رضا بردستانی نويسنده
همه‌چیز در همان «21 دقیقه» تاریخی رخ داد. از عصر پنجشنبه، تمامی شبکه‌های تلویزیونی، سایت‌ها و پایگاه‌های بین‌المللی و همه ایستگاه‌های تولید و پخش تحلیل‌ها و تفسیر‌های سیاسی بوی دیپلماسی صلح‌جویانه و آرامش‌طلبانه ایرانیان را به مشام می‌رسانند، گویی دیگر همه تار‌های تنیده شده بر ذات و حقیقت ایرانیانِ مهربان به کناری نهاده شده است. عصر پنجشنبه دکتر حسنِ روحانی نه در لباس یک نماینده سیاسی که در قامت یک «پرزیدنت» تمام‌عیار با صلابتی مثال‌زدنی هم از حقوق ایرانیان دفاع کرد و هم به حقوق دیگران احترام گذاردن را به دیگران آموزاند.
دیوید کامرون، نخست‌وزیر انگلستان که سرمست از سیاست‌های نخ‌نما شده خود بود باورش نمی‌شد چندساعت بعد از سخنرانیِ کودکانه‌اش در سازمان ملل، «پرزیدنت»ی برآمده از تفکراتِ فرهنگ و تمدنی هفت‌هزارساله قدم بر عرصه دیپلماسیِ گفت‌وگوی بین‌المللی خواهد گذارد و او را به اصطلاحِ ایرانیانی فهیم «سکه یک پول» خواهد کرد وگرنه برای ایرانیان تعیین‌تکلیف نمی‌کرد. عصر پنجشنبه دولت روحانی- یعنی آنانی که در سالن اجلاس حضور داشتند- با آرامشی مثال‌زدنی نشستند و مثل تمامی نمایندگانِ دیگر کشور‌ها گوش فرادادند و پس از پایانِ سخنرانی حسن روحانی شأن دیپلماتیک‌های ایرانی را حفظ کردند و اگر تشویق هم کردند مثل بقیه و به دور از «از خود بی‌خود شدن»ها بود. کسی برای دست زدن و تأیید گفته‌های رئیس‌جمهوری نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران کاری نکرد که نگاه‌ها را خیره و متعجب کند زیرا اینانی که «پرزیدنت روحانی» را همراهی می‌کردند به دنبال «هاله» و «نشانه‌های فرازمینی» نبودند بلکه چون درس خوانده مکتب دیپلماسی بودند سنجیده و هم‌شأن با ملت و نظام جمهوری اسلامی ایران رفتار کردند.
عصر پنجشنبه دکتر حسن روحانی مواضع شفافِ ایران را با صراحتی قابل تحسین و اقتداری قابل ستایش برشمرد و آن را برای همه جهانیان به آشکارا بیان کرد بی‌آنکه «شاخ و شانه»ای بکشد، حقیقتی را «کتمان» کند یا مردمانی از دیگر سرزمین‌ها را «تحقیر» و همه این اتفاقات شیرین در مدتی حدود «21 دقیقه» رخ داد «21 دقیقه»ای که همه اشتباهاتِ «21 قرن» غرب را واکاوی و آسیب‌شناسی کرد. «پرزیدنت روحانی» به همگان این پیام را رساند که خاورمیانه جایی است که بخشی از ساکنینش ایرانیانی هستند که خواستار «صلح»،«آرامش»، «رفاه» و «امنیت» هستند پس آنانی که با نابخردی خاورمیانه را به «بهشت تروریست‌ها» بدل کرده‌اند اجازه دهند با برچیده شدن بساط «تروریسم بین‌المللی» و هدایت شده، مردمان دیگر نقاط جهان از موهبات، نعمات، زیبایی‌ها و دوست‌داشتنی‌های خاورمیانه نیز بهره‌مند شوند.
دیپلماسی ایرانیان حالا تبدیل به یک «بِرَند» جهانی شده که از آن بوی «صلح و آرامش» می‌آید، بوی نگرش جهانی و مهربانانه به همه ملت‌ها و دولت‌ها. «پرزیدنت روحانی» جهان را با این حقیقت رودررو ساخت که پروژه‌های نابخردانه «ایران هراسی» و «اسلام‌ستیزی» دیگر پاسخگوی مطمئنی برای اهداف استعماری نیست زیرا جهان اکنون به مرزهای خودباوری و تشخیص سره از ناسره رسیده است و خوب می‌داند وقتی «تروریسم» از نیویورک تا هرات و از دمشق تا شمال اروپا بساط گسترانیده دیگر محکوم کردن یک ملت و یک دولت پذیرفتنی نیست. دولت حسن روحانی عصر پنجشنبه به این حقیقت پای فشرد که ایران اقتدارش را نه در بمب اتم که در تکیه بر آرمان‌های خود می‌جوید، پس برای رهایی از مخمصه‌ای که حالا غرب را در خود غرق کرده بهتر آن است تا به روش‌های بی‌پایه و اساس و بی‌نتیجه پایان داد و مشکلات را با گفت‌وگو به سروسامان رساند. «پرزیدنت روحانی» یک بار دیگر یادآور شد از سوی ملتی سخن می‌گوید که سال‌ها قبل جهانیان را به «گفت‌وگوی تمدن‌ها» فراخوانده است، ملتی که هیچگاه به هیچ کشوری برای سلبِ آرامش، استقلال و تمامیت ارضی هجوم نبرده است، گرچه خود مورد هجوم صد‌ها حمله و دسیسه بوده است. عصر پنجشنبه سخنان «پرزیدنت روحانی» بوی «صلح و آرامش» می‌داد، بوی «عزت و اقتدار ایرانی.»
[email protected]