| علی پارسا |
جامعه ایرانی زود جوگیر می‌شود. این خصلتی بارز در تحلیل رفتار و کنش ایرانی‌هاست. چه بسیار مواقع و مقاطعی که فردی یا رویدادی به مذاق ما ایرانی‌ها خوش آمده و فراتر از حد تصور و ظرفیت به عرش اعلا رسیده و چه بسیار افراد و ماجراهایی که ما را خوش نیامده و فراتر از استحقاق و واقعیت، به تخریب و تخفیفش همت گمارده‌ایم! به همین ماجرای اخیر در فرودگاه جده نگاه کنید! در اینکه اصل رفتار ماموران سعودی ناپسند، زشت، غیراخلاقی و مستوجب مجازات است، تردیدی نیست اما چه شد که یک‌باره چنین جو و فضایی در کشور راه افتاد و کار به جایی رسید که هر کس به سفر عمره رود، گویی خیانت و خلافی بزرگ مرتکب شده و باید سرزنش شود که چرا پول به جیب سعودی‌ها می‌ریزد؟! البته این که چند سالی است جماعتی نوکیسه با پول‌های بادآورده و ثروت‌های یک‌شبه هر سال راه کعبه در پیش می‌گیرند یا برخی شمار مشرف‌شدنشان از انگشت‌های دو دست نیز فراتر رفته محل سوال و اشکال است و می‌توان از آنها پرسید که اگر واقعا مسلمانید و معتقد، چرا به حکم بزرگان دین گردن نمی‌گذارید و هزینه این سفرهای مکرر به خانه خدا را به گره‌گشایی از کار خلق خدا وا نمی‌سپارید؟ ولی نمی‌توان آنها را محکوم کرد که چرا هر سال به عمره می‌روید؟ ساده‌ترین پاسخ شاید این باشد که چطور جماعتی به طور مکرر راهی استانبول و آنتالیا یا سایر نقاط دنیا می‌شوند و کسی اعتراضی نمی‌کند، آن‌وقت آنها که به خانه خدا می‌روند باید پاسخگو باشند؟! پولی هم که از این رهگذر به جیب ترکیه سرازیر می‌شود، چندان کمتر از مبالغی که به جیب سعودی‌ها می‌رود، نیست!
این درست مثل این است که از فردا گروهی دست به تجمع بزنند که مثلا چرا دولت جلوی سفرهای مکرر برخی از مردم را به ترکیه نمی‌گیرد؟! مگر در رفتار دولت ترکیه در قبال ایران نمی‌توان هزار و یک اشکال جست یا مگر تاکنون در فرودگاه بسیاری از کشورهای اروپایی و آمریکایی با مسافران ایرانی برخود توهین‌آمیز نشده است؟ پس چرا این حساسیت و غیرت در این موارد بروز و نمود پیدا نمی‌کند؟! اینجاست که وقتی غیرت و میهن‌پرستی علت اعتراض به ماجرای فرودگاه جده عنوان می‌شود، می‌توان به دیده تردید به آن نگریست.
توهین به ایران و ایرانی اگر بد است که هست؛ از جانب هر کشور و هر ملیتی که سر بزند، مذموم است. خواه توهین‌کننده عرب دشداشه‌پوش باشد و خواه غربی اتوکشیده. اعتراض به حادثه تلخ فرودگاه جده اگر به دور از برخی تقابل‌ها و تضادهای تاریخی و شوونیستی باشد، بی‌تردید در خور ستایش است اما اگر جز این باشد از جامعه ما چهره‌ای مشوه ارایه خواهد کرد.