وحید ارونقی| در طول زندگی و گذران عمر در محدوده سنی ۱۸ تا ۳۵سالگی مسائل و مشکلاتی مانند: مشکلات مالی و اقتصادی، تعیین و احراز شغل مورد علاقه، انتخاب همسر و ازدواج، کمبودهای اجتماعی و فرهنگی و سایر دغدغه‌هایی که فرصت‌های ایجادشده در زندگی را گاه به تهدید مبدل کرده است، همه این اتفاقات و سایر مواردی که برای هر فردی به‌طور خاص میتواند اتفاق افتاده باشد، به یک تشویش در ذهن افراد تبدیل می‌شود. حالا با درنظرگرفتن همه این مشکلات، ظهور رسانه‌ای به نام تلفن‌همراه که از یک وسیله ارتباطی گفت و شنودی حد گذرانده و به یک رسانه تمام عیار تبدیل شده، مزید علت این موضوع هم شده است که همیشه و همه‌جا، همراه افراد است. پیام‌هایی متفاوت در همه زمینه‌ها که توسط اپلیکشین‌ها، کانال‌ها، گروه‌ها و دیگر صفحات مجازی متفاوت در این فضای بزرگ رسانه‌ای بین افراد دست به دست، دیده و خوانده می‌شود و در گام‌های بعدی به وفور تکثیر و به اشتراک نیز گذاشته می‌شود. نوع پیام‌ها و اطلاعات منتشرشده در این فضا که به همه انواع هم سرایت کرده است (متن، عکس، فیلم) بعضا حاوی محتوایی است که افراد را دچار یأس، ناامیدی، تردید در تصمیم‌گیری و فرد را به صورت ناخودآگاه در مواجهه با سیلی از این نوع پیام‌ها با خطرهایی جدی و به انتخاب مسیرهای ناممکن تشویق و ترغیب می‌کند. تشویش، نگرانی و تردیدی که در ذهن مخاطبان این رسانه‌ها به افراد تحمیل می‌شود، آسیب‌رسان و در برخی مواقع که به تعداد پیام‌ها نیز افزوده می‌شود، آنها را دچار یک افسردگی پنهان و به شیوع یک اختلال روانی دامن می‌زند. درصد قابل توجهی از جمعیت افراد بزرگسال کشور دچار شایع‌ترین اختلال روانی به نام افسردگی هستند. این موضوع که یکی از دلایلش میتواند همین اعتیاد به رسانه‌های مجازی و گرفتن پیام‌های آسیب‌رسان به شخص عضو شده، در کانال‌ها و شبکه‌های این نوع رسانه‌ها باشد، تنها به کمک خود فرد و کنترل و نظارت او قابل جبران است. عدم نظارت و کنترل واقعی از سوی مقامات بالادستی باعث شده است که روزانه شاهد رشد قارچ‌گونه این صفحات باشیم که مثل نامشان عمل می‌کنند و به دنیای واقعی روی برگردانده، از سوی دیگری قدم برمی‌دارند.