شهروند| چاله‌ای کنده‌اند.  سگ‌ها را درون چاله ریخته و به روی آنها اسلحه کشیده‌اند.  قرار است شهر را از وجود سگ‌های ولگرد پاک کنند، آن هم با شلیک گلوله و دفن سگ‌هایی که ممکن است پس از اصابت گلوله همچنان زنده باشند.  روش کنترل جمعیت حیوانات سرگردان در شهرها و حومه شهرها، از طریق کشتار با اسلحه‌ جنگی و شکاری همچنان ادامه دارد.
در عکس‌هایی که از کشتار سگ‌ها به دست دیده‌بان حقوق حیوانات رسیده است، چاله‌ای حفر شده، تعدادی سگ درون چاله قرار دارند.  فردی که با کلاشینکف بالای سر چاله ایستاده است، لباس یکی از نهادها را بر تن دارد.  افرادی با لباس نارنجی که نشان می‌دهد، عوامل شهرداری هستند با کامیون حمل زباله در صحنه حضور دارند.  به گروه سگ‌های درون چاله شلیک می‌شود و سپس کارگران شهرداری چاله را با آهک و خاک پر می‌کنند.  
ماجرای کشتار سگ‌های بدون صاحب با شلیک گلوله، موضوع امروز و دیروز نیست، این روش ناآگاهانه سال‌هاست که اجرا می‌شود و راهکار مدیریت شهری برای کنترل ازدیاد جمعیت سگ‌های بدون صاحب محسوب می‌شود.  این در حالی است که برای کنترل جمعیت حیوانات راه‌های علمی و معقولی وجود دارد که بدون هزینه‌های کلان منجر به کنترل پایدار جمعیت حیوانات شهری می‌شود و روشی است که در سایر کشورها مورد استفاده قرار می‌گیرد.  کشتار سگ‌های بدون صاحب یا همان سگ‌های سرگردان در شهرها و حومه آن، درحالی از سوی شهرداری‌های کشور برای کنترل جمعیت این حیوانات استفاده می‌شود که به گفته پیام محبی رئیس جامعه دامپزشکان ایران، «هر موجود زنده‌ای از لحاظ شرعی و انسانی حق و حقوقی دارد و قسمتی از طبیعتی است که ما هم بخشی از آن هستیم.  در سایر کشورهای دنیا، به‌خصوص کشورهایی که رعایت حقوق حیوانات اهمیت دارد، NGO‌ها برای نگهداری از این حیوانات حمایت می‌شوند.  این NGO‌ها با حمایت‌های مردمی برای حیوانات بدون صاحبی که حاضر به نگهداری از آنها نیست، سرپناه می‌سازند.  آنها را عقیم می‌کنند و از این حیوانات مراقبت می‌شود. در این کشورها هیچ گاه حیوانات به این صورت کشته نمی‌شوند تا جلوی زاد و ولد و افزایش آنها گرفته شود.» او با اشاره به این‌که منبع حیوانات سرگردان یا ولگرد، حیوانات خانگی هستند که به هر دلیلی رها شده‌اند، به  «شهروند» می‌گوید:  «کشورهای دیگر با جمع‌آوری آنها، حیوانات ارزشمند را از سایر حیوانات جدا می‌کنند. سپس تمامی حیوانات بررسی می‌شوند و آنهایی که دچار نقص یا بیماری هستند و باید از بین بروند را با روش مرگ با شفقت راحت می‌کنند. » بار روانی که کشتار و صدای شلیک ایجاد می‌کند، نگرانی است که محبی به آن اشاره می‌کند و می‌گوید:«زجری که این حیوانات می‌کشند، بار روانی دارد.  فردی که شاهد کشته شدن گونه‌ای با این روش است، بار روانی سنگینی را تحمل می‌کند.  این بار روانی می‌تواند برای جامعه فاجعه‌بار باشد.»