یحیی یثربی استاد فلسفه و کلام اسلامی

«جهانی بهتر»! دنیای ما چه جور جایی باید باشد... این حرف‌ها بحث‌های آرمانی است و هر کسی می‌تواند کلیاتی در این زمینه بگوید که هیچ فایده‌ای برای کسی نخواهد داشت و بر معلوماتمان هم نمی‌افزاید. شاید سخن از بیهودگی است؛ چراکه همه می‌دانیم با بیان‌کردن حرف‌های خوب، دردی دوا نمی‌شود. می‌توانیم بگوییم رویای همه ما این است که دنیایی داشته باشیم که رنگ صلح و آرامش در جای‌جای آن دیده شود و همه مردم در رفاه زندگی کنند. اما آیا صحبت از این آرمان‌ها فایده‌ای هم دارد؟ به نظر من که ندارد. بهتر است سعی کنیم به مسائل عینی و واقعی‌تر جامعه خودمان و جهان پیرامونمان بپردازیم و چه باید کردهای معضلات را بررسی کنیم. شاید این کلی‌گویی‌ها کار بیهوده‌ای باشد. نمی‌دانم درباره این موضوع چه باید گفت؛ اما می‌توان از ایده‌آل‌ها صحبت کرد. جهان ایده‌آل من جهانی است که همه انسان‌ها مثل ملائکه باشند؛ عاری از هر چه پلیدی، زشتی و سیاهی است. جهانی‌که کسی در آن رنج محرومیت، فقر، ناامنی و بی‌پناهی را نکشد. گفتن از دنیای آرمانی سخت نیست؛ همه می‌دانند مشکلات امروز بشر چه چیزهایی است. اگر بخواهیم بنویسیم بیش از یک‌میلیون واژه می‌شود. اما حاصلش چیست؟ حرف من این است که پرداختن به مفاهیم کلی چیزی به مردم اضافه نمی‌کند. چون خودشان دردشان را می‌دانند. رسانه بهتر است چیزی برای مردم تولید کند که چندکلامی از آن یاد بگیرند. من هم مثل خیلی از آدم‌ها دلم می‌خواهد جهانی پر از عدالت، برابری، عشق و محبت داشته باشیم و هزاران واژه قشنگ که واقعیت امروز با آن فرسنگ‌ها فاصله دارد.
ما امروز در دنیایی زندگی می‌کنیم که خطر بی‌آبی همه را تهدید می‌کند. بحران آب در کشور ما جدی است، باید به فکر این باشیم که چه کار باید انجام دهیم که نسل‌های بعد با مشکل کمتری مواجه باشند. در این شرایط شهرداری‌های ما هر روز جواز بالارفتن برج‌ها و آسمان‌خراش‌های بیشتر می‌دهند؛ در شهری که برای ساکنان فعلی‌اش هم آب ندارد، برج‌ها همچنان بالا می‌روند. می‌توانیم به این معضلات بپردازیم و بگوییم شهر آرمانی ما چطور باید باشد. البته می‌دانم که رسانه‌ها هر یک به سهم و وظیفه‌ای که احساس می‌کنند به مشکلات جامعه می‌پردازند. با این حال چیزی که امروز برای آینده ما تصور می‌شود، آینده مشکلات است؛ آینده بی‌آبی.