شهلا لاهیجی جامعه‌شناس
اخیرا رئیس‌جمهوری بحث امنیت‌اجتماعی را مطرح کرد و به صراحت گفت مردم از این‌که اولویت‌ها در برخورد با جرایم رعایت نمی‌شود ناراحتند، چراکه منکر اصلی در جامعه فقر، بیکاری، فساد و ریا است و موادمخدر و بحران خانواده مهم‌ترین آسیب‌های اجتماعی محسوب می‌شوند که همین آسیب‌ها تهدید‌کننده آرامش اجتماعی است.
در این‌باره بد نیست بگوییم اگر واقعا به آنچه که گفته می‌شود اعتقادی وجود دارد باید این مطالبات به صورت قانون درآید و برای کسانی‌که از اجرای این قانون سرپیچی می‌کنند، مجازات درنظر گرفته شود. اگر چنین لایحه‌ای را به مجلس بدهند، چه این لایحه تصویب شود و چه نشود، صرفا مطرح‌شدن مباحث مربوط به آرامش اجتماعی برای مردم در انتخاب نماینده‌هایشان راهگشاست؛ آنها می‌فهمند چه کسانی با این قوانین مخالفت می‌کنند و مسلما آن افراد از لیست انتخاب مردم حذف خواهند شد. برای مثال وقتی همچنان بعد از چندین ماه هنوز عاملان قضیه اسیدپاشی‌های اصفهان دستگیر و معرفی نشده‌اند و هر روز مزاحمت‌های خیابانی برای زنان صورت می‌گیرد، بالطبع بحث از آرامش و امنیت اجتماعی در هاله‌ای از تردید باقی می‌ماند. در موضوع ارتقای امنیت اجتماعی و آرامش اجتماعی باید دولت همان کاری را انجام دهد که نمایندگان مجلس برای بحث امر به معروف و نهی از منکر کردند. نمایندگان مجلس، امر به معروف و نهی از منکر را به صورت قانون درآوردند به‌طوری‌که برای همه مردم اجرا می‌شود. در این مسأله هم چه بهتر که چنین دستورالعملی از طرف قوه‌مجریه که مسئول اجرای قانون است به صورت لایحه مطرح شود.
با مطرح‌شدن این موضوع به‌عنوان یک لایحه و طرح از طرف دولت، مجلس اعم از این‌که آن را تصویب کند یا نکند، خواست و اراده واقعی خود را نشان خواهد داد که این برای ملت بسیار مفید است. اگر اراده جدی وجود داشته باشد باید شاهد باشیم که نیروهای انتظامی و پلیس فقط در چارچوب قانون کار کنند نه به‌عنوان ارشادکنندگان دینی. بدون‌شک بزرگترین تهدید برای آرامش اجتماعی مردم منکرهایی است که معیشت مردم را سخت کرده است. فقر ام‌الفساد است؛ این گفته من نیست. بزرگان دینمان می‌گویند. گرسنه ایمان ندارد. معتاد به هیچ چیزی پایبند نیست. کسی که در جامعه امروز بیکار است و نمی‌تواند شغل مناسب و درآمد کافی داشته باشد، سرخورده می‌شود و خشم خود را در جامعه بروز می‌دهد. همه این معضلات منجر به خشونت می‌شود. اگر فساد در میان برخی مسئولان و کسانی‌که مسئولیت نهادها و سازمان‌های مختلف را برعهده دارند، وجود داشته باشد مردم را بیشتر و بدتر جریحه‌دار می‌کند. وقتی مردم می‌بینند که مسئولی الزام اجرای قانون را ندارد، به‌راحتی قوانین را دور می‌زند؛ اختلاس‌های چند میلیاردی فاش می‌شود و هزاران چیز دیگر، طبیعی است که در این شرایط آنها هم به قانون پایبندی نشان ندهند و همین عدم‌پایبندی به قوانین، زمینه‌ساز و مسبب اصلی بر هم خوردن آرامش و امنیت اجتماعی می‌شود.