مریم حسینی‌نیا [email protected]
پوشش یکی از اولین نشانه‌هایی است که در مواجهه افراد با یکدیگر، چه آشنا و چه غریبه مورد توجه قرار می‌گیرد. دقت در این‌که چه بپوشیم یا این‌که طرف مقابلمان چه پوشیده از اهمیت مسأله پوشش حکایت می‌کند. چراکه تقریبا در تمامی ساعات شبانه‌روز، لباس به تن داریم و این لباس بسته به فضای متفاوتی که در آن قرار می‌گیریم نیز تغییر می‌کند. بر این اساس لباس محیط کار از لباس رسمی و لباس عزا و... مجزاست. اما شاخصه کلی لباس‌ها آن است که تا حدی خصوصیات اخلاقی افراد و طبقه اجتماعی آنان را به نمایش می‌گذارد. همچنین انتخاب پوشش و لباس نیز تا حدی در شکل‌گیری مرزهای فردی موثر است. افراد با انتخاب پوشش دلخواه خویش در تلاشند خود را به دیگران در قالبی که می‌پسندند، معرفی کنند و البته این پیام را انتقال می‌دهند که برخاسته از کدام قشرند. لباس برخی از مردمان از نژاد و قومیت آنها خبر می‌دهد. عده‌ای در تلاشند تا اعتقادات مذهبی خود را در ظاهر خود نیز مشخص سازند و بعضی از افراد نیز شخصیت ویژه خود را در لباس تنشان نیز به نمایش می‌گذارند. گاهی از مرتب بودن لباس یک فرد می‌توان فهمید که تا چه حد به ظاهر و نظافت خود اهمیت می‌دهد یا این‌که پایبند به کدامیک از ارزش‌ها و باورهاست. بر این اساس لباس تنها تن‌پوش و ردایی برای پوشش تلقی نمی‌شود، بلکه معنایی بسیار در نهان خود داراست که می‌باید با توجه به ویژگی‌های شخصیتی و اجتماعی ملبس ارزیابی شود. این ارزیابی زمانی در چارچوب درست خود قرار می‌گیرد که با سوءگیری همراه نباشد. سوءگیری‌هایی همچون برگزاری جشن‌هایی با عنوان «کارگر بازی»!
دورهمی‌هایی که افراد در آن لباس طبقات فرودست جامعه را بر تن می‌کنند و با اغراق‌آمیزترین حالت ممکن سعی در شبیه‌سازی خود به آنچه نیستند، دارند و به آسانی سبک زندگی، هویت و نوع حیات گروهی دیگر را به سخره می‌گیرند. خود را گروه بالاتر فرض می‌کنند، انسانیت را زیر می‌برند، لحظات مفرحی را برای خود فراهم می‌کنند و از انتشار تصاویر آن هم ابایی ندارند.
سعدی علیه‌الرحمه اگر می‌دانست سال‌ها بعد عده‌ای بازی‌ای اینچنینی را پیش می‌گیرند بازی را نه‌فقط برای پیران منع، که از جوانان نیز سلب می‌کرد.
چون پیر شدی ز کودکی دست بدار
بازی و ظرافت به جوانان بگذار