مهدی بهلولی آموزگار

بخش برجسته‌ای از اعتراض‌های این روزهای مردم چندین شهر ایران اعتراض به وضع معیشتی و کاری است. حالِ اقتصاد ایران خوب نیست، بیکاری بالاست، هزینه‌ها بالاست، درآمد‌ها پایین است و دخل و خرج‌ها با هم نمی‌خواند. صداوسیما می‌گوید این اعتراض‌های معیشتی بحق است اما بدون مجوز! و پرسش اصلی این است که چه زمانی و چگونه می‌توان اعتراض‌های بحق و با مجوز برگزار کرد؟ از سر تجربه خودم به‌عنوان کسی که نزدیک به ۱۵‌ سال در اعتراض‌های صنفی فرهنگیان حضور دارم و بیش یا کم با آن درگیر هستم، می‌توانم ادعا کنم که در ایران تقریبا نمی‌شود گردهمایی صنفی و سیاسی اصیل مردمی که همگی هم بحق بوده و هستند و با مجوز برگزار کرد. در دولت دهم حدود ۵۰‌درصد از افزایش حقوق سالانه و قانونی کارمندان دولت از بین
رفت -اعلام می‌شد که تورم رسمی سالانه مثلا 30‌درصد است اما اول سال، حقوق‌ها ۱۵‌درصد افزایش می‌یافت- و ما فرهنگیان، به‌ویژه در برخی تشکل‌های صنفی بار‌ها و بار‌ها رفتیم وزارت کشور و درخواست صدور مجوز دادیم برای گردهمایی اعتراضی به این پایمال‌شدن آشکار حقوقمان، اما هیچ‌گاه پاسخ، حتی منفی،  ندادند و فضا هم به گونه‌ای نبود که بتوان گردهمایی اعتراضی بدون مجوز برگزار کرد! حالا بگذریم که این روز‌ها،‌‌ همان وزیر دولت دهم که شاهد پایمال‌شدن حق و حقوقمان بود و هیچ اعتراضی نمی‌کرد به یکی از معترضان به شرایط کنونی معیشتی ما فرهنگیان بدل شده است!  اگر می‌خواهیم اعتراض‌های بحق مردم قانونی و با مجوز برگزار شود، باید نگاه و نگرش‌مان را به مردم و اعتراض‌های آنان دگرگون کنیم. نخست این‌که گروه‌های سیاسی و مدنی و اجتماعی و صنفی و... آنان را به رسمیت بشناسیم و به‌عنوان فرصت بنگریم و نه تهدید. دوم این‌که وقتی درخواست مجوز رسمی برای گردهمایی اعتراضی با چارچوب و شعارهای مشخص می‌دهند، پاسخ مثبت دهیم و مجوزهای بایسته را صادر کنیم و سوم این‌که به اعتراض و سخن‌های بحق آنان گوش کنیم و تا جایی که می‌توانیم در عمل، نه در حرف و شعار، در تحقق آنها بکوشیم. این‌که خاستگاه نخستین اعتراض‌های این روز‌ها تا چه اندازه اصیل و مردمی است و تا چه اندازه جناحی و سیاسی، پرسشی است که امیدوارم در روزهای آینده با آگاهی‌رسانی شفاف دولت، روشن شود اما این‌که میزان نارضایتی مردم بالاست و بخش بزرگی از آنها با دشواری‌های معیشتی زندگی می‌کنند –گر چه خواسته‌های بحق مردم در محدوده صرف معیشت نیست و آزادی‌های سیاسی و اجتماعی و فرهنگی بحق را هم در بر می‌گیرد- واقعیتی است انکارناپذیر که در چند روز گذشته نمود برجسته و گسترده‌تر یافت. همگی ما مردمان باید در اندیشه بهسازی باشیم و برای آن بکوشیم و البته فرادستان هم باید اجازه بهسازی بدهند و شرایط بایسته را فراهم سازند.