در مسابقات قهرمانی وزنه‌برداری آسیا با این‌که عنوان نخست را کسب کردیم اما نباید به آن اکتفا کنیم چون آسیا جایی برای این نیست که ما بتوانیم خودمان را جهت حضور در مسابقات جهانی محک بزنیم. موجودی فعلی وزنه‌برداری ایران همین نفرات هستند، اگرچه به دلایل مختلف برخی وزنه‌برداران ما از حضور در مسابقات قهرمانی آسیا منع شدند. در مجموع تعداد وزنه‌بردارانی که حتی در آسیا می‌توانند برای ایران مدال بگیرند، انگشت‌شمار هستند. متاسفانه در سبک‌وزن همچنان ضعف داریم و هیچ نفر جدیدی را هم نمی‌بینیم که در اوزان پایین قوی ظاهر شود. محمد نصیری سال‌ها در سبک‌وزن مدال‌های زیادی کسب کرد و بعد از او هم چند نفر مطرح را داشتیم اما دیگر مثل نصیری روی کار نیامد. اگر وزنه‌برداری می‌آید که وزنه‌های خوبی می‌زند،‌ سریعا وزنش بالا می‌رود و در اوزان بالاتر کار می‌کند. متاسفانه اگر یکی از نفرات اصلی ما در اوزان بالا مصدوم شود، کاملا با مشکل مواجه هستیم. دیدید که در سنگین‌وزن با وجود داشتن 2 نماینده هیچ مقامی به دست نیامد. البته امیدوارم بهداد سلیمی بهبود پیدا کند،‌ بهادر مولایی برگردد و سعید علی‌حسینی نیز بتواند بعد از سال‌ها در سنگین‌وزن پرقدرت ظاهر شود. برای حل مشکل کیانوش رستمی نیز باید فکری کرد چون مثل او وزنه‌بردار به‌زودی در ایران نمی‌آید. یک وزنه‌بردار بلغارستانی زمانی که من سرمربی تیم‌ملی بودم، حضور داشت و جداگانه تمرین می‌کرد. او چند قهرمانی به دست آورد و وقتی هم تمام وزنه‌برداران بلغارستانی دوپینگشان مثبت شد، این ورزشکار مشکلی برایش پیش نیامد. درباره رستمی هم علی مرادی خودش این راه را به او قبل از المپیک نشان داد و حالا باید پایش بایستد. وقتی کیانوش با تمرین انفرادی قهرمان المپیک شده،‌ مگر چه مشکلی است که خودش جداگانه تمرین کند و برای ایران وزنه بزند؟‌ نباید پشت قهرمانی در آسیا مخفی شویم چون مشخص است که وزنه‌برداری ایران نیاز به پشتوانه قوی دارد. همین نفراتی که در آسیا قهرمان شدند را به مسابقات قهرمانی جهان اعزام کنید، حتی یک مدال هم به دست نمی‌آید. در مسابقات آسیایی چین هیچ‌وقت از وزنه‌برداران درجه یک خود استفاده نمی‌کند. ما هم نباید اهمیتی به این رقابت‌ها بدهیم و زود باید آن را فراموش کنیم. کار در جهانی برای تیم‌ملی سخت‌تر است و آن‌جا کادرفنی آزمایش می‌شود.