| مرتضی یاسری‌نیا | کره‌جنوبی همیشه برای ما نام محترمی بوده؛ چه آن دوران که در اوج جنگ شلوارهای مارک این کشور اجازه نمی‌داد ظاهر ما به اندازه درونمان، اندوهگين جلوه کند، چه قبل از انقلاب که تنها حریف فوتبالی در قواره ما بودند و چه حالا که هیچ یک از خاله‌بازی‌های دوران کودکی‌مان به اندازه بردهای یک در میان مقابل کره‌جنوبی در مراحل حذفی جام ملت‌های آسیا قابل تکرار و شیرین نبوده و نیست. کره‌جنوبی اما جذابیت‌هایی بیشتر از این هم دارد.
صدوسومین کشور وسیع دنیا
کشوری با 98هزار و 484 کیلومتر مربع وسعت، بین کشورهای وسیع دنیا رتبه‌ای 3 رقمی دارد و به عبارت بهتر صدوسومین کشور وسیع دنیاست. اگر اندکی سرتان را به نواحی شمالی کشور برگردانید، چرخش زندگی را در جهت دیگری می‌بینید. مردان کره‌جنوبی به میهمان‌نوازی شهره هستند؛ به‌حدی که اگر یک توریست، آدرس دقیق مکان مورد نظرش را نداند، کره‌ای‌های مبادی آداب تا هنگام رساندن توریست به مقصد، او را رها نمی‌کنند. این مهربانی و میهمان‌نوازی در تضاد با دیوار آهنینی است که در شمال و تکه دیگری از این شبه جزیره دیده می‌شود. هر چقدر کره‌شمالی کشور افسانه‌های خیالی، دور مانده از تکنولوژی و محصور در عقاید تاریخ مصرف گذشته است، کره‌جنوبی مدام به روز می‌شود و از دل تلاش برای بهبود روز افزون، پویایی اقتصادی حاصل شده است؛ آنچه دومین رشد اقتصادی برتر دنیا در 4 دهه گذشته نامیده می‌شود. از سال ۱۹۶۳ و فقط ظرف مدت ۴۰سال، درآمد سرانه بر حسب قدرت خرید، چیزی نزدیک به ۱۴ برابر افزایش یافته. دست یافتن به نتیجه‌ای مشابه برای بریتانیا بیش از 2 سده و برای آمریکا حدود یک و نیم سده زمان برد! برای حصول چنین پیشرفتی نیاز به تعامل با سایر کشورها بود و از آنجایی که بهترین راه برای رسیدن به کشور نیمه کوهستانی با جاده‌های عمدتا ناهموار کره‌جنوبی، مسافرت‌های هوایی بود، تجهیز فرودگاه‌ها و تأسیسات حمل‌ونقل در اولویت قرار داشت. وقتی فرودگاه‌های مورد نظر به بهره‌برداری رسید، نام یک شهر بیش از بقیه به گوش می‌رسید ؛ اینچئون.
شهری با جاذبه‌های دیدنی
همه ورزشکارانی که برای حضور در بزرگترین همایش ورزشی آسیا در فرودگاه اینچئون از هواپیما پیاده می‌شوند، احتمالا در یک نکته اتفاق نظر دارند؛ شکوه فرودگاه این شهر. درواقع فرودگاه اینچئون بزرگترین فرودگاه کره‌جنوبی است و کاملا لایق این کلانشهر به نظر می‌رسد. میزبان بازی‌های آسیایی از شهرها و درواقع بنادر استراتژیک کره‌جنوبی محسوب می‌شود؛ بندری در شمال غرب کره‌جنوبی که سال 1883 رسما اعلام وجود کرد و درحال حاضر «سونگ یونگ جیل» شهردار بندر نام دارد. مساحت اینچئون 397هزار و 36 کیلومتر مربع است و 2میلیون و 775هزار و 645 نفر در این شهر بندری سکونت دارند.
مناطق دیدنی
از جمله مناطق دیدنی اینچئون می‌توان به محله چینی‌ها موسوم به «چاینا تاون» اشاره کرد. مدل کاملا سنتی و شرقی این منظره با عناصر چینی درآمیخته شده و منظره جالبی را فرا روی توریست‌ها قرار داده است. لنگرگاه‌ها و بنادر زیبا هم ازجمله دیگر مناظر طبیعی و جذاب شهر بندری محسوب می‌شود اما شاید دیدنی‌ترین نقطه شهر، پل اینچئون باشد. نورپردازی‌های خاص برجذابیت پل افزوده و هنگام شب، جلوه خاصی به بیننده هدیه می‌دهد. هیچ توریستی نمی‌تواند از جاذبه یکی از زیباترین مناطق کره‌جنوبی دل بکند.
