گروه ورزش| این‌بار «ملک‌الموت» سراغ یکی از خاطره‌بازترین عناصر مطبوعات ورزشی ما رفت. حسین ارباب، موسس روزنامه «آوای ساوه» را نه با حرف‌هایش بلکه با کیف سامسونت مشکی که درونش پر از خاطره و عکس بود، می‌شناختیم. کافی بود یک نفر از او درباره عکس‌های درون کیف جادویی سوالی بپرسد.
ارباب شروع به تعریف موبه‌مو و ریزبه‌ریز هر فریم عکس می‌کرد تا بیش از پیش ثابت کند چرا ما شرقی‌ها با خاطراتمان زندگی می‌کنیم، نه الزاما با اکسیژن رو به کاهش این هوای آلوده!
ارباب را که سابقه عضویت در شورای سردبیری روزنامه ابرار ورزشی و سردبیری روزنامه نگاه ورزشی را نیز در کارنامه دارد، با سختگیری‌هایش در ادیت مطالب تماما دستنویس آن دوران روزنامه‌های ورزشی می‌شناختیم و البته با همدلی‌اش با نیروهای جوان.
حتما حالا نباید مانند جماعت مرده‌پرست ایرانی از این مرحوم بت بسازیم و او را بی‌نقص جلوه دهیم. ارباب نقاط ضعف و قابل انتقاد هم داشت اما چه می‌شود کرد که قلم احساسی شرقی در مواقع مرگ به طور مطلق سمت تعریف و تمجید می‌رود. ارباب را با یک مدل عطر خاص گرانقیمت که آن زمان تبدیل به برندی برای یادآوری او نزد همکارانش می‌شد، می‌شناختیم. او در روزهای خاص روزنامه‌های ورزشی در اوایل دهه 80 در اولین روزنامه ورزشی ایران نقشی اساسی داشت.
جدیت او در کار هیچ تناسبی با چهره اجتماعی‌اش نداشت و حالا که در 62سالگی پس از عمری کار مفید مطبوعاتی در ابرار ورزشی و... به دلیل بالا رفتن قندخون و متعاقبا از کار افتادن کلیه دار فانی را وداع کرده، آن جمله تاریخی‌اش بیش از پیش در گوش ما زنگ می‌خورد: «اربابم اما رعیت شما هستم.»