فروغ عزیزی  داستان‌نویس

حالا باورش سخت است اما بن‌بست شادان، از همان روز اول که خانم ساداتی خانه ته کوچه را ساخت، پلاک یک را روی سر در خانه زد و کوچه بن‌بست شد، آسفالت نشده بود. هر سه خانه‌ توی کوچه که در دوتایشان رو به هم باز می‎شد، بالای سر در خانه، لامپ گذاشته بودند تا کوچه روشن باشد اما برای آسفالت کردن کوچه کاری از دستشان بر نمی‎آمد. همان روزهای اول خانم ساداتی برگه استشهادنامه را توی دستش همه جا می‎گرداند تا بتواند از آدم‌های محله امضا بگیرد اما وقتی که امضاها روی دستش ماند، برای مدتی کار دیگری نکرد تا این‌که همسایه‌ پلاک 2 گفت، آشنایی در شهرداری دارد و می‎تواند از طریق آن نه‌تنها کوچه را آسفالت کند، که جایی هم برای کاشتن درخت‌ها در بیاورد. بعد از مدت‌ها رفتن و آمدن، همسایه پلاک 2 که از پیگیری‎ها خسته شده بود، پیشنهاد داد به جای آسفالت، توی کوچه را سنگ بریزند تا گل و لای کوچه بیشتر از این باعث دردسر نشود. اما همسایه پلاک یک قبول نکرد و ماجرای آسفالت کوچه برای مدت دیگری مسکوت ماند.
همسایه پلاک یک که از قیمت پایین خانه‎اش شاکی بود و هر بار دلیل این کار را به آسفالت کوچه و بی‌غیرتی ساکنان کوچه نسبت می‎داد، بالاخره توانست خانه را بفروشد و از دست گل و کثیفی کوچه راحت شود. همسایه جدید در همان روز اسباب‌کشی وعده داد که در نزدیک‎ترین زمان ممکن آسفالت کوچه را پیگیری خواهد کرد. از فردای آن روز مامورانی از شهرداری تا اداره آب برای بازدید بن‌بست شادان می‎آمدند و پرونده‎ آسفالت کوچه قطور و قطورتر شد. همسایه پلاک 2 که از آشنایش در شهرداری شنیده بود به این زودی‎ها تغییری اتفاق نمی‎افتد، خانه‎اش را فروخت. خانم ساداتی و آقای همسایه جدید پلاک یک برای همه ماموران ماجرا را از اول تعریف و سعی می‎کردند جوری نظرشان را جلب کنند. کمی بعدتر استشهادنامه محلی را به حاج آقا سلامی دادند و او سر نماز مغرب و عشاء از اهالی کوچه امضا گرفت و تا روزی که خود شهردار از کوچه بازدید نکرده بود، خانم ساداتی چادر به سر هر روز به یکجا سر میزد تا پیگیر کارهای آن باشد.
حالا که بچه‎های کوچه جای امنی برای فوتبال دارند و روی آسفالت کوچه شادان بازی می‎کنند، باورش سخت است که آن‌جا روزی پر از
گل و لای بود.