| دکترداریوش افشاری | متخصص مغز و اعصاب |
بی‌خوابی و استرس تعداد دفعات تشنج‌های بیماری صرع را افزایش می‌دهد.
ژنتیک عامل اصلی در زمینه ایجاد بیماری صرع است. علاوه بر ژنتیک عوامل دیگری ازجمله عوامل متابولیکی و نیز عواملی مانند ضربه مغزی، سکته مغزی و وجود تومور در مغز نیز می‌تواند زمینه‌ساز ابتلا به صرع شود. شروع بیماری صرع در دوران کودکی و نوجوانی بیشتر منشأ ژنتیکی و متابولیکی داشته و در سنین بالاتر عمدتا عوامل دیگر غیراز عوامل ژنتیکی در بروز صرع دخیل هستند. تفاوت تشنج‌های ناشی از صرع با دیگر تشنج‌ها، تکرار این تشنج‌ها در طول زندگی فرد است. 75درصد موارد صرع با استفاده از دارو قابل کنترل است. بیماران باید حداقل دو‌سال دارو مصرف کنند تا بتوان تشنج‌های صرع در آنها را کنترل کرد. همچنین بی‌خوابی و نیز استرس‌هایی که بی‌خوابی را به دنبال داشته باشد، می‌تواند تشنج‌های صرع را افزایش دهد.
شروع تشنج در برخی موارد صرع با علایمی همراه است. برخی بیماران پیش از شروع تشنج بوی خاصی را استشمام می‌کنند یا تصویر خاصی را می‌بینند که این علایم به آنها هشدار می‌دهد تا چند دقیقه دیگر دچار تشنج می‌شوند.
برخی بیماران نیز در روزهایی که احساس ناخوشایندی و کسالت داشته یا درد معده دارند، متوجه می‌شوند که در آن روز دچار تشنج می‌شوند. تشنج‌های صرع با گذشت چنددقیقه خودبه‌خود متوقف می‌شوند. در این زمان بهتر است دست و پای بیماری که دچار تشنج شده را گرفت تا با برخورد به اجسام اطراف دچار آسیب نشود. در این زمان همچنین باید بیمار را به پهلو خواباند تا کف و بزاق به داخل ریه او نرود و زمینه‌ساز عفونت‌های ریه نشود. در صورت قفل‌شدن دهان باید دهان را باز کرد و زبان را از لای دندان‌ها بیرون آورد.