حسام مهدوی روزنامه نگار

این روزها خبرهای زیادی از همسایه شمال‌غربی به گوش می‌رسد؛ خبرهایی در حوزه‌های مختلف سیاسی و اقتصادی که بیشتر حاکی از موفقیت‌های همسایه ایران در زمینه‌های مختلف است. هرچند اقدام‌های سیاسی ترکیه چندان به مذاق افکار عمومی خوش نیامده، اما ظاهرا جیب درحال پر شدن از پول آنها دلیلی است که چندان توجهی به افکار عمومی نداشته باشند و به راه خود ادامه دهند. فارغ از بعد سیاسی، نکته‌ای که از نظر ما مغفول مانده رشد اقتصادی همسایه رو به رشد‌مان است که در 15سال اخیر با اتخاذ شیوه‌های موثر توانست رشد اقتصادی بالای 5‌درصد را تجربه کند. امروز آنها بدون داشتن نفت و منابع طبیعی خاص، درحال قد کشیدن هستند و کمتر کسی است که صنعت گردشگری ترکیه و صنایع نساجی و پوشاکش را جهانی نداند. همسایه ایران درحال تنه زدن به کشورهای مطرح صنایع جهانی پوشاک است. اما یادمان باشد زمانی نه‌چندان دور، تورم چندرقمی همسایه زبانزد خاص و عام بود و به طعنه می‌گفتند کسی که در یک رستوران غذا سفارش می‌دهد ممکن است قیمت غذای سفارش داده بعد از اتمام غذا افزایش پیدا کند. همسایه ایران تمام این طعنه‌ها را تحمل کرد و با انجام اقدامات اقتصادی منطقی سعی کرد که قد بکشد. حالا هم خیاطان ماهر ما برای کار به ترکیه می‌روند تا پایه‌گذار رشد بیشتر صنعت پوشاک همسایه شوند و ترکیه را در کوبیدن محکم مشت بر دروازه اتحادیه اروپا یاری کنند. مهم‌تر از تمام اینها وضع ماست؛ ایران با داشتن نفت و انبوه منابع طبیعی و انسانی باید با حسرت همسایه محرومِ دیروز و درحال ثروتمند شدن امروز را ببیند و به ظرفیت‌های بالقوه‌اش بیندیشد؛ چرا که ظاهرا وقتی ما خواب بودیم همسایه کوچک دیروز قد کشیده و حالا جایگاهی دارد که برایمان غبطه‌برانگیز است. اندکی بیندیشیم؛ ترکیه با کدام امکان و ثروت به این جایگاه رسید؟ ترکیه چگونه توانست تورم بالا را پشت سر بگذارد و از هیچ، توسعه بسازد؟ صنعت نساجی و گردشگری این کشور تنها با اتکا به توان بخش خصوصی و اعتماد به اقتصاد مویرگی و بهره‌گیری از مدیران دلسوز و ملی‌گرا پیشرفت کرد و آنها را به‌حدی رساند که حالا مواضع سیاسی‌شان را با اقتصاد مولد دیکته کنند.