محدثه عیوض‌خانی|  باید از خیابان‌ها و کوچه‌های خلوت الهیه می‌گذشتم برای رسیدن به ساختمانی سفید، در بن‌بستی با شیب تند. از پله‌های روشن ساختمان بالا می‌رفتم، برای رسیدن به طبقه دوم؛ گالری «ایوان» آن‌جا بود. وارد که می‌شوی قدم در سرزمینی بدون‌مرز گذاشته‌ای. جاری می‌شوی در دنیای سیال و روان ذهن 13نفر. با آنها یکی می‌شوی. در دنیای‌شان فرو می‌روی. معلق می‌مانی در دریای رنگ‌های‌شان. این بار با چشم آنها به جهان نگاه می‌کنی. این‌جا «بی‌مرزی» است. نمایشگاهی از آثار 13هنرمند نام‌آشنا. «غلامحسین نامی، محمدابراهیم جعفری، فریده لاشایی، پری‌یوش گنجی، یعقوب امدادیان، ‌هایده زرین‌بال، عبدالحمید پازوکی، مریم سالور، ژیلا کامیاب، حسین ماهر، مصطفی دشتی، ساسان نصیری و مصطفی دره‌باغی» به انتخاب «پـرهام دیده‌ور». گالری ایوان واقع در الهیه، خیابان مهدیه، خیابان جبهه، کوچه لسانی، بن‌بست حمید است که این ماه یک افتتاحیه شلوغ را میزبانی کرده است. این گالری فضایی نسبتا بزرگ با معماری خاص دارد. از در که وارد ‌شوید سمت راست می‌توانید استیتمنت (بیانیه) نمایشگاه را بخوانید که «پرهام دیده‌ور» نوشته است. توضیحی جامع درباره ماهیت این مجموعه. «هنر انتزاع ورای مرزهای حقیقت عینی شکل می‌گیرد، نقشی دگرگونه از ربط‌های بی‌ربط زندگی از صافی نگاه هنرمند. چون تـماشای ابرهایی که چون رویایی بی‌شکل، می‌توان اشکال آشنایی را در آن جست، فارغ از این‌که این ابرها در پس خود بارانی را نهان دارند. هنر انتزاع گویشی است درونی و نگاهی شخصی که تنها در قالب فضا و رنگ‌و‌فرم نقش می‌شود، جدا از بایدها و نبایدها، رها از حدود و رسالت‌های بیانی و بصری. هنرمند در حیطه انتزاع با تـمسک به تعلقات حسی، خاطرات و نیاز‌های عاطفی، به بازگوکردن خود می‌نشیند، به دور از دغدغه کشف و شهود مخاطب، از درون خویش هویتی تازه می‌بخشد به جهان برون. و در این میان مخاطب، با این ترجمان درونی هنرمند از منظر خویش همسو می‌شود، چون درک شعری به زبان بیگانه که فهم آن نه‌تنها با درک معنی کلمات که با حس و لمس آوای بیان آن شعر نیز میسر است. کمتر از 6 دهه است که هنر معاصر ایران حضور انتزاع را تجربه می‌کند و آن را در قالبی بومی با رنگ‌ها و فرم‌هایی آشنا، به یکی از معرف‌های هنری خود بدل ساخته است. در «بی‌مرزی» به تـماشای بازتابی نقش‌شده از گویش درون چندی از هنرمندان نام‌آشنا در حیطه انتزاع خواهیم نشست».
سمت چپ این استیتمنت اثری از غلامحسین نامی را شاهدیم. اثری سه‌بعدی است و به گفته «پرهام دیده‌ور» «تاریخش به حدود 50‌سال پیش برمی‌گردد.» نکته جالب توجه در این نمایشگاه این بود که تاریخ خلق هیچ‌کدام از آثار ذکر نشده بود. در این‌باره «دیده‌ور» این‌طور توضیح داده است: «به این خاطر تاریخ‌ها را برداشتیم که کسی پیش خودش فکر نکند که چون اثر متعلق به 50‌سال پیش است، پس این کار حتما یک آنتیک ارزشمند است. نخواستم به آثار هنری با دید کالایی نگاه بشود. درواقع کارها بین 50‌سال پیش تا همین امسال شناور است». درست روبه‌روی این اثر سفید و سه‌بعدی تابلویی از خانم «پری‌یوش گنجی» روی دیوار نصب شده است. این اثر که مربوط به نمایشگاه اخیر او با نام «شب، روز، شب» بوده، تابلویی چهار لتی و بزرگ است که با آب مرکب کار شده و فضایی سیاه و سفید دارد. اما کافی است از چند پله‌ پایین بروید تا به سالن دوم نمایش آثار برسید. در این سالن دو اثر از «ژیلا کامیاب» و یک اثر سه لتی از «حسین ماهر» و چند هنرمند دیگر را خواهید دید. در طبقه پایین‌تر هم چند اثر دیگر از این 13هنرمند نصب شده است. کافی است باز هم از پله‌ها پایین‌تر بروید. بیشتر تابلوها روی بوم کار شده‌اند و ابعادشان بزرگ است و هر هنرمند تنها یک یا دو اثر ارایه داده است.
اما اگر به دنیای نقاشی انتزاعی علاقه‌مندید و پیگیر آثار بزرگان این عرصه در ایران هستید، برای دیدن این نمایشگاه تا تاریخ دوم تیرماه به گالری ایوان بروید و شاهد بخشی از تاریخ نقاشی این سرزمین باشید. ذکر این نکته هم خالی از لطف نیست که گالری «ایوان» تمام درآمد حاصل از فروش آثار خود را صرف امور خیریه خواهد کرد.