شرایط آب و هوایی
به‌طورکلی آب و هوای اینچئون تابعی از وضع کره‌جنوبی است؛ یعنی کوهستانی و تا حدودی سرد. میزان شرجی بودن هوا در بندر زیاد است و می‌توان ادعا کرد میزبان دوره اخیر بازی‌های آسیایی ماکت کوچکی از آب و هوای رشت خودمان است. در این هوا، تنفس ورزشکاران هنگام ورزش مختل می‌شود و بهترین راه برای کنار آمدن با این مشکل، برگزاری اردو در شهرهایی با آب و هوایی شبیه اینچئون است؛ اقدامی که اکثر تیم‌های اعزامی کشورمان
انجام داده‌اند.
مراسم افتتاحیه
مراسم افتتاحیه هفدهمین دوره بازی‌های آسیایی، ساعت 18 روز 19 سپتامبر 2014 به وقت محلی در ورزشگاه اصلی اینچئون برگزار می‌شود. مراسم در 4 بخش و با 4 عنوان مجزا انجام می‌شود. بخش اول با عنوان «آسیا از سال‌ها پیش» اختصاص به مراسمی برای معرفی قاره کهن دارد. در بخش دوم که عنوان «آسیا به ملاقات دریا می‌رود» نام دارد، جلوه‌های ویژه به نمایش درمی‌آید. در بخش سوم یا همان «آسیا به‌عنوان یک خانواده و گروه دوستان» بخشی با معرفی فرهنگ کشورهای گوناگون آسیا به نمایش درمی‌آید و سرانجام در قسمت پایانی با عنوان «آسیای خاص، آینده‌ای که به امروز وصل می‌شود» درواقع بخش دوم جلوه‌پردازی‌های خاص اینچئون میزبان است.
اقامت تیم‌ها
49 مکان مسابقه و 48 مجموع تمرینی برای رقابت‌ها تدارک دیده شده که 10 مجموعه ورزشی در استان «گیونگجی» واقع شده است. علاوه بر چونگجو و سئول، 8 منطقه دیگر در اینچئون هم تیم‌های شرکت‌کننده را می‌پذیرند. دهکده خاص ورزشکاران و رسانه‌های گروهی، 3هزار و 300 بخش و 9هزار و 560 اتاق دارد. استادیوم اصلی که «آسائی» نام دارد، 61هزار و 74 نفر را در خود جا می‌دهد و مراسم افتتاحیه هم در این مکان انجام می‌شود. 30هزار صندلی از صندلی‌های استادیوم، پس از پایان رقابت‌ها قابلیت جابه‌جایی دارد. بودجه 400میلیون دلاری صرف شده برای استادیوم اصلی در نوع خود جالب است. استادیوم اصلی در ابتدای ساخت، 70 هزار نفری بود و سازنده‌اش، همان نام آشنای طراح رویدادهای مهم ورزشی بود؛ شرکت پوپولوس.
اینجا تنوع می‌درخشد
چهاردهمین دوره بازی‌های آسیایی با حضور 45 کشور در 36 رشته و 439 ماده انجام می‌شود. مدال‌های طراحی شده توسط کمیته المپیک آسیا دارای نشانه‌هایی از شهر اینچئون است. طبق گزارش‌ها، یک‌میلیارد و 62میلیون دلار هزینه برگزاری رقابت‌ها شده که یک‌میلیارد و 39میلیون دلار، صرف زیرساخت و تجهیز استادیوم‌ها شده است. وقتی در آوریل 2002 اخباری مبنی‌بر بروز مشکلات اقتصادی به خاطر هزینه‌های صورت گرفته برای میزبانی پخش شده، بالاترین مقامات اجرایی ورزش آسیا به فکر راه‌حلی برای صرفه‌جویی افتادند و درنهایت بهترین راه‌حل، کاهش تعداد ورزشکاران از 2هزار و 25 به‌هزار و 500 نفر بود. «اینجا تنوع می‌درخشد» شعار اصلی رقابت‌هاست و نماد رقابت‌ها هم 3 عروسک به نام‌های برامه، ویچون و چومورو نام دارند.
رسوایی
اگر تصور می‌کنید اوضاع در اینچئون به شدت خوب است، سخت در اشتباه هستید. شرکت «جی وای جی» کره‌جنوبی به خاطر رسوایی‌های اخیر از حضور به‌عنوان نماد افتخاری بازی‌ها در مراسم افتتاحیه محروم شد و به جای اعضای این گروه، چند میهمان دیگر جایگزین شدند. البته برخلاف همیشه شک و تردیدی در راه میزبانی اینچئون وجود نداشت و این شهر به خاطر برتری‌های همه‌جانبه نسبت به دهلی‌نو (تنها کاندیدای دیگر میزبانی رقابت‌ها) پس از سئول (سال 1986) و بوسان (سال 2002) سومین شهر کره‌ای میزبان بزرگترین فستیوال ورزش آسیا نام گرفت. چشم آسیا از همان لحظه شروع رقابت‌ها به تکنولوژی کره‌جنوبی است؛ از جاذبه‌های مراسم افتتاحیه که در ید قدرت این کشور است تا نظم خاص مورد انتظار از این کشور در طول رقابت‌ها و بالاخره پایان خوبی که همیشه از مردمان مهربان شرق آسیا انتظار می‌رود.