| مرتضی کی‌منش | رئیس روابط‌عمومی جمعیت امام‌علی(ع) |
مشکلات موجود بر سر راه فعالیت‌های خیرخواهانه و داوطلبی، دارای ابعاد گوناگونی است و به همین دلیل نیز اثرگذاری بخش‌های مختلف بر آن را می‌توان از دریچه‌های بسیاری موردبررسی قرار داد. این درحالی است که NGOها نیز در نوع خود دارای مسائلی هستند که بسیار کم به آن پرداخته شده و به همین دلیل نیز این امر، سازمان‌های مردم‌نهاد را بسیار با خود درگیر کرده و از این طریق نیز در اغلب موارد سدی بزرگ و جدی بر فعالیت آنها ایجاد کرده است. چنانچه بخواهیم این موارد را با دقت و وسواس مورد بررسی قرار دهیم، باید این مشکلات را در دو بعد مورد بررسی قرار دهیم. بعد نخست، وجود فضای بی‌اعتمادی نسبت به فعالیت‌های خیرخواهانه و به‌خصوص فعالیت NGOهاست. بسیاری از ارگان‌ها آن‌طور که باید و شاید با فعالیت‌هایی از این دست ارتباط برقرار نمی‌کنند و به همین دلیل هم عامل ایجاد اخلال در فعالیت آنها می‌شوند. برای مثال این امر را می‌توان در پروسه اخذ مجوز به وضوح مشاهده کرد. زمانی که سازمان مردم‌نهاد برای گرفتن مجوز مراجعه می‌کند، عدم وجود اعتماد لازم و کافی به این سازمان‌ها و کارکردشان، عاملی می‌شود تا مجوز آنها با مشکل روبه‌رو شود. این امر در گام نخست است. در گام‌های بعدی نیز عدم شناخت از جنس کار و فعالیت این انجمن‌ها عاملی می‌شود تا بسیاری از کارهای آنها درست تلقی نشده و سعی شود تا به مقابله با آن بپردازند.
این درحالی است که ما یک نهاد اجتماعی هستیم و واکنش نشان دادن درخصوص اتفاقات و افرادی که با آنان مواجه هستیم، ازجمله دغدغه‌هایمان محسوب می‌شود و اما زمانی که این دغدغه را بروز می‌دهیم، با واکنش‌هایی از سوی برخی ارگان‌ها روبه‌رو می‌شویم که هضم آنها بسیار دشوار است. برای مثال ما زمانی حمایت و آموزش کودکان‌کار و... را در دستورکار داشتیم. اما برخی از این کودکان شناسنامه نداشتند. چنانچه ما تنها در پی آموزش آنها بودیم، وظیفه اجتماعی خود را نادیده گرفته بودیم و نباید کاری به شناسنامه داشتن یا نداشتن کودکان‌کار می‌داشتیم، اما اینگونه نبودیم که وظیفه اجتماعی خود را نادیده بگیریم.
البته بسیاری دیگر از سازمان‌های خیریه نیز مانند ما هستند. ولی متاسفانه این امر به مذاق بسیاری خوش نمی‌آید. بعد دیگر و درحقیقت مشکل دیگری که در این خصوص باید به آن اشاره کنم، خود مردم هستند... بسیاری از آنها با چشم بسته دست به کار خیر می‌زنند و تنها نیت برایشان اهمیت دارد، این درحالی است که نیت تنها مهم نیست. بلکه مردم باید به دنبال شناسایی انجمن‌هایی باشند که کار خود را به‌درستی انجام می‌دهند. بیلان‌کاری و هزینه‌کرد دارند. چنانچه چنین امری رخ دهد، ما شاهد حضور انجمن‌هایی خواهیم بود که با دقت کار می‌کنند و برای کارشان اهمیت قایل هستند. از سوی دیگر مطالبه‌گری مردم می‌تواند تأثیر مثبتی در نوع کار آنها
برجا گذارد. اما مشکل دیگری که در آخر مایلم به آن اشاره کنم، نوع برخورد با افرادی است که به کار خیر می‌پردازند. تعداد کثیری از آنها برای انجام این نوع کارهای بی‌مزد و منت، حتی توسط خانواده خود نیز موردشماتت قرار می‌گیرند و دلیل آن را نیز می‌توان در این جست که در جامعه کنونی ما این فرهنگ رایج شده که کلاه خود را بچسب، دیگران هیچ.
این نگاه نادرستی که می‌تواند فعالیت‌های خیرخواهانه را تحت‌الشعاع قرار دهد و در نتیجه این مسائل را از آنچه باید باشند،
دور می‌سازند.