حسین جمشیدی – شهروند| مطرح‌ترین کوهنورد تاریخ ایران قصد داشت با صعود به قله لوتسه در اوایل‌سال 94 به‌عنوان سریعترین فردی که توانسته تمام قله‌های بالای 8هزار متر جهان را فتح کند، معرفی شود اما زلزله نپال در زمانی که قیچی‌ساز در ارتفاعات لوتسه قرار داشت، اجازه این کار را به او نداد؛ اگرچه شانس آورد که از این حادثه جان سالم به در برد. با این حال کوهنورد 34 ساله ایرانی حتی در صورت صعود به این قله در‌سال 95 فقط در کنار 31 نفر دیگر قرار می‌گیرد که توانسته 14 قله بالای 8هزار متر جهان را فتح کند. در ادامه گفت‌وگوی «شهروند» با عظیم قیچی‌ساز را از نظر می‌گذرانید:
فروردین امسال با امید کسب رکورد تاریخی راهی نپال شدید اما اتفاقاتی رخ داد که از رسیدن به هدفتان بازماندید.
بله، وقتی به نپال می‌رفتم، فکر می‌کردم که مثل سایر صعودها بتوانم موفق باشم اما زلزله‌ای که در این کشور رخ داد، همه‌چیز را به هم ریخت و دیگر صعود ممکن نبود. با این حال من اصلا ناراحت نیستم که این اتفاق رخ داده و رسیدن به رکورد سریعترین کوهنورد بالای 8هزار متر را از دست دادم. همین که برای من اتفاقی رخ نداد، باید خدا را شکر کنيم.
کمی درباره زلزله‌ای که رخ داد و اتفاقاتی که در ارتفاعات لوتسه برای شما افتاد، بگویید.
من همراه با دکتر بهپور در چادر خود اسکان داشتیم که به یک‌باره این زلزله رخ داد. بعد از این اتفاق 50 نفر مجروح و 18 نفر کشته شدند. در ارتفاعات هیچ‌وقت بایدی وجود ندارد و من هم چون به این موضوع واقف بودم، دیگر به صعود کردن اصرار نکردم.
بعد از زلزله شنیدیم که مدت‌ها در آن‌جا ماندید تا به وضع مجروحان رسیدگی کنید. درست است؟
بله، همین‌طور است. من و دکتر بهپور یک هفته‌ای را در کمپ ماندیم و یک هفته نیز به کاتماندو رفتیم و به مجروحان کمک کردیم. در حد توان خود توانستیم کمی شرایط را تثبیت کنیم و کمک‌های اولیه را به مجروحان انجام دهیم. مجروحان را به شهر انتقال دادیم و آنهایی که فوت کرده بودند هم پیکرشان منتقل شد.
قبلا نیز چنین تجربه‌ای را در صعودهای خود، تجربه کرده بودید؟
تا به حال زلزله رخ نداده بود اما ریزش بهمن را تجربه کرده بودم. البته وقتی بهمن ریزش می‌کرد، بعد از کمی صبر می‌توانستیم به مسیر خود ادامه دهیم اما این بار یک فاجعه اتفاق افتاد و از نظر اخلاقی درست نبود که بخواهیم به کارمان ادامه دهیم.
پس می‌توانستید با وجود زلزله به صعودتان ادامه دهید؟
ما آسیبی ندیده بودیم و می‌توانستیم به کار خود ادامه دهیم اما از طرفی جو طوری بود که باید می‌ایستادیم و به مجروحان کمک می‌کردیم و از طرف دیگر امکان پس‌لرزه وجود داشت و به خاطر همین ریسک نکردیم. از طرف دیگر هم دلم نمی‌آمد مجروحان را با آن وضع رها کنم و فقط به فکر خودم باشم.
با شرایط پیش آمده سال آینده دوباره به لوتسه می‌روید؟
قطعا سال آینده این صعود را انجام می‌دهم. به هیچ‌وجه دست از این کار نمی‌کشم چون اگر بعد از لوتسه، بتوانم اورست را هم بدون اکسیژن فتح کنم، در کنار 14 نفر دیگر قرار می‌گیرم که توانسته‌اند 14 قله بالای 8هزار متر را بدون اکسیژن فتح کنند.
شما بارها از عدم توجه مسئولان ورزشی گلایه کرده‌اید. هنوز هم توجهی به شما نمی‌شود؟
از طرف مسئولان ورزشی هیچ حمایتی نمی‌شوم. من در این 10سال که توانستم به 13 قله بالای 8هزار متر برسم، فقط با هزینه شخصی بوده و اسپانسر نیز به من کمک کرده است. البته اسپانسرها فقط هزینه سفر را می‌دهند و بقیه‌اش از جیب خودم می‌رود. به هر نقطه‌ای از جهان بروید و بگویید که یک نفر یک کار تاریخی را برای کشورش انجام می‌دهد اما هزینه‌اش از جیب خودش می‌رود، خنده‌شان می‌گیرد. کافی است وضع آن 14 نفر دیگر را که به افتخار صعود به جمع 8 هزارتایی‌ها بدون اکسیژن رسیدند با من مقایسه کنید.
در این سال‌ها هیچ وقت به خاطر بی‌توجهی مسئولان دلسرد نشده‌اید؟
تنها انگیزه من الان این است که نمی‌خواهم کارم ناقص بماند. به نظرم کسی که کاری برای وطنش انجام می‌دهد، هیچ وقت دلسرد نمی‌شود. البته همین حالا هم از هیچ‌کس توقعی ندارم که بخواهد پولی به من بدهد اما منطقی‌اش این است که وقتی یک کار ملی انجام می‌شود، یک سازمان یا یک مسئول باید ورزشکار را حمایت کند. گاهی اوقات به این فکر می‌کنم که شاید مسئولان عمدا مرا حمایت نمی‌کنند اما شاید هم واقعا مرا نمی‌بینند. چطور می‌شود کاری که فقط 13 نفر در دنیا آن را انجام دادند و قرار است یک ایرانی برای اولین‌بار به آن برسد، حمایت نشود؟
پس شما چطور می‌توانید با توجه به سفرهای طولانی‌مدت خود هزینه‌های این سفرها را تأمین کنید؟
شغل من آزاد است و وقتی که در کوه نیستم، فعالیت اقتصادی انجام می‌دهم. در ایران نمی‌توانند از موقعیتی که من دارم، استفاده کنند. فکر می‌کنم اصلا سوادش را ندارند که از چنین افتخار ملی‌ای بهره ببرند چون‌هزار کار اجتماعی و ورزشی می‌توانم انجام دهم اما حالا شرایط من طوری است که مجبورم برای گذراندن زندگی‌ام از صبح تا شب به دنبال کار باشم و تمرکز کمی روی کوهنوردی داشته باشم.
نفرات دیگری هم در ایران هستند که بتوانند بعدا قدم در راهی که شما رفتید، بگذارند؟
الان دوستانی هستند که فعالیت‌های خیلی خوبی در زمینه کوهنوردی انجام می‌دهند اما در بحث 8هزار متری‌ها فعلا فقط من هستم که سعی می‌کنم به این رکورد برسم.