آذر منصوری فعال سیاسی
یکی از مبانی توسعه، محور قرار گرفتن نقش انسان در تحقق و اهداف توسعه است. درواقع یکی از الزامات اساسی توسعه پایدار و متوازن توجه به قشر انسان‌ها فارغ از جنسیت، قوم، نژاد و مذهب است که در پیگیری روند توسعه نقش اساسی دارد.
بر همین مبنا کشورهایی که به توسعه دست پیدا کردند اساس خود را بر توجه به انسان‌ها و برابر دیدن آنها و ایجاد شرایط فرصت برابر برای حضور موثر در جامعه قرار دادند و آن را از الزامات اساسی حرکت به سمت توسعه دانسته‌اند. با این توضیح، اشکال اساسی در عدم دستیابی به توسعه همه‌جانبه در کشور ما را باید در همین موضوع جست‌وجو کرد و دلیلی برای آن پیدا کرد چرا که توجه به آحاد انسانی در همه عرصه‌های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی می‌تواند یک جامعه را به سمت توسعه پیش ببرد. اگر در طول تاریخ نگاهی کلی داشته باشیم و کشورهای توسعه‌یافته امروزی را بررسی کنیم، متوجه می‌شویم که تمامی کشورهایی که متکی به نقش افراد بودند در دستیابی به توسعه توانستند موفق باشند اما بر عکس کشورهایی که در حوزه اقتصاد به نقش انسان اهمیت نداده‌اند با مشکل مواجه شده‌اند. در اقتصادی که افراد نمی‌توانند در تولید نقش ایفا کنند و تمام درآمد کشور با پول نفت حاصل می‌شود قطعا نمی‌توان انتظار توسعه‌یافتگی داشت. همین اتکا به نفت مانع رشد سرمایه‌های ملی شده و سرمایه‌گذاری داخلی را با مشکل مواجه کرده است. از همین نظر معتقدم مهم‌ترین چیزی که باید در پی اصلاح آن باشیم توجه به سرمایه‌های انسانی است. توجه کردن به نیروی انسانی می‌تواند باعث شود تا در تولید و بازآوری و ایجاد سرمایه‌های جدید حرکت‌های رو به جلویی داشته باشیم. ما با منبع عظیمی از سرمایه‌های انسانی روبه‌رو هستیم که هر کدام از آنها می‌تواند چرخ اقتصاد مملکت را بچرخانند و این شاخص را در کشور ما متحول کنند. باید قبول کنیم نفت یک منبع درآمد پایان پذیر است که دیر یا زود در کشور تمام می‌شود و ما را با مشکل مواجه می‌کند در صورتی که اگر این منبع به سمتی پیش رود که بتواند افراد جامعه را با خود همراه کند می‌توان امیدوار بود که به توسعه پایدار و متوازن دست یابیم. توجه به سرمایه‌های ملی و تقویت نقش آنها در ساخت کشور موضوعی انکار ناپذیر است که در تمام کشورهای پیشرفته خود را ثابت کرده و لازم است تا در کشور ما نیز به‌طور جدی مورد توجه قرار گیرد.