محمدعلی بهمنی شاعر و عضو شورای شعر و ترانه‌ وزارت ارشاد

ترانه امروز، ترانه بسیار پیشرفته‌ای است؛ چون ما ترانه‌سراهای بسیار خوبی در کشور داریم اما متاسفانه کارهای آنها شنیده نمی‌شود چون ترانه خوب طبیعتا ملودی و آهنگساز خوب می‌خواهد و باید برای اجرای آن کسانی باشند که تبحر فوق‌العاده‌ای دارند و ترانه به شرکتی نیاز دارد که سرمایه‌گذاری کند و هزینه بسیاری صرف کند اما متاسفانه شرکت‌هایی که مشغول این فعالیت هستند، چنین سرمایه‌گذاری انجام نمی‌دهند چون انتشار یک آلبوم خوب به 150 تا 160‌میلیون تومان پول نیاز دارد. در نتیجه برای انتشار آلبوم‌ها از ترانه‌هایی بهره گرفته می‌شود که ساخت آنها خرج کمی داشته باشد و به سرعت فروش برود. برای این آلبوم‌ها چیزی حدود 7‌، 8‌میلیون هزینه می‌شود که به سرعت این پول برمی‌گردد، بنابراین معضل ترانه نیست،‌ معضل شرکت‌هایی است که سرمایه‌گذاری نمی‌کنند یا سرمایه‌گذاری خود را روی ترانه‌های بی‌ارزش و کم‌ارزش انجام می‌دهند و جوان‌های ما را به ریتم‌های تکراری عادت می‌دهند که اصلا ملودی نیستند و تنها صداهایی هستند که شنیده می‌شوند اما در نهایت همه‌چیز سر ترانه خراب می‌شود. من نمی‌گویم ممیزی نیست، ممیزی وجود دارد و مسلما کار کارشناسی برای هر نوشته‌ای لازم است اما بسیاری از ممیزی‌ها به‌دلیل ضعف بیان است. گذشته از این باید بدانیم ترانه چیست؟ ترانه مانند شعر نیست. شعر مخاطب‌های ناگزیر ندارد. شاعر هرچه پسند درونی خودش است، می‌تواند بنویسد ولی در ترانه اینگونه نیست. صدایی است که منتشر می‌شود و مخاطب ناگزیر دارد. یعنی وقتی از ترکیب‌هایی در ترانه بهره برده می‌شود که برای مخاطب ناگزیر و برای خانواده‌هایی که نمی‌خواهند آن را بشنوند،‌ آزاردهنده است‌، باید روی آن فکر شود.لازم نیست همه مفاهیم در عریانگی خودش مطرح شود می‌توان این مفاهیم را شاعرانه گفت.
جالب این‌که بسیاری از کسانی که کارشان رد می‌شود، جبهه نمی‌گیرند، خوشحال هم می‌شوند. وقتی از آنها می‌پرسیم دلیل خوشحالی شما چیست؟ می‌گویند تازه کار ما ارزش پیدا کرده و حالا که رد شده، قیمت آن بالاتر رفته است. این به این دلیل است که کسی کارشناس را به‌عنوان کارشناس نمی‌شناسد و او را ممیز می‌دانند این واژه‌ها نیست که اهمیت دارند، ترکیب این واژه‌ها مهم است.
منبع: ایسنا