«ساسان نصیری» هنرمند ساکن کاناداست که به دعوت «پرهام دیده‌ور» برای شرکت در این نمایشگاه به ایران آمده است. او می‌گوید که آن‌جا انجمن صنفی نقاشان ایرانی-کانادایی دارند و عضو این انجمن است و پس از آشنایی‌‌اش با «پرهام دیده‌ور» که همان‌جا صورت گرفته، برای این نمایشگاه دعوت شده و به گفته خودش با کمال میل این دعوت را پذیرفته و با ارایه دو اثر در این رویداد شرکت کرده است. او همچنین با 50‌سال سن جوان‌ترین هنرمند حاضر در این نمایشگاه است. از او درباره اثرش پرسیدم و این‌طور پاسخ داد: «اینها دوره جدیدی از آثار من هستند که مدت دو سال است روی آنها کار می‌کنم. من معمولا دوره‌های متفاوتی در کارهایم دارم و نقاشی‌های مختلفی کشیده‌ام که شامل نقاشی‌های آبستره، طبیعت، و ‌پرتره است و اینها همه بستگی به این دارد که حال و احوال درونی‌ام در هر دوره چه بوده است. این دوره آبستره حاصل دو‌سال تلاش من در این زمینه است. در این مجموعه، قلم‌مو و ابزارهای کلاسیک نقاشی را کنار گذاشته‌ام و مستقیما با دست کار می‌کنم که بیشتر شامل فضاهای سفید و روشن و لکه‌های رنگ‌ است. نحوه کارم به این‌صورت است که نخست لایه‌ای رنگ در زیر می‌گذارم، صبر می‌کنم تا خشک شود، بعد از آن دوباره با رنگ آنها را می‌پوشانم. این کار را آن‌قدر ادامه می‌دهم تا احساس کنم همان چیزی است که می‌خواهم باشد و در حدی است که مورد رضایتم قرار می‌گیرد. همه این کارها را با دست انجام می‌دهم. رنگ‌ها را با دست پخش می‌کنم و از انگشت‌هایم به جای قلم‌مو استفاده می‌کنم. در این کار نوعی لذت کودکانه‌ وجود دارد و یک آزادی و رهایی‌ به من می‌دهد که خیلی برایم لذت‌بخش است».
درباره نوع و سبکی که کارهایش را در قالب آن ارایه داده است، یعنی آبستره یا انتزاع، در جایی این‌طور توضیح داده است: «هنر وقتی انتزاعی می‌شود، شما نمی‌توانید دنبال چیزی به‌عنوان پیام مستقیم در آن بگردید. هنر وقتی انتزاعی می‌شود، به همان نسبت درونی می‌شود و لایه‌های حسی‌تر هنرمند در آن پیدا می‌شود. امروزه خیلی آثار نقاشی فیگوراتیو و طبیعت می‌بینیم، یا بعضی از خانم‌ها خیلی از کارهای‌شان به‌طور مستقیم آثار فمینیستی است. شما وقتی آن آثار را نگاه می‌کنید، می‌بینید که خیلی مستقیم پیام‌شان را به شما می‌گویند و بعد دیگر جای هیچ تاملی برای مخاطب‌شان باقی نمی‌گذارند».
«نصیری» در زمینه «اینستالیشن» جزو اولین‌هاست. اگرچه نخستین تجربه‌های هنر اجرا و چیدمان در ایران به دهه ۱۳۵۰مربوط می‌شود، اما با وقفه‌ای طولانی، نخستین هنر چیدمان در پس از انقلاب در‌ سال ۱۳۷۲ توسط گروهی از هنرمندان جوان که یکی از آنها «ساسان نصیری» بود، در خانه‌ای رو به تخریب انجام شد. او نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی در زمینه‌ هنرهای مفهومی و نقاشی در انستیتو گوته، گالری‌های كشور اسپانیا، تركیه، آلمان و... برگزار كرده است.