داریوش شایگان در مراسم رونمایی از کتاب «پنج اقلیم حضور» به نقل خاطره‌ای از همسر نویسنده معروف یونانی پس از بازدید از مقبره سعدی و حافظ پرداخت. شایگان گفت: «به یاد دارم در‌ سال 1342، همسر نیکوس کازنتزاکیس نویسنده معروف یونانی، در ایران میهمان من بود و در سفری که به شیراز داشتیم پس از بازدید از مقبره سعدی و حافظ با تأثر و شیفتگی بسیار سخنی گفت که هرگز فراموشش نکردم، او گفت: «من در هیچ جای دنیا ندیده‌ام که مزار و مقبره یک شاعر بزرگ، زیارتگاه مردم باشد! شاید شما تنها ملتی باشید که با شاعرانشان چنین ارتباط معنوی عمیقی دارید و چنان ارجی برایشان قایلید که حضوری مدام در زندگی شما دارند. این ویژگی، یعنی شاعرانگی به جهان‌بینی ایرانیان هویتی خلل‌ناپذیر می‌بخشد، ضمن آن‌که اعتماد به‌نفسشان را هم تقویت می‌کند. این موقعیت کم‌نظیر به گذر زمان وقعی نمی‌نهد، گویی زمان به رابطه دیرپای ایرانیانی که خود را با بزرگانشان همدل و هم‌زبان می‌پندارند، هیچ خدشه‌ای وارد نکرده و در برداشت آنها نسبت به حضور این شاعران هیچ مدخلیتی نداشته است. فاصله چندین قرنی اغلب این بزرگان با ما، این حقیقت که آخرین غزلسرای نامور ایران 700‌سال پیش می‌زیسته، کوچکترین رخنه‌ای در نگاهمان نیفکنده است.» کاربران خبرآنلاین در واکنش به این خاطره چنین اظهارنظر کردند. رضا نوشته است: حافظ و سعدی در قلب همه ایرانیان هستند. محسن گفته: الان که نه قضیه مال‌ سال 1342 هستش الان دیپلمه‌های جدید حتی یک حکایت از گلستان سعدی‌رو نمیتونن بدون غلط بخونن عزیزم. زهرا نوشته است:  سرکار خانم نمی‌دانند که شاعران چقدر هم مورد بی‌مهری قرار گرفته‌اند. در بزرگداشت حافظ بزرگ که فخر ادب فارسی است دریغ از برنامه‌ای در صداوسیما که پاس بدارد بزرگداشت این شاعر بزرگ را ...آری بی‌مهری نیز کم نیست. سامان جمالی می‌نویسد: جای نگرانی نیست. به جاش بازار حمایت از شاعران خارجی داغه‌داغه. حافظ که الان دیگه خیلی دوره همین سیمین بهبهانی‌رو اگه اندازه شاعران کشور دوست و همسایه معرفی می‌کردن، دوباره می‌سازمت وطن، به جای یه ترانه لس‌آنجلسی بودن به‌عنوان یه غزلِ درست معرفی می‌شد، توی آشفته بازار غزل‌های سرشار از ته سیگار ...کاربری با شناسه بی‌نام نوشته:  هیچ‌کدام از روسای‌جمهوری ایران تا حالا یک بار به آرامگاه حکیم فردوسی ادای احترام نکردند. نه در مراسم معمول در همه دنیا که شامل اهدای گل و اینطور مسائل می‌شه نه حتی به‌طور غیررسمی. اگر آرامگاه فردوسی در کشور دیگری بود واقعا همین‌طور باهاش رفتار می‌شد؟ فردوسی‌ای که تمام روح و جانش عشق به ایران بود. نیما در ادامه این نظر نوشته است: امیرکبیر که پدر مدرسه و مکتب بود اما الان کسی حتی نمی‌دونه مقبرش کجاست؟ کاربری در پاسخ به این سوال نوشته:  قبر امیرکبیر کربلاست. کاربری هم نوشته است: حافظ،‌حافظه تاريخي ملت ايران است. کاربری هم درباره این خاطره نوشته: خالی‌بندی بود. کاربری نوشته است: باید عرض کنم که حضرت حافظ صرفا یک شاعر نبوده. ایشان انسان و عارف کاملی بودن که به درجه کمال بندگی رسیده‌اند. طی این مسیر حالاتی رخ می‌دهد که عرفا معمولا به صورت شعر آنها را بیان می‌کنند. حال جناب حافظ ابزار و صنعت شعر را در حد اعلاء بلد بوده و به بهترین شکل حال خود را ابراز کرده‌اند. جاوید نوشته است:  بر سر تربت ما گر گذری همت خواه / که زیارتگه رندان جهان خواهد بود.