در میان کشورهای آمریکای لاتین، آرژانتین طی سده بیستم بیشترین تعداد مهاجران را از آمریکای لاتین به‌خود دیده‌است. در سال ۲۰۰۱ آرژانتین یک‌میلیون مهاجر آمریکای لاتینی داشت که ۳۲درصد آن از پاراگوئه بودند.
آرژانتینی‌ها بیشتر در بین مرزهایشا ن مسافرت می‌کنند و سفرهای خارجی که به‌طور دسته‌جمعی به یک کشور صورت می‌گیرد قابل دسترس، ایمن و به‌طور غیرقابل تصوری متنوع است. اما آنها چه می‌خورند؟ چه بازی می‌کنند؟ و چه تعلیم می‌بینند؟
غذا
سبک غذای آرژانتین تحت‌تأثیر سبک غذای اسپانیا، ایتالیا، آلمان، فرانسه و دیگر کشورهای اروپایی قرار گرفته و نیز بسیاری از غذاهای این کشورها همچون کیک، کالباس و دسرهایی که در رژیم غذایی آن کشورها معمول است. آرژانتین دارای گونه گسترده‌ای از غذاهای فیبردار است که از آن جمله عباتند از: «پیراشکی گوشت»، نوعی خوراک کماج، «لوکرو»، ترکیبی از ذرت، لوبیا، گوشت، کالباس، پیاز، کدوقلیانی، «چوریزو» و کالباس ادویه دار با پایه گوشت.
کباب آرژانتینی، «آسادو»، یکی از معروف‌ترین غذاها در آرژانتین است و شامل انواع مختلف گوشت است، در میان آنها «چوریزو»، نان قندی، سیرابی خوک و کالباس سرخ (خونی) هستند. ساندویچ‌های کوچک، ساندویچز دمیگا، نیز از غذاهای رایج هستند. همچنین، یک رسم رایج در میان آرژانتینی‌ها نوشیدن چای راج - برگ راج است. دلسه (دلچه) یک نوع کارامل شیرین متداول در این کشور است.
ورزش در آرژانتین
آرژانتین یکی از قدرت‌های جهانی در ورزش‌های تیمی است. فوتبال رایج‌ترین ورزش آرژانتین است که تیم‌ملی فوتبال آرژانتین دوبار قهرمان جام‌جهانی فیفا و یک بار برنده مدال طلای المپیک (و نیز ۱۴بار برنده جام کشورهای آمریکایی) شده است. هنوز ورزش ملی کشور پاتو است، (درباره «ورزش ملی»، این عنوان از سوی دولت به اجبار به آن داده شده، اما ورزش پاتو تنها توسط افسران سواره نظام ارتشی، پرورش‌دهندگان دام و کمابیش توسط معدودی از مردم انجام می‌گیرد زیرا همچون چوگان، ورزش بسیار گرانقیمتی است). این ورزش در یک دسته شش‌تایی با توپ سوار بر اسب انجام می‌شود. همچنین والیبال و بسکتبال نیز در این کشور رایج هستند؛ و تعدادی از بسکتبالیست‌های این کشور در جام ان.بی.ای و لیگ‌های اروپایی بازی می‌کنند و تیم‌ملی نیز مدال طلای المپیک را در بازی‌های المپیک آتن برنده شد.
آرژانتین همچنین یکی از تیم‌های رده بالای جهانی در اتحادیه راگبی آرژانتین، اتحادیه راگبی را دارد و ورزشی نمونه برای جوانان طبقه متوسط در کل کشور است. (نگاه کنید به تیم اتحادیه ملی راگبی آرژانتین، لوس پوماس) علاوه‌بر این، بسیاری از راگبی بازان آرژانتینی، از سال ۱۹۹۹ در کشورهای فرانسه، ایتالیا، انگلستان، ایرلند و دیگر کشورهای اروپایی مطرح شده‌اند. تنیس آرژانتین در صحنه جهانی با وجود یک دوجین بازیگران مرد و زن فعال در مسابقه، بسیار رقابتی است. دیگر ورزش‌های رایج شامل هاکی میدانی، (ورزش درجه یک زنان)، گلف و قایقرانی است. آرژانتین تعدادی بازیکن رده بالای چوگان و یک تیم‌ملی دارد که از لحاظ تاریخی قوی‌ترین نوع در دنیا بوده‌اند. قهرمانی چوگان آزاد (در مکان باز) در بوینس آیرس مهم‌ترین نمونه از خود در کل جهان است و ورزش‌های کریکت و بیسبال با محدودترین شکل خود همچون مسابقات گرید آیرون در این کشور انجام می‌شوند.
ورزش‌های موتوری نیز در آرژانتین به خوبی عرضه می‌شوند، ضمن آن مسابقات تورسمو کارترا و ۲۰۰۰ تی سی، معروف‌ترین نمونه مسابقات اتومبیلرانی هستند. مردم سراسر کشور از این مسابقات لذت می‌برند، اما در شهرهای کوچک و نواحی روستایی آرژانتین طرفداران دو آتشه داشته که از لحاظ جمعیت مشتاق همچون مسابقات ناسکار در ایالات‌متحده است. رالی آرژانتین بخشی از رالی قهرمانی جهان است (فعلا در ایالت کوردوبا برگزار می‌شود). در مسابقات فرمولیک، کشور یک قهرمان جهانی (خوآن مانوئل فانجیو، با پنج بار قهرمانی) و دو نفر نایب‌قهرمان (فرولان گونزالس و کارلوس روتمن، هر کدام یکبار) داشته است.
مشاهیر جهانی آرژانتینی در ورزش عبارتند از دیه‌گو مارادونا و قهرمان ۵ دوره مسابقات فرمول یک خوآن مانوئل فانجیو هستند. دیگر شخصیت‌های ورزشی این کشور عبارت‌اند از آلفردو دی استفانو، آمادیو کاریزو و گابریل باتیستوتا در ورزش فوتبال (انگلیسی)؛ گولرمو ویلاس، گابریلا ساباتینی و دیوید نعلبندیان در تنیس؛ روبرتو دی ویسنزو و آنجل کابررا در گلف؛ مانو جینوبیلی و آندرس نیسیونی در بسکتبال؛ لوسیانا آیمار در هاکی میدانی؛ هوگو پورتا و آگوستین پیشوت، خوآن هرناندز، فلیپه کنته پومی، ماریو لدسما و دیگر بازیکنان معروف بین‌المللی در اتحادیه راگبی، بوکس‌بازان، پاسکوال پرز و کارلوس مونزیون؛ خانواده‌های هوگوی و نوویلو آسترادا از بازیکنان چوگان و افراد دیگر از آن جمله هستند.
آموزش
پس از استقلال، آرