانند قاضی چرا و به استناد کدام بخش از قانون برای او 4 ماه حبس بریده است.
 افکار عمومی حساس است و احساساتش جریحه‌دار می‌شود. مایلی‌کهن هم روی این بخش از احساسات مردم حساب باز کرده!
ما که در مقام قضاوت نیستیم اما می‌توانیم ابعاد این ادعا را بررسی کنیم. دو حالت دارد؛ یا او طبق ادعای خودش بی‌گناه است و به زندان می‌رود. یا این‌که حقش بوده و چه‌بسا 4 ماه حبس هم برای جرم او کم بوده است. در این حالت هم با استناد به همان بخشی که گفتم مردم احساساتی هستند و نگاهشان به این بخش از افراد نگاه مظلومانه است و دلشان برای او می‌سوزد. در این حالت هم باز مایلی‌کهن با 4 ماه حبس که با یک چشم بر هم زدن به پایان می‌رسد، برای خودش حساسیت و توجه خریده است.