آویشن گیاهی است علفی، دارای شاخه‌های زیاد و چوبی به ارتفاع تا 30سانتی متر که در نواحی کوهستانی بین تخته سنگ و به‌ویژه در کشورهای اروپایی می‌روید. ساقه‌های آویشن پوشیده از کرک و برگ‌های کوچک زیادی است. برگ‌های آن کوچک، لوزی شکل، نوک تیز و به صورت متقابل، بر روی ساقه قرار دارند. این برگ‌ها به رنگ خاکستری روشن و با بوی بسیار نافذ و دارای دم برگ‌های کوچکی نیز است. قسمت مورد استفاده گیاه، گل و به‌ویژه برگ‌های آن است. این گیاه، به‌طور محدود و برای تهیه‌ی داروها، در ایران کشت می‌شود. کاربرد دیگر آویشن، مصرف آن به‌صورت پودر در بعضی ادویه‌جات و ترشی‌هاست، همچنین به‌طور مستقیم یا همراه با دیگر گیاهان، به‌عنوان بو، مزه و ضد نفخ در صنایع غذایی مصرف زیادی دارد.
اثرات مهم:
مصرف خوراکی آویشن دارای اثر خلط‌آور و ضدسرفه خوبی است. به همین دلیل محصولات زیاد به‌ویژه به صورت شربت از آن تهیه شده است. همچنین در برونشیت، سیاه‌سرفه و نزله‌ها، به خوبی می‌توان از آن استفاده کرد. خاصیت ضدمیکروب تیمول، بسیار قوی و حدود 25 بار از فنل در مورد تعدادی از میکروب‌ها، بیشتر است. همچنین در بعضی محصولات موضعی، به‌عنوان ضدخارش، ضدمیکروب، مالشی قرمز‌کننده و محرک، محلول‌های حمام و محلول‌های غرغره برای کاهش تورم دهان و گلو، مصرف می‌شود. کاربرد دیگر آویشن، مصرف آن به‌صورت پودر در بعضی ادویه‌جات و ترشی‌هاست، همچنین به‌طور مستقیم یا همراه با دیگر گیاهان، به‌عنوان بو، مزه و ضدنفخ در صنایع غذایی مصرف زیادی دارد. در طب عوام، اکثر ا به خاطر اثرات مسکن، ضداسپاسم و ضدنفخ، از آن استفاده می‌کنند.
مهم‌ترین اثرات گزارش شده آویشن باغی:
سقط‌کننده جنین، آلرژی‌زا، ضددرد، ضدآلرژی، ضدآلزایمر، ضدآرتریت، ضد میکروب، ضدسلولیت، ضد باکتری، ضدسرطان، ضد ادم، ضدالتهاب، ضدموتاژن، ضداکسیدان، ضدتب، ضدعفونی‌کننده، ضداسپاسم، ضدقارچ، ضدکرم، ضداحتقان، ضدسرفه، ضدنفخ، ضدزخم داخلی، ضدکرم آسکاریس، قابض، بازکننده برونش‌ها، آنتاگونیست کلسیم، معرق، خلط‌آور، کاهش‌دهنده چربی خون، کاهش دهنده پرفشاری خون، محرک سیستم ایمنی بدن، حشره‌کش، کاهش‌دهنده ترشحات بزاقی، مسکن و محرک.