شهروند| زن دوچرخه‌سوار ایرانی توانست با عملکرد درخشان خود نخستین لژیونر این رشته شود. ماندانا دهقان، قهرمان رشته دوگانه و دوچرخه‌سواری در ایران است که در سال‌های اخیر مقام‌ها و جایزه‌های باارزشی را نصیب خود کرده است. دهقان از سال 88 در رشته‌های دوچرخه‌سواری و دوگانه فعالیت کرده اما در یکی دو سال اخیر بیشترین تمرکزش را روی دوچرخه‌سواری گذاشته و موفق هم بوده است. دهقان پیش از این در رشته دوگانه رتبه 14 رنکینگ جهانی را به خود اختصاص داده بود و با حضور در رقابت‌های سطح بالای پاورمن و کسب نتایج خوب توانست نامش را در دنیا مطرح کند. او چندی پیش در مسابقات جایزه بزرگ امارات شرکت کرد و همین موضوع باعث علاقه‌مندی اماراتی‌ها به این بانوی دوچرخه‌سواری ایران شد. دهقان آن‌قدر در مسابقات بین‌المللی درخشید تا باشگاه مطرح اماراتی خواستار جذب او شد. مدتی پیش باشگاه اَلاصَیل امارات با ارسال ایمیل به این بانوی ایرانی به صورت رسمی از او دعوت کرد تا برای تست‌گیری به امارات سفر کند. دهقان توانست در تست‌های دشوار باشگاه اماراتی موفق باشد و درنهایت قراردادش را با این باشگاه به امضا رساند. دهقان در گفت‌و‌گو با خبرنگار روزنامه شهروند درباره اهداف و آرزوهایش گفته که یکی از مهمترین آنها کسب سهمیه المپیک است.
از حضور در رشته‌های دوگانه و دوچرخه‌سواری بگو. شاید خیلی‌ها ندانند باید شما را دوچرخه‌سوار بدانند یا دوگانه‌کار؟
من در سال 88 فعالیتم را در دوچرخه‌سواری و دوگانه آغاز کردم. نخستین‌بار در مسابقات جوانان دوگانه مقام اول را به دست آوردم و در دوچرخه‌سواری ششم شدم. از سال 90 جزو 3 نفر اول دوچرخه‌سواری در ایران هستم و در دوگانه هم نفر اول. برای نخستین‌بار در سال 2013 با تیم‌ملی دوچرخه‌سواری اعزام شدم اما همزمان فعالیتم را در رشته دوگانه هم ادامه می‌دادم. در سال 2013 با تیم دوچرخه‌سواری در مسابقات جهانی مدال برنز گرفتم و با تیم دوگانه هم به کلمبیا اعزام شدم.
با توجه به این همه موفقیت‌های خارج از کشور، در ایران از نظر قراردادی و مالی چه شرایطی برایتان وجود دارد؟
من در ایران هرگز حمایت مالی نمی‌شوم. در رشته دوچرخه‌سواری لیگ کشوری و مسابقات قهرمانی برگزار می‌شود اما همه چیز رایگان است و هیچ قراردادی بین ورزشکار و تیم‌ها منعقد نمی‌شود و همه دوچرخه‌سواران رایگان برای باشگاه‌ها پا می‌زنند. اگر هم اعتراضی شود باشگاه‌ها می‌گویند می‌توانید شرکت نکنید چون نفرات زیادی هستند که به صورت رایگان هم حاضرند برای تیم‌ها پا بزنند.
حتما به عنوان یک دوچرخه‌سوار به تجهیزات و دوچرخه‌های حرفه‌ای نیاز دارید؟
دقیقا همین‌طور است. تمام تجهیزات و دوچرخه‌ها به خود ورزشکاران تعلق دارد و فدراسیون و باشگاه‌ها حتی یک هزار تومانی هم به ورزشکاران کمک نمی‌کنند. من در سال 2016 توانستم رنکینگ 14 را در رشته دوگانه برای خودم ثبت کنم اما مسئولان فدراسیون حتی خبر این موفقیت مهم من را منتشر نکردند؛ چه برسد به این‌که بخواهند من را از نظر مالی حمایت کنند. این رفتارها واقعا دلسرد‌کننده است؛ اما من کماکان به راهم ادامه می‌دهم و به اهدافم می‌اندیشم.
حتما از نظر تجهیزات نسبت به رقیبان خارجی خود وضع چندان خوبی ندارید؟
متأسفانه این موضوع درست است و همه کشورها از نظر سخت‌افزار و تجهیزات شرایط بهتری نسبت به ایران دارند. در حالی که یک دوچرخه خوب استاندارد برای جاده 50 میلیون تومان است اما دوچرخه‌ای که من با آن پا می‌زنم 20 میلیونی است که به دلیل اصطحکاک‌های زیاد باید هر سال عوض بشود اما این اتفاق نمی‌افتد؛ چون من از هیچ ارگان یا سازمانی حمایت مالی نمی‌شوم.
کسب مقام در مسابقات خارجی و دریافت جوایز هم مشکلات مالی شما را حل نمی‌کند؟
از آنجا که من همیشه با هزینه شخصی خودم به مسابقات اعزام می‌شوم، اگر هم جایزه‌ای دریافت کنم باید بابت هزینه رفت‌وآمد و اقامتم در هتل پرداخت کنم.
با توجه به این‌همه سختی و دشواری هدف نهایی‌ات از حضور در دوچرخه‌سواری چیست؟
هدف من این است که بتوانم خود را از سطح ایران جدا کنم و سهمیه المپیک بگیرم. در سال‌های اخیر اعزام‌های زیادی با هزینه شخصی خودم داشتم و مزیت این اعزام‌ها دیده‌شدن من توسط کشورهای خارجی بود؛ خوشبختانه این اتفاق هم افتاد و یک باشگاه اماراتی برای عقد قرارداد به دنبالم آمد. من در برنامه‌ریزی‌های زندگی ورزشی‌ام کسب سهمیه المپیک است؛ اگر فدراسیون از من حمایت کند قطعا این اتفاق رخ خواهد داد.
از حضورت در امارات و لژیونر‌شدن
صحبت کن.
در سال‌های اخیر اعزام‌های زیادی برای مسابقات بین‌المللی داشتم. یک‌بار هم در امارات توانستم در مسابقات جایزه بزرگ قهرمان شوم. همین باعث شد عملکردم به چشم تیم‌های خارجی بیاید و باشگاه الاصیل به من ایمیل زد و خواستار عقد قرارداد شد. خوشبختانه توانستم در تست‌های سخت این باشگاه موفق باشم و قراردادم را با باشگاه اماراتی امضا کنم. به همراه این تیم در تمام تورها و مسابقات آسیایی و جهانی شرکت خواهم کرد و امیدوارم بتوانم عناوین ارزشمندی به دست بیاورم. نخستین مسابقاتی هم که قرار است با باشگاه الاصیل شرکت کنم، مسابقات تایلند است که از 29 مهر آغاز می‌شود.
حتما با رقم بالایی به این تیم اماراتی رفتید؟
بله؛ خوشبختانه قرارداد خوبی بستم. باشگاه هزینه اعزام‌های من را هم پرداخت خواهد کرد و مبلغی هم که قرار است به عنوان رقم قراردادم دریافت کنم، قابل قیاس با لیگ ایران نیست.
در سال‌های اخیر با وجود تمام مشکلات به تغییر ملیت فکر کرده‌اید؟
نه؛ هرگز راضی به انجام این کار نخواهم شد. من در سال‌های اخیر مشکلات زیادی داشتم و همان‌طور که گفتم تمام اعزام‌ها را با هزینه شخصی می‌رفتم اما با وجود تمام سختی‌ها حاضر به تغییر ملیت و پا‌زدن زیر پرچم یک کشور دیگر نشدم. اگر می‌خواستم این کار را انجام بدهم، در سال‌های گذشته این فرصت بود؛ اما من همچنان امیدوارم فدراسیون من را ببیند و به چشمش بیاید که من به خاطر کشورم از پول و چیزهای زیادی گذشتم تا همیشه زیر پرچم ایران باشم. کاش فدراسیون و مسئولان بیشتر به فکر ورزشکاران باشند و آنها را حمایت کنند. باور کنید من حتی به حمایت معنوی فدراسیون هم قانع هستم؛ چون دیگر از حمایت مادی آنها ناامید شده‌ام اما ظاهرا همین هم به چشم مسئولان نمی‌آید.
همه ما می‌دانیم که بانوان ایرانی به دلیل پوششی که دارند در قیاس با ورزشکاران خارجی کارشان سخت‌تر است؛ اما گاهی نتایج بهتری هم می‌گیرند.
قطعا هر پوششی در هنگام ورزش روی کیفیت ورزشکار تأثیر می‌گذارد. در دوچرخه‌سواری هم به دلیل برگزاری آن در فضای باز هر چقدر پوشش کمتر باشد، در تایم تأثیر دارد اما ما با همین شرایط هم کنار آمده‌ایم و نتایج بهتری از بانوان خارجی می‌گیریم.
ظاهرا همسرتان به عنوان مربی شما کنارتان حضور دارند؛ درست است؟
همسرم در سال‌های گذشته در موفقیت‌های اخیر من نقش اول را داشته است. او زحمات زیادی کشیده و در تمام تمریناتم کنارم حضور داشته است؛ حتی تصورش هم سخت است که یک راننده با سرعت پایین هر روز 4 ساعت پشت سر یک دوچرخه‌سوار رانندگی کند اما همسرم همواره با صبوری کنارم حضور داشت و اگر او نبود من به جایگاه فعلی نمی‌رسیدم. ضمن این‌که همسرم برایم یک مربی بسیار خوب گرفته به نام آقای مجید ناصری که بسیار تمرینات علمی‌اي دارد و کمک زیادی به موفقیت من کرده است.