|  شروود آندرسن|

صبح روزي در شهرکی غریب، در محله اي غریبه. همه جا آرام و ساکت است. نه، انگارصداهایی می آید. صداهایی که قاطعانه بیان می شوند. پسرکی سوت می زند. در ایستگاه راه آهن، ازاین جا که ایستاده‌ام صدایش را می‌شنوم. من در محله اي غریبم.
اینجا ساکت و آرام است، اما سکوت نیست. یک وقتی در دهکده اي نزد دوستی بودم، می گفت «می بینی؟ اینجا هیچ سرو صدایی نیست، سکوت مطلق است» می بینید؟
دوست من دیگر این صداها را نمی شنید: صداي وزوز حشرات، صداي جاري آبشار و از جایی دور، صداي تلق تلوق ماشین شخم زنی و آواز مردي که گندم درو می کند. دوستم به این صداها عادت کرده بود، صداها را نمی شنید. از اینجایی که الان ایستاده‌ام، صداي بکوب بکوب می آد. یکی قالیچه اي روي طناب آویزان کرده، می کوبد به قالیچه. از آن دورها پسري دیگر فریاد می زند یوهو...
خوب است آدم مکرر برود و بیاید. خوب است آدم در محله اي غریب باشد. در ایستگاه راه آهن، از قطار پیاده می‌شوي با بار و بنه ات. باربرها سر بار و بنه ي تو دعوا راه می‌اندازند. همانطور که در شهر خودت دیده اي که باربرها سر بار و بندي غریبه‌ها کشمش می‌کنند. بیشتر ما، همه عمرمثل وزغ زندگی می‌کنیم. آرام و با مهارت می نشینیم زیر درخت بارهنگ، تا پشه اي، سنجاقکی برِ ما بال بزند. صاف بیاید بنشیند روي زبان ما، تا تو هوا آن را بقاپیم بعد هم ببلعیم اش، تمام. به همین سادگی . اما چقدر چون و چرا دارد که همیشه هم بی چون و چرا می گذرد. آخر این سنجاقک از کجا آمده بود؟ کجا داشت می رفت؟ شاید داشت می رفت با دلدارش بال بزند.
برشی از کتاب «در شهرکی غریب»