روزنامه شهروند کد خبر: 91573 تاریخ خبر: ۱۳۹۵ پنج شنبه ۲۱ بهمن ماجرای نیمروز؛ بدون قضاوت، بدون شعار بهترین فیلم جشنواره با هر متر و معیاری روایتگر روزهای ترور است؛ روزهای تعطیلی دانشگاه ها؛ فرار بنی صدر و رجوی؛ روزهای مبارزات خیابانی؛ روزهای اسطوره های واقعی؛ روزهای مبارزان فریب خورده پوشالی؛ روزهایی که در میدان مبارزه ای که در خیابان ها درگرفته بود، با بهانه و بی بهانه سرنوشت ها به بازی گرفته می شد، تقدیرها تغییر می کرد و زندگی های بی شماری قمار می شدند... ماجرای نیمروز یکی از آن نوع فیلم هایی است که امکان لغزش سازندگان در آن تا بیشترین حد ممکن مقدور بوده، اما مهدویان و گروهش توانسته اند فیلم را از این بزنگاه که می توانست سرنوشت نهایی آن را تعیین کند، به سلامت عبور دهند و این مهم ترین و اصلی ترین داشته و دارایی فیلم است. وقتی فیلمسازی مبارزه ای ترتیب می دهد که در یک سوی آن افراد علاقه مند به حکومت قرار گرفته اند و سویه دیگر ماجرا را یک گروهک بدنام شده و داغ خیانت به پیشانیش خورده شکل می بخشد، امکان لغزش برای این فیلمساز و گروهش مهیا تر از همیشه است. یک سو قدرت و سرمایه و فشارهای پیدا و پنهان برای جهت دادن به فیلم قرار دارد و سوی دیگر هیچ؛ حتی آبرو. یک سو بیشترین فشارها را وارد می آورد تا فیلم را به سوی خود بکشاند و سوی دیگر حتی قدرت اعتراض به ناحقی و بی عدالتی صورت گرفته احتمالی را نیز ندارد. قرارگرفتن در این موقعیت دشوار اما سنگ محکی است که عیار مهدویان فیلمساز را بیشتر روشن می کند. او در حد ممکن در نبرد رودررویی که راه انداخته بیرون از ماجرا ایستاده و کوشیده به عنوان شاهدی منصف و بی طرف تنها و تنها راوی ماجرا باشد؛ راوی ماجرایی که انگار به نحو طعنه آمیزی قرار است سرند همیشگی تاریخ این مرز و بوم باشد؛ و یک زمانی یک گروهکی را که شعارهای جذاب در خدمت خلق سر می داد، داغ ننگ خورده به انزوا بکشاند و امروز نیز عیارسنجی باشد برای کارگردانی که بیشترین امکان لغزش و شعارپردازی را داشته و این کار را نکرده است.... کارگردان ماجرای نیمروز با ترفندهای ساده ای از دخالت در ماجرا می پرهیزد. روایت داستانی مهدویان با اتخاذ ظاهری مستندنما خود را از قضاوت بازداشته و این مسأله را بر دوش تماشاگر می نهد که براساس آنچه می بیند و آنچه دیده و آنچه فهمیده و برداشت های منطقی و حسی که دارد، قضاوتی عادلانه را سامان دهد. علاوه بر بازی ها، نوع داستان پردازی، طراحی صحنه، گریم و... که تا حد مقدور و ممکن وجه مستندنمای اثر را برجسته کرده اند، دوربین مهدویان بیشترین نقش را در این قضیه دارد. دوربین ماجرای نیمروز تنها و تنها راوی است و می کوشد کوچکترین گامی در جهت ارزیابی و قضاوت نداشته باشد. او همیشه با فاصله به رویداد نگاه می کند. حتی زمانی هم که مجبور است نماهای متوسط و درشت از افراد و ماجراها را به تصویر کشد، این کار را با فاصله و از پشت مواد و مصالح صحنه به انجام می رساند؛ انگار شاهدی دزدکی به تماشای ماجرا ایستاده؛ انگار راوی روایت نه کارگردان دانای کل که شاهدی پنهان شده در گوشه ای تاریک است که گاه به گاه سرک می کشد و ماجرایی را می بیند و همان را نیز بی واسطه به مخاطب انتقال می دهد. چنین می شود که ماجرای نیمروز فیلمی می شود پاک، فیلمی منصف و فیلمی که قضاوتی نمی کند. و اگر هم در جاهایی به نظر می رسد فیلم حاوی نوعی قضاوت لحظه ای است، آن نیز به این دلیل است که به دلیلی که همگان می دانند، دوربین در طرف سویه پیروز ماجرا ایستاده و به مأموران امنیتی بیشتر از طیف مقابل نزدیک شده است که بر اساس آنچه از مهدویان در این دو فیلمش فهمیده ام، اگر جریان برعکس نیز بود، او همان گونه عمل می کرد و در آن صورت نیز در روایتش دل به هیچ کدام از قطب ها نمی سپرد که ذات قضاوت بی عدالتی است. ماجرای نیمروز با انتقاد روبه رو شده که چرا قضاوت نکرده است. انگار پزشکی را به دلیل اینکه چرا طبابت کرده نقد کنند. عجیب است و به نحو طعنه آمیزی نشانگر ذهنیت کوچک راویان چنین تعبیری از روایت سینمایی. ماجرای نیمروز را همین قضاوت نکردنش است که ارزش بخشیده؛ و گرنه یکی می شد از هزاران، یکی مثل کارنامه و قلاده های طلا و حتی همین ماه گرفتگی که امسال دیدیم و خندیدیم.