| حسین جمشیدی | درخشش تیم‌ملی والیبال در لیگ جهانی و مسابقات جهانی 2014 با قهرمانی مقتدرانه این تیم در بازی‌های آسیایی اینچئون برای نخستین بار رقم خورد اما در این میان شاید فقط خود بازیکنان بودند كه هم فشار زیادی را از نظر بدنی و هم از لحاظ دوری از خانواده تحمل می‌کردند تا این‌که دل مردم شاد شود. درنهایت هم اولین قهرمانی بلندقامتان ایران در بازی‌های آسیایی در کنار خانواده‌هایشان رقم خورد. مجتبی میرزاجانپور، یکی از بازیکنان تیم‌ملی که کواچ اعتقاد زیادی به او دارد، معتقد است اگر تیم‌ملی والیبال در اینچئون قهرمان نمی‌شد شاید برخی از حضور خانواده بازیکنان در کره انتقاد می‌کردند. گفت‌وگوی این والیبالیست را با «شهروند» در ادامه می‌خوانید.
* مسابقات تیم‌ملی در بازی‌های آسیایی برای مردم جذابیت رقابت‌های قبلی را نداشت زیرا تقریبا همه از قهرمانی والیبال مطمئن بودند...
خودمان هم با غرور زیادی وارد این مسابقات شدیم اما در همان بازی‌های ابتدایی، حریفان به قدری انگیزه داشتند که گاهی اوقات به مشکل می‌خوردیم. به‌هرحال با کسب عنوان چهارمی لیگ جهانی و ششمی مسابقات جهانی، در آسیا تمام تیم‌ها انگیزه خاصی مقابل ایران داشتند و این کار ما را سخت می‌کرد. بازیکنانی که 4سال قبل هم در بازی‌های آسیایی حضور داشتند، می‌گفتند سطح مسابقات از دوره گذشته بالاتر است و اینطور نبود که راحت قهرمان شویم. خدا را شکر که درنهایت فقط با واگذاری 2 ست در طول مسابقات قهرمان شدیم.
* در این رقابت‌ها کمتر از مسابقات جهانی بازی کردی، دلیل خاصی داشت؟
تصمیم مربی بود که در این رقابت‌ها تیم اصلی بیشتر استراحت کند. در چند بازی نخست دیدید که 5، 6 بازیکن ازجمله من اصلا بازی نکردیم و در بازی‌های آخر نیز هر جا لازم بود، به میدان رفتم اما بازیکنان دیگر هم چیزی کم نداشتند.
* حضور خانواده‌های بازیکنان در محل مسابقات و جشن قهرمانی که در کنار آنها برپا کردید، صحنه‌های زیبایی را به وجود آورد.
خودم 2 ماه بود که همسرم را ندیده بودم و از نظر روحی و روانی وقتی تلفنی صحبت می‌کردیم، به خاطر دلتنگی ضربه بزرگی به ما وارد می‌شد. واقعا از فدراسیون و اسپانسری که باعث شدند حداقل در یک هفته پایانی این رقابت‌ها خانواده‌هایمان در کنار ما باشند، تشکر می‌کنم؛ البته ما فقط در سالن مسابقات همدیگر را می‌دیدیم اما همین که می‌دانستیم آنها در کنارمان حضور دارند، خیالمان راحت بود.
* عکس‌های خانوادگی بعد از قهرمانی و همچنین اشک‌های فرهاد ظریف که فرزندش را در آغوش گرفته بود، صحنه‌های زیبایی را خلق کرد.
آن بازیکنانی که دارای فرزند بودند، واقعا فشار بالایی را تحمل می‌کردند و اشک‌های ظریف نیز گواه همین موضوع بود. البته از سویی اگر قهرمان نمی‌شدیم هم برای خودمان و هم برای خانواده‌هایمان بد می‌شد زیرا شاید برخی انتقاد می‌کردند که با حضور خانواده بازیکنان، حواس آنها پرت شده است.
* علاقه مردم به والیبال بالا رفته و حالا بازیکنان تیم‌ملی جزو محبوب‌ترین ورزشکاران ایران هستند. شاید مردم فکر کنند با این همه موفقیت والیبالیست‌ها دیگر میلیاردر شده‌اند؟
در این مورد ابتدا یک خاطره بگویم که نشان می‌دهد دقیقا طرز فکر مردم همین‌طور است. بعد از بازگشت از بازی‌های آسیایی بارها اتفاق افتاد که از خودرو‌ام در خیابان پیاده شدم و مردم به من گفتند شما چرا 206 سوار شده‌اید با این وضع انتظار داشتیم، بنزسوار باشید. همین جا می‌گویم که هیچ‌کدام از والیبالیست‌ها میلیاردر نیستند و بعد از این موفقیت‌ها هم تغییری در وضع مالی‌شان رخ نداده است. البته شخصا از وضعیتی که دارم، راضی‌ام و به این‌که بنزسوار نیستم، افتخار می‌کنم. به عقیده من، مهم‌ترین چیز برای یک ورزشکار، سلامتی است که بتواند به ورزش خود ادامه دهد؛ دنبال پول بودن زیاد خوب نیست.
* از یک ماه دیگر نیز لیگ والیبال آغاز می‌شود و با پیکان قرارداد داری. شنیده می‌شود قراردادها در برخی از باشگاه‌های والیبال به‌شدت افزایش داشته، درست است؟
امسال هم با تیم پیکان در لیگ هستم. قراردادهایمان قطعا میلیاردی نیست اما از قبل خیلی بهتر شده است و راضی هستیم.
* انگار برخی بازیکنان از اخلاق تند کواچ و عصبانیت‌های وی ناراحت هستند. این موضوع صحت دارد؟
اصلا اینطور نیست. کواچ یک مربی کامل است و با بازیکنان رفیق است. او در مسابقات کاملا جدی است و شاید هم برخی اوقات عصبانی شود اما این طبیعی است. در کل رابطه نزدیکی میان بازیکنان و سرمربی تیم وجود دارد و همین یکی از رازهای موفقیت ماست.