حسام مهدوی روزنامه نگار
این چند روز باران پاییزی بهانه خوبی شد برای برخی از مردم شریف ایران که بحران را فراموش کنند؛ برخی به هوای این چند قطره باران، باز هم شیر‌های آب را تا انتها باز کرده و ترانه باز باران با ترانه را زیر لب زمزمه می‌کنند و می‌گویند مگر نمی‌گفتید بحران داریم! انگار نه انگار که فقط 5 میلیمتر باران آمده و نسبت به سال قبل کاهش نزولات جوی را شاهدیم.
انگار که مصرف‌گرایی یا بهتر بگوییم، بی‌رویه مصرف کردن درجامعه نهادینه شده و به نوعی فرهنگ بدل شده است؛ فرهنگی که در آن هر که بیشتر مصرف کند متشخص‌تر محسوب می‌شود! واعجبا که به وجود منابع طبیعی و ثروت‌های خدادادی می‌بالیم و به این فکر می‌کنیم که هر چقدر خواستیم می‌توانیم مصرف کنیم؛ چراکه روی نفت خوابیده‌ایم! یا فکر می‌کنیم، وقتی کشور این‌همه ثروت دارد چرا مصرف نکنیم. کسی به این موضوع هم توجه ندارد که این منابع طبیعی تجدیدناپذیرند و ما بدون توجه به تولید، کشوری مصرف‌گرا شده‌ایم.
پس منطقی است که روزی این منابع تمام می‌شود؛ چون ما اکنون فکری برای آینده نکرده‌ایم و باید منتظر روزی باشیم که منابع طبیعی تمام شده و آنگاه کاسه چه کنم چه کنم در دست بگیریم. کسی کاهش شدید منابع آبی یک‌سال گذشته را باور نکرده و این زنگ خطر را نمی‌شنود که مصرف بی‌رویه آب کنونی یک تهدید جدی برای کشور محسوب می‌شود. اما در سوی مهم دیگر ماجرا، بخش تصمیم‌ساز کشور است که آن هم همچون جامعه کم‌اثر و بی‌تفاوت نشان داده و در این سال‌ها کاری شایسته نکرده است.
در پیش نگرفتن یک رویه مناسب برای مصرف در بخش‌های غیرخانگی از سوی دولت‌های گذشته یک بحران تمام‌عیار را ایجاد کرده که حالا کاملا خود را نشان داده است. براساس آمارها، عدم مصرف بهینه بخشی از آب مصرفی کشور در بخش‌های صنعتی و کشاورزی باعث شده تا تمام فشارها روی مردم و مصرف بخش خانگی وارد شود.
این موضوع در کنار مصرف بی‌رویه خانگی است ولی به صورت جدی بدان پرداخته نمی‌شود تا معلوم نشود دولت‌ها هیچ اقدام درخوری در این حوزه نداشته‌اند؛ اکنون در بحران هستیم و از تهدید‌ها عبور کرده‌ایم اما به نظر می‌رسد کمبود منابع آبی چاره‌ای اساسی را می‌طلبد. چاره‌ای که حتی اندیشیدن امروزه بدان، بسیار دیر شده چه رسد به فردا.