شهروند| ورزش پهلوانی شاید تنها رشته‌ای باشد که تمام جهان اعتقاد دارند آغازگرش ایران بوده و در چند‌سال اخیر درحال گسترش در میان جهانیان است. یکی از پیشکسوتان قدیمی این رشته که به گفته خودش 56سال است، زندگی‌اش در زورخانه‌ها می‌گذرد، معتقد است برخی ورزشکاران جوان ورزش زورخانه‌ای معنای آن را به خوبی درک نکرده‌اند. در ادامه گفت‌وگوی «شهروند» را با رضا قدیانی می‌خوانید:
از چه زمانی و چطور به ورزش زورخانه‌ای علاقه‌مند شدید؟
من از زمانی که نوجوان بودم تا به امروز در کنار ورزش هستم و حدود 56سال است که در ورزش زورخانه‌ای فعالیت می‌کنم. سازنده اصلی کباده‌هایی که امروز در ورزش زورخانه‌ای به‌کار می‌رود، من بودم. البته از قدیم کباده وجود داشت اما با شکل جدیدی آن را ارایه کردم که مورد استقبال قرار گرفت. خودم از قهرمانان کباده بودم و طوری در زورخانه کباده می‌زدم که همه مرا تشویق می‌کردند. عمرم را در این ورزش گذاشتم و از خدای خودم نیز تشکر می‌کنم که مرا از ابتدا در راه درستی قرار داد.
در زمان جوانی شما این‌قدر اطلاع‌رسانی وجود نداشت، چطور خودتان به سمت ورزش زورخانه‌ای رفتید؟
آن زمان رادیو و تلویزیون بسیار کم بود. پدرم، عمویم و برخی دیگر از اقوام ما ورزش باستانی می‌کردند و من هم از کودکی هوای این را داشتم که بزرگ شوم و به سمت این ورزش بروم. البته همان زمان کسانی که رادیو داشتند با صدای جعفر شیرخدا که هر صبح برای مردم ضرب می‌زد، با ورزش زورخانه‌ای آشنا می‌شدند. یکی از دلایلی که خودم علاقه‌مند شدم، صدای همین جعفر شیرخدا بود.
هیچ‌وقت پولی در ورزش زورخانه‌ای حتی به صورت حرفه‌ای هم در کار نیست، به خاطر این انگیزه‌ها کم نمی‌شود؟
وقتی صحبت از ورزش باستانی می‌کنید، یعنی حرف از جوانمردی و پهلوانی می‌زنید. نه‌تنها در این رشته پولی در کار نیست، بلکه خیلی از همین قهرمانان تلاش کرده‌اند و از جیبشان داده‌اند تا چراغ زورخانه‌ها روشن بماند. هرکسی ورزش می‌کند برای سلامتی خودش است و کسی انگیزه مالی ندارد. ضمن این‌که فلسفه همین گلریزان که این روزها همه جا مد شده، از زورخانه آغاز شده و از آن زمان برای کمک به نیازمندان چنین مراسمی برگزار می‌شد.
شما فرقی میان ورزشکاران قدیم و جدید این رشته می‌بینید؟
متاسفانه امروزه برخی از جوانانی که به زورخانه می‌آیند، به فکر خودنمایی هستند. این درحالی است که در قدیم هر کدام از قهرمانان مطرح که هیکل زیبایی هم داشتند، وقتی به خیابان می‌رفتند پیراهن آستین بلند می‌پوشیدند تا عضلاتشان دیده نشود. حالا می‌بینیم تا طرف از باشگاه بیرون می‌آید طوری راه می‌رود که به نظر می‌رسد زیر بغلش کورک درآورده است! پهلوانی به دور بازو نیست، بلکه باید مکتب را بدانی و جوانمردی داشته باشی. به نظرم ورزش زورخانه‌ای شناسنامه دوم هر ایرانی است.
بعد از این همه سالی که در ورزش پهلوانی بودید، از برخوردی که با شما شده، راضی هستید؟
اخیرا یک انجمن پیشکسوتان تشکیل شده اما رسیدگی به پیشکسوتان نمی‌شود. پهلوانان
با سابقه‌ای داریم که به‌خاطر نجابتشان نمی‌گویند مشکل داریم اما واقعا نیازمند هستند. باید مسئولان به خانه این افراد بروند و تا آنجایی که توان دارند به آنها برسند وگرنه بعد از درگذشتشان دیگر بنر زدن و دسته گل آوردن چه فایده‌ای دارد؟