رضا حداد کارگردان و تهیه‌کننده تئاتر
سپردن قیمت‌گذاری بلیت تئاتر به اهالی تئاتر کار درستی است اما متاسفانه دولت از این راهکار برای فرار از حمایت از تئاتر استفاده می‌کند.
این تصمیم‌گیری، تئاتر را از آنچه که امروز هست، لاغرتر و ضعیف‌تر می‌کند و نمایش‌ها سمت کم‌پرسوناژ شدن و اجرای بدون دکور و صحنه می‌رود. همین الان دستمزد و هزینه‌های آنچنانی جایی در تئاتر ندارد.
وقتی یک گروه تئاتری قرار است هزینه‌هایش را از طریق بلیت‌فروشی به دست بیاورد، برای افزایش درآمد و بالانس کردن هزینه‌هایش به سمت جذب مخاطب بیشتر می‌رود و در مدت کوتاهی تبدیل به تئاتر تجاری می‌شود. اتفاقی که همه می‌دانند چه قدر ناگوار است و چه لطمه سنگینی به بدنه تئاتر وارد می‌کند.
خصوصی‌سازی‌به‌معنی ایجاد تفکر خصوصی‌سازی است. نه این‌که به یکباره دولت پشت تئاتر را به اسم خصوصی‌سازی خالی کند. من نمی‌گویم به کمپانی‌ها کمک کنید، یا همان اندازه که از یک تئاتر کم هزینه حمایت می‌کنید، از تئاترهای پرهزینه هم حمایت کنید. حرف من این است که به فکر دانشجویان، مخصوصا دانشجوهای تئاتر باشید، از مخاطب‌های تئاتر حمایت کنید. برای هنرمندان کارت‌های ویژه صادر کنید، از دانشجوها حمایت ویژه کنید و به مخاطب عادی هم 50 درصد سوبسید بدهید.
گروه‌های تئاتر به جای این‌که از تماشاگر پول بگیرند باید از دولت سوبسید بگیرند. در لندن بلیت 100 پوندی برای دانشجو می‌شود 10 پوند و مابقی را دولت می‌پردازد. دولت به خاطر این‌که پولی ندهد، می‌گوید قیمت‌گذاری با خودتان و گروه‌های تئاتر هم مجبور می‌شوند رقم بالایی تعیین کنند، کسی که آن وسط امکان تئاتر دیدن و یادگرفتن را از دست می‌دهد دانشجویی تئاتری است که نمی‌تواند چند ده‌هزار تومان در ماه هزینه کند.
من به‌عنوان تهیه‌کننده تئاتر اعلام می‌کنم که آقایان در این شرایط که سوبسید و حمایتی وجود ندارد، قیمت‌گذاری را به من واگذار نکنید.
شاید بگویند دولت توانایی این کار را ندارد، همین الان هم درگیر معوقه‌های گروه‌های مختلف است. مشکل این‌جا است که تئاتر برای هیچ نهاد و گروهی اهمیت ندارد. اساسا هیچ اتفاق مهم و تاثیرگذاری در مرکز هنرهای نمایشی نمی‌افتد.
نیازمند دگردیسی و بازنگری در ساختار کلی تئاتر هستیم. ما هنوز سالن مناسبی به اسم سالن تئاتر نداریم، فروش و نحوه فروش بلیت‌ها دچار مشکل است و با این روند اتفاق خوبی در انتظار تئاتر نیست.