روزنامه شهروند کد خبر: 6627 تاریخ خبر: ۱۳۹۳ چهارشنبه ۲۶ شهريور بساط ارباب و رعیتی اویس رضوانیان حقوقدان و وبلاگ نویس چندروز پیش، گذرم افتاد به مطب یکی از پزشکان در تهران. از همان ابتدای ورود، توجهم به این نکته جلب شد که منشی در پاسخ به تلفن بیماران، مدام این جمله را تکرار می کرد که وقت های ما <<آن تایم>> نیستند و ممکن است تا ۲ساعت <<تلرانس>> داشته باشند. ولی البته تأکید داشت که بیمار باید رأس ساعتی که به او اختصاص داده شده است، در مطب حاضر شود و منتظر بماند. این را هم می گفت که زمان آمدن آقای دکتر به مطب مشخص نیست. بنابراین زمان ها از ساعت ۱۵ به بیماران اختصاص داده می شود، ولی در نهایت، بسته به زمان ورود آقای دکتر، تغییر خواهد کرد. این کلام ساده خانم منشی که ترجیع بند تمام صحبت های تلفنی اش با بیماران بود – و لابد اعتراضی را هم از سوی بیماران به دنبال نداشت- دست کم دو معنای مشخص دارد: اول این که وقت و زمان هیچ یک از بیماران در برابر وقت و زمان آقای دکتر ارزش چندانی ندارد. بیماران، هر تعداد که باشند، باید ساعت ها منتظر بمانند و وقت خود را خالی نگه دارند، تا مبادا خدای ناکرده آقای دکتر چنددقیقه ای بی مریض و بی مراجعه بماند. آقای دکتر حتی حاضر نیست خود را مقید به ساعت مشخصی برای حضور در مطب کند. ایشان هر زمان کارهای دیگرش تمام شود، یا خواب بعد از ظهرش را کامل کند، افتخار حضور می دهد. بیماران هم که البته منتظر ایشان می مانند. دوم این که خانم منشی- لابد به سفارش آقای دکتر- آن قدر وقت ها را به طور فشرده و با بازه های زمانی کوتاه چیده است که امکان مدیریت و برنامه ریزی بر این زمان ها وجود ندارد. این فشردگی برای آن است که دکتر بتواند بیماران بیشتری را در مدت زمان مشخص ملاقات کند و در نتیجه پول بیشتری نصیب جناب دکتر و زمان کمتری نصیب هر بیمار شود. باید اعتراض کرد. باید به برخوردهای این چنینی اعتراض کرد. باید به منشی تأکید کرد که وقت هر بیمار به اندازه وقت همان آقای دکتر محترم و ارزشمند است. که آقای دکتر هم یکی ا ست مانند باقی ملت با شرح وظایف و جایگاه مشخص. که نشستن آقای دکتر پشت میز آن اتاق جوازی نمی شود برای این که از جایی بالاتر به مراجعین نگاه کند. که ممکن است خیلی از همین بیمارانی که در اتاق انتظار نشسته اند، مرتبه علمی یا موقعیت اجتماعی شان از آن آقای دکتر بالاتر باشد. باید اعتراض کرد به این شیوه ها و اجازه نداد بیش از این باب شود. نباید بگذاریم هر کسی به اعتبار میزی که پشتش نشسته است، برای خودش دکان ارباب و رعیتی باز کند. اگر همه مراجعین شأنی برای خود قایل باشند که چنین رفتار موهنی را از طرف فلان دکتر برنتابند، اگر همه به این شیوه وقت دهی اعتراض کنند و اگر اعتراضشان نتیجه نداد، از او روگردان شوند و به پزشک دیگری مراجعه کنند، آقای دکتر کجا به خودش جرأت و جسارت چنین رفتاری را می دهد؟ اصلا اگر بیماری برایش باقی نماند، برای که می خواهد دکتری کند؟ این طوری، کمی که بگذرد، کم کمک یادش می آید از کجا آمده و جایگاهش کجاست. می آید پایین تر، سر جای درست خودش می نشیند و جایگاه دیگران را هم می شناسد. می شود یکی مثل دیگران، با شرح وظایف و مسؤولیت های اجتماعی مشخص. ماییم که ارباب ها را می سازیم. ماییم که بساط ارباب و رعیتی را بر هم نمی زنیم. oveis. rezvanian@gmail. com