حسین کلانی  همدوره همایون بهزادی

این ساعت‌ها برای من و همه آنهایی که با همایون ارتباط صمیمانه داشتیم، سخت می‌گذرد. ناسلامتی همایون سردار شاهین بود؛ همان شاهینی که بعد از سال‌ها حسرتش را می‌خوریم. یادم هست زمانی که قرار شد به عضویت شاهین دربیایم، نخستین کسی که به استقبالم آمد، همایون بود. او با روی گشاده مرا پذیرفت و همیشه مدیون حمایت‌هایش هستم. همه کار برایم کرد؛ زحمتم را کشید؛ روحیه‌ام را بالابرد و باعث شد هرچه در زندگی ورزشی‌ام می‌خواهم، به‌دست آورم. فوتبالش را که کنار بگذارید و در زندگی شخصی‌اش سرک بکشید، باید از اخلاق خوبش تمجید کنید. فراموش نمی‌کنم در دوران جنگ تحمیلی ایران و عراق هیچ هدفی جز خدمت به مردم نداشت و بدون این‌که توقعی داشته باشد، نامهربانی‌ها را تحمل کرد. در دوره و زمانه‌ای که ورزشکار تحصیلکرده کم پیدا می‌کنید، بهزادی هرگز کتاب و درس را رها نکرد و همه اطرافیان خود را نیز تشویق به تحصیل می‌کرد. همایون در نوع خود بی‌نظیر بود و هرگز دیگر مثل او نخواهید دید؛ هرچند که هیچ‌وقت به حقش در فوتبال ایران نرسید.