در صحن جامع رضوی چشمم به جانباز ویلچرسواری افتاد که ویلچرش با بقیه ویلچرها متفاوت بود. ویلچر را با چانه‌اش هدایت می‌کرد. خودم را به ایشان رساندم و سلام کردم، با چهره‌ای بشاش با من برخورد کرد. نامش غلامحسین صفایی بود.
برای این‌که یه‌جوری سر حرف را با ایشان باز کرده باشم سوال کردم ساکن کدام شهر هستید و بلافاصله سوال کردم شما به ورزش بوچیا علاقه دارید؟
گفت: ساکن مشهد هستم، به ورزش بوچیا هم علاقه دارم ولی فرصت نمی‌کنم.
گفتم: چرا؟
گفت: مشغله‌ام زیاد است!
تصور بفرمایید جانبازی که به‌سختی روی ویلچر برانکاردی نشسته و دستانش هم هیچ حرکتی ندارد از کمبود وقت برای انجام کارهایش گله دارد.
گفتم: ببخشید مگر مشغله شما چیست؟
گفت: نویسنده هستم.
انشا می‌کنید و برایتان تایپ می‌کنند؟
نه، خودم تایپ می‌کنم!
چگونه؟
چگونگی قرار گرفتن کیبورد را طوری طراحی کرده‌ام که نزدیک صورتم باشد و با یک نی مخصوص که به وسیله لب‌ها و دندانم نگه می‌دارم به راحتی تایپ می‌کنم!
این کار را از زمانی شروع کردم که گزارشی از سیمای جمهوری اسلامی دیدم که یک معلول ایرانی در یکی از کشورهای اروپایی به وسیله کامپیوتر کتابی نوشته بود. من نیز به فکر تهیه چنین وسیله‌ای برآمدم. بعد از تهیه کامپیوتر و آموزش کار با آن، مشکل تایپ‌کردن به لطف پروردگار و کمک دوستم آقای صادقی (فرزند شهید صادقی) با طراحی صفحه کلیدی که می‌شد چند کلید مورد‌نیاز را همزمان استفاده کرد حل شد.
«با خودم گفتم پس من و (محمدمهدی) و (بهمن) که فقط با یک انگشت تایپ می‌کنیم دیگر کار شاقی انجام نمی‌دهیم و نباید زیاد به خودمان ببالیم.»
و کتاب‌هایی که تالیف کرده‌اید؟
کتاب‌های مومن کیست، عوام و خواص، خاطرات جانبازی، عمل صالح و توصیه‌نامه که کاری رایانه‌ای از تالیفات من است.
چگونه مجروح شدید؟
روز 27 بهمن 1360 بر اثر اصابت گلوله‌ای به نخاع گردنم به عنایت خداوند منان به درجه جانبازی نایل شدم و دوران بسیار سخت مجروحیت و زندگی بدون داشتن دست و پا، که حقیقتا زندگی متفاوتی با دوران سلامتی‌ام بود را آغاز کردم.
از ایشان سوال کردم فاصله منزلتان تا حرم آقا علی‌ابن‌موسی‌الرضا (ع) چقدر است؟
گفت: 7 کیلومتر! که باز هم بر تعجب من افزوده شد. او افزود: هر موقع فرصت کنم برای عرض ادب به پیشگاه آقا علی‌ابن‌موسی‌الرضا(ع) به همین منوال شرفیاب می‌شوم.
و نکته جالب‌تر تغییراتی بود که در ویلچرش ایجاد کرده بود. مثلا با فشردن دکمه‌ای توسط دهانش پشتی ویلچر را به عقب (حالت خوابیده) یا جلو (حالت عمودی) تغییر می‌داد. این کار را به وسیله جکی که پشت ویلچرش تعبیه شده عملی کرده بود. می‌گفت این جک مخصوص تخت‌های اتاق عمل است و حدود 500هزار تومان هزینه داشته است. یا مثلا آینه الکترونیکی که روبه‌روی صورتش نصب کرده بود، محوطه زیادی از فضای پشت‌سرش را به‌صورت آنلاین ضبط و پخش می‌کرد.
کنار دسته ویلچر، صندلی کوچکی تعبیه کرده بود که می‌شد یک نفر کنار او بنشیند و همسفرش باشد.
می‌گفت، مسئول قسمت فرهنگی آسایشگاه جانبازان مشهد، عضو هیأت امنای مسجد و هیأت عزاداری محل هم هستم. خیلی لذت بردم از این همه اراده و پشتکارش. به غیر از من که خیلی تنبل هستم به‌نظر می‌رسد جانبازان ضایعه نخاعی گردنی اراده و تلاش‌شان خیلی زیاد است و چنانچه تصمیم بگیرند کاری را انجام دهند به هر طریق ممکن آن تصمیم را عملی می‌کنند.
خیلی به من اصرار کردند که یک وعده برای شام یا ناهار به منزلشان بروم ولی من چون تعداد همراهان و همسفرانم زیاد بودند از پذیرفتن دعوتشان امتناع کردم. فکر می‌کنم کمی از من دلگیر شدند ولی خودم دلم راضی نمی‌شد تعداد زیادی را بر سر خانواده‌اش خراب کنم، هرچند بی‌میل نبودم که در مورد کامپیوتر و وسایل توانبخشی استفاده شده در منزلشان و ابداعاتی که برای راحت‌تر زندگی کردن به‌کار برده بودند، مطلع و آگاه شوم. باور کنید خجالت کشیدم در برابر اراده، بزرگی و صبوری او خودم را هم جانباز بدانم. جانباز واقعی اوست و همسر گرامی‌اش که کلیه کارهای او ازجمله غذا دادن به جانباز و کارهای طاقت‌فرسای دیگری برعهده اوست.