47 سال پیش، برابر با یکم ژوئن 1968 میلادی، هلن کِلِر، نویسنده نابینا و ناشنوای آمریکایی در سن ۸۸ سالگی درگذشت. هلن کلر، در ۲۷ ژوئن ۱۸۸۰ در تاسکامبیا در ایالت آلاباما، متولد شد. او هنگامی که ۱۸ ماه بیشتر نداشت در اثر مبتلا به بیماری مننژیت، بینایی و شنوایی خود را از دست داد و ارتباطش با دنیای بیرون قطع شد. کلر از 7 سالگی تحت تعلیم معلمی ۲۰ ساله به نام آن سالیوان که در موسسه آموزش نابینایان پرکینز در بوستون فعالیت می‌کرد، قرار گرفت. سالیوان معلمی فوق‌العاده بود که از مارس ۱۸۸۷ تا پایان عمر خود در اکتبر ۱۹۳۶، در کنار کلر ماند. سالیوان با فشار دادن علاماتی توسط انگشتان خود، به عنوان حروف، بر کف دست هلن با او ارتباط برقرار می‌کرد و از این راه کلمات را به او می‌آموخت. کلر بعدها در موسسه پرکینز آموزش خط بریل را گذراند و در بوستون، دوره‌ آموزشی و تدریجی صحبت کردن را آغاز کرد. او همچنین لب‌خوانی از طریق لمس دهان و گلوی شخص صحبت کننده را فرا گرفت. هلن کلر در سال ۱۹۰۰ توسط کالج رادکلیف پذیرفته شد و ۴ سال پس از آن، به کمک آنی سالیوان معلم خود، که سخنرانی‌ها را در کف دست او می‌نوشت، از آنجا فارغ التحصیل شد. کلر بعد از فارغ‌التحصیلی  کار نگارش را آغاز کرد و این حرفه را ۵۰ سال ادامه داد. او علاوه بر کتاب «زندگی من»، ۱۱ کتاب و مقالات بی‌شماری در زمینه نابینایی، ناشنوایی، مسائل اجتماعی و حقوق زنان به رشته تحریر در آورده است.