| سعید نسیمی |
صبح چهارشنبه به‌عنوان مدیر بخش خصوصی در همایش روز جهانی غذا در سالن اجلاس سران کشورهای اسلامی شرکت کردم. با توجه به همایش‌های سال‌های گذشته، ذهنیتم این بود که از دست‌اندرکاران صنعت غذا که بار 15درصد اشتغالزایی و 3درصدی تولید داخلی را بر دوش می‌کشند، تجلیل می‌شود. اما این خوشبینی خیلی طول نکشید چراکه وقتی متولیان و دست‌اندرکاران بخش بهداشت و سلامت کشور ازجمله وزیر محترم بهداشت، معاون غذا و دارو و رئیس کمیسیون بهداشت مجلس پشت تریبون رفته و داد سخن راندند، یک لحظه گمان کردم در جلسه محاکمه صنعت غذا نشسته‌ام.
متاسفانه یک بار دیگر «محصولات کشاورزی و غذایی تولید داخل سراسر زیان‌بار و سرطان‌زا و غیربهداشتی و مخرب سلامت جامعه است.» ترجیع‌بند سخنان مسئولان شد و درنهایت مردم به‌عنوان مقصر معرفی شدند؛ چه آنان که تولیدکنندگان محصولات کشاورزی و مواد غذایی‌اند به جرم تولید و چه آنان که مصرف‌کننده‌اند به جرم عدم دقت در خرید. این وضع تاحدی آزاردهنده شد که سرانجام وزیر بهداشت را به واکنش واداشت و وی در بخشی از سخنانش به چنین رویکردی انتقاد کرد.
به هر حال از ذهنیت اشتباه! بنده درخصوص همایش روز جهانی غذا که بگذریم، به‌عنوان کسی که بیش از دو دهه در عرصه صنایع غذایی فعالیت دارم از متولیان پروژه «غذاهراسی» سوالاتی دارم که در ذیل آمده است. امیدوارم به این پرسش‌ها با نگاه سیاسی نگریسته نشود.
1- آیا دوستان گمان نمی‌کنند نهضت مواد غذایی هراسی که با هر نیتی (اعم از دلسوزانه یا... ) به راه انداخته‌اند هیچ خروجی جز تضعیف صنایع داخلی، گرایش به مصرف کالاهای مشابه وارداتی، تضعیف صادرات، تشدید بحران اشتغال و... ندارد؟ آیا بهتر نیست اگر تخلفی مشاهده می‌شود به جای برخوردهای پوپولاریستی، با نگاه علمی-تخصصی و با روش‌های کارشناسی اولا ریشه‌یابی شده که از تکرار آن پیشگیری شود و ثانیا با متخلف برخورد قانونی و منصفانه و به دور از هیجان صورت پذیرد؟
2-جای سوال جدی است که چرا همواره بخش‌های دولتی و نهادهای دست اندرکار دولتی نظیر وزارت بهداشت، اداره استاندارد، وزارت صنعت و... به جای پاسخگو بودن در این موارد انگشت اتهام را متوجه بخش خصوصی و مردم می‌کنند؟
چرا به جای فرافکنی پاسخ نمی‌دهند که اگر صنعت غذا از نظر ایمنی و بهداشت دچار مشکل است چرا تاکنون اقدامات پیشگیرانه به‌عمل نیاورده‌اند، استانداردهای مطلوب تدوین نشده، نظارت‌های شایسته به‌عمل نیاورده‌اند و حال که وضع - به زعم آقایان- نگران‌کننده است چرا بابت قصور و تقصیر‌های خود از جامعه عذرخواهی نمی‌کنند؟ چرا اشکالات خود را برعهده نمی‌گیرند. چرا مسببان این معضلات توبیخ و به افکار عمومی معرفی نمی‌شوند؟
3- وزارت بهداشت و کمیسیون بهداشت و درمان مجلس مسئولیت سلامت جامعه را برعهده دارند و سلامت روانی جامعه نیز بخش مهم این وظیفه است. آیا تهدید سلامت روانی و بازی با اعصاب مردم و تزریق نگرانی به مردم در راستای این رسالت است؟ آیا این‌که هر روز به بهانه‌ای اعلام کنیم که محصولات کشاورزی و غذایی مضر است و زیان‌بار و سرطان‌زاست، دردی را از جامعه درمان می‌کند؟ آیا باید از مواردی چون سلامت و بهداشت و صنعت و ایمنی مواد غذایی جهت تنظیم نطق‌ها و بیانیه‌هایی که تنها در زمان رقابت‌های انتخاباتی کارکرد دارد، استفاده ابزاری کنیم؟ 4- پرواضح است این نوشتار درصدد دفاع از متخلفان معدود صنعت غذا نیست که عمیقا معتقدم برخورد اصولی، صحیح، قانونی، منصفانه و از مسیر منطقی و علمی و کارشناسی با متخلف، موجب تقویت صنعت خواهد شد. طبیعی است که در 12000 واحد صنعتی فعال به‌هرحال تخلفاتی هم روی می‌دهد که قانون راه برخورد با آن را پیش‌بینی کرده است.