جهانگیر الماسی، بازیگر: به نظر من معرفتی که در کلام سلحشور در پاسخ به آنجلینا جولی بود، او را تحت‌تأثیر قرار داد و باعث شد که او حتی در بازی کردن در فیلم‌هایش تغییر نگاهی داشته باشد و من از این جهت به سلحشور تبریک می‌گویم.
بهروز افخمی، کارگردان: وضع سینمای ایران از نظر تعداد تماشاگران غیرواقعی و وخیم‌تر از آمارهای اعلام شده درباره فروش است.
جمشید مشایخی، بازیگر: سال‌ها پیش وقتی کارگردان می‌گفت، صدا، دوربین... بازیگر از این طنین وحشت می‌کرد، چرا که باید در برابر هزاران چشم بازی‌اش را ارایه می‌کرد. خود من برای ایفای یک نقش، در برابر مردم مسئول بودم. اما الان به این اصول توجهی نمی‌شود.
سحر دولتشاهی، بازیگر: به نظر من مهم‌ترین دلیل آپارتمانی بودن فیلم‌ها بودجه کمی است که فیلم‌ها دارند و همچنین ساخت فیلم آپارتمانی راحت‌تر از فیلم‌های دیگر است.
جواد نوروزبیگی، تهیه‌کننده: «من دیه‌گه مارادونا هستم» قربانی کارشناسی اشتباه شد.
فرهاد اصلانی، بازیگر: تصدی‌گری دولت و سانسور، سینمای ایران را فلج کرده است.
ناصر فکوهی، استاد انسان‌شناسی دانشگاه تهران و رئیس موسسه انسان‌شناسی و فرهنگ: ما میلیون‌ها فضای مرده شهری به‌جز بیلبوردها داریم که می‌توانیم از آنها به‌عنوان محل وقوع هنر استفاده کنیم. فقط باید ترس‌ها و فوبیا‌های‌مان را کنار بگذاریم. امروزه وقتی چند نفر دور هم جمع می‌شوند که یک کاری برای شهر بکنند، می‌ترسند.
در دهه 60 می‌گفتند که چرا در تهران بیلبورد و تابلو نیست، در دهه 70 فهمیدند که بیلبورد پول می‌آورد و تهران پر شد از تابلو. یک روز صبح از خواب بیدار شدیم و دیدیم اتوبوس‌هایی به شکل همبرگر در شهر تردد می‌کنند و تابلوهای وحشتناک تبلیغاتی همه جا هستند.
شادمهر راستین، فیلمنامه‌نویس و معمار: من از این اتفاق، «نگارخانه‌ای به وسعت یک شهر» فیلم گرفتم، چون برایم خیلی شوک‌آور بود. منحصر بودن آن برایم جالب بود. این پروژه در خیلی از شهرهای دنیا رد شده و برای اولین‌بار در تهران ظهور کرده است!
آنچه در این طرح به وجود آمد تقدس‌زدایی بود؛ تقدس‌زدایی‌ای که می‌تواند مفهوم تقدس را به دیگران بفهماند. در اجرای این طرح می‌دیدیم که یک اثر هنرمند معروف دنیا روی زمین است و نحوه برخورد یک کارگر با آن چقدر جالب و راحت است. یک‌بار دیگر در رفتارهای ما تردید به وجود آمد که آیا جای یک اثر شاخص هنری در گالری‌ها و موزه‌هاست؟
شهرداد روحانی، آهنگساز و رهبر ارکستر: رپ هم می‌تواند با ارزش باشد اگر درد اجتماع را بگوید. یک موسیقی کلاسیک اگر به هیچ درد نخورد، بد است. بزرگ‌ترین جایزه ملی‌ام استقبال مردم از اجراهایم بوده است. بقیه این جایزه‌ها سرگرمی است. همه‌اش مسخره است. مهم‌ترین جایزه همان مردم‌اند.