شده است که مانده باشیم چگونه، در کجا و چطور بخندیم! به‌نظر می‌رسد كه زمان و مكان خنده افراد نیز مطابق با ارزش‌ها و هنجارهای آنها متفاوت باشد. اجتماعی شدن افراد، محیط‌ها و زمان‌هایی را كه خنده می‌تواند در آن رخ دهد، برای افراد معین می‌كند. سینا کلهر، انواع لبخندها را بررسی کرده است. او می‌نویسد: در جامعه ما، افراد معمولا در اولین آشنایی‌های خود، به‌طور خفیفی می‌خندند یا به عبارتی به هم لبخند می‌زنند. حتی خوش‌اخلاق بودن افراطی طرف مقابل نیز سبب نمی‌شود تا صدا و نوع خنده‌ها از حجم معینی بالاتر رود. علاوه‌بر این همان‌طور كه لبخندزدن به دیگران در اولین ملاقات می‌تواند ارزش مثبت تلقی شود، با صدای بلند خندیدن دارای بار ارزشی منفی است. علاوه‌بر این معمولا متناسب با افزایش شناخت ما از افرادی كه با ما رابطه دارند، شكل و نوع خنده‌های ما نیز تفاوت پیدا می‌كند. به‌هرحال ما معمولا در محیط‌ها و زمان‌هایی كه خوشایند بوده و زمان و محیط شادی محسوب می‌شود، می‌خندیم. در این موارد نیز خنده ما معطوف به دیگران است چرا كه محیط ما یا با حضور فیزیكی دیگران شكل می‌گیرد، یا با حضور ارزش‌ها و هنجارهایی كه همه اعضا درباره آن اتفاق نظر دارند.
خنده همیشه برای اظهار شادی نیست. گاهی‌اوقات خنده برای تمسخر دیگران یا تنبیه‌كردن و دست انداختن آنها صورت می‌گیرد، این‌كه خنده به چه منظوری باشد، اشكال متفاوتی پیدا می‌كند كه در غالب اوقات با قرینه‌هایی همراه است. خفیف‌ترین نوع خنده را می‌توان لبخندزدن نامید كه با ریشخندزدن هم قرینه است. درحالی‌كه لبخندزدن نشان موافقت با دیگران است، ریشخندزدن، معمولا به‌عنوان عدم موافقت و گاهی تمسخر و تنبیه به كار می‌رود. میزان باز شدن دهان و حجم صدا در هر دو یكسان است، با این حال حالات چهره كاملا در تضاد با هم قرار دارد. در لبخندزدن معمولا عضلات صورت منبسط می‌شود، درحالی‌كه در تمسخر عضلات صورت منقبض می‌شود. به‌نظر می‌رسد لبخند و ریشخند دو حالت یكسان برای دو منظور متفاوت باشند. نوع دیگر خنده را می‌توان، خندیدن معمولی نامید كه با لبخندزدن متفاوت است، اما قهقهه نیز نیست. در این نوع خنده نیز دهان به میزان معمولی باز شده و صدای خنده هم درحد متوسطی قرار دارد. خنده‌هایی كه معمولا اكثر افراد جامعه، در كنش‌های متقابل خود به كار می‌برند، از این نوع نیست. هرچند قرینه شخصی برای این نوع از خنده‌ها نمی‌توان مشخص کرد، اما به‌نظر می‌رسد حالت شدید تمسخر و ریشخندی كه از طریق خنده باشد، هم قرینه این نوع خندیدن باشد. سرانجام، می‌توان به قهقهه به‌عنوان شكل شدید خندیدن اشاره كرد كه با باز شدن كامل دهان و بالاترین حجم صدا همراه است. قهقهه‌ها معمولا در محیط‌هایی شكل می‌گیرد كه روابط صمیمی و نزدیكی بین طرفین وجود دارد. علاوه‌بر این در جامعه شهری و در محیط‌های عمومی معمولا قهقهه‌ها با واكنش منفی افراد جامعه روبه‌رو می‌شود.