حمید ابوطالبی معاون سیاسی دفتر رئیس‌جمهوري، پیش از سفر حسن روحانی به نیویورک در توییتر خود مطالبی را درباره این سفر منتشر کرد. او در توییت‌های پیاپی اما زنجیره‌ای و منسجم از معتقدان به رویکرد تقابل در سیاست خارجی و مخالفان رئیس‌جمهوری انتقاد کرد. ابوطالبی نوشته است:
قرار است دکتر روحانی هفته آینده برای سخنرانی در مجمع عمومی سازمان ملل و دیدار با سران و مسئولان کشورهای غربی و آسیایی عازم نیویورک شود. چندین سال پیش که در مرکز تحقیقات استراتژیک در بحث سیاست خارجی در اسناد بالادستی شرکت می‌کردم دو گرایش مطرح بود: یکی تقابل و دیگری تعامل سازنده. سرانجام سیاست تعامل سازنده به تصویب مجمع رسید و ابلاغ شد.
در انتخابات سال گذشته، مردم ایران به شعار «تعامل سازنده، نجات اقتصاد، احیاء اخلاق» رأی دادند و روحانی با تعهد در برابر ملت ایران به ریاست‌جمهوری رسید. از همان روز انتخاب، پیام‌های تبریک سران کشورها و حضور مثال‌زدنی رهبران آنها در مراسم تحلیف ایشان نشان می‌داد که جهان هم به این سیاست احترام می‌گذارد. امروز از انتخابات شورآفرین ریاست‌جمهوری، اندکی بیش از یک‌سال می‌گذرد و سطح تعاملات ایران و جهان به شکل بی‌نظیری ارتقا یافته است. در این یک‌سال و اندی، حامیان گرایش تقابل، که من احترام فراوانی برایشان قایل هستم، در سه حوزه احساس نگرانی می‌کنند: آمریکا، روسیه، اروپا.
آمریکا
در زمان ِگرایش ِتقابل، گفت‌وگو با آمریکا در سطح معاونان وزیر در یک کشور عربی، نزدیک به دوسال انجام می‌گرفت، نامه‌های سطح سران هم ردوبدل می‌شد. نه کسی از آن گفت‌وگو و تبادل نامه‌ها باخبر بود، و نه با خبر آن امکان اعتراض داشت. سال گذشته دکتر روحانی به تماس تلفنی آقای اوباما پاسخ داد؛ سطح مذاکرات مخفی معاونان وزیر به مذاکرات شفاف وزرای خارجه ارتقا یافت. تعاملات ایران و آمریکا علنی شد. خبرشدگان نگران شدند و اعتراضات شروع شد. دکتر روحانی به نیویورک برای شرکت در مجمع عمومی پرواز کرد. از زمانی که ایشان در مصاحبه اخیر خود گفت در این اجلاس شرکت خواهد کرد حدس و گمان‌ها شروع شد، نامه‌نگاری‌ها و سخنرانی‌ها و پیش‌بینی‌ها آغاز شد، که مبادا ایشان با اوباما روبه‌رو شود. این یک گام به جلو است که دیگر کسی نگران دیدار وزرای خارجه، یا تماس تلفنی رهبران نیست؛ اینان ممکن است سال آینده نگران سفرهای رسمی باشند.
روسیه
از بیشکک که دیدار روسای‌جمهوری ایران و روسیه آغاز شد تا شانگهای و از آن‌جا تا دوشنبه، روحانی و پوتین به کرات با یکدیگر دیدار کرده و مذاکره داشته‌اند. از جلسه ملاقات گرم و صمیمانه بیش از یک‌ساعت و نیمه روحانی و پوتین در دوشنبه که خارج می‌شدم، به این فکر بودم که: از امروز مخالفت‌ها با توسعه روابط و امضای تفاهمات میان دو کشور به اشکال مختلف شروع خواهد شد؛ همین‌طور هم شد.
اروپا
وقتی روابط ایران و اروپا هم سامان بگیرد، همین اعتراضات مجددا مطرح می‌شود. مثلا اگر امسال دکتر روحانی در نیویورک با نخست‌وزیر انگلیس دیدار کند، حامیان استقلال اسکاتلند برآشفته شده و به این دیدار اعتراض خواهند کرد؛ یا اگر روسای‌جمهوری ایران و فرانسه مانند سال گذشته در نیویورک ملاقات کنند، دوباره فریاد همان دوستان نگران بلند خواهد شد. سیاست خارجی عرصه منافع و امنیت ملی است؛ برای تأمین امنیت ملی و منافع ملی باید دست به هر اقدام لازمی زد. اکنون ما در دهه دوم قرن بیست‌ویکم زندگی می‌کنیم؛ حتما تاریخ ایران در این زمان، با تاریخ ایران در دهه دوم و سوم قرن بیستم متفاوت است. دکتر روحانی از نیویورک به آستارخان می‌رود؛ از کشور اوباما به سرزمین پوتین. به توانایی‌های بالای دیپلماتیک خود باور داشته باشیم. سطح بازیگری ایران که اصلی‌ترین و بزرگترین قدرت منطقه است، اکنون به تعامل با قدرت‌های بزرگ جهان رسیده است؛ این یک افتخار ملی است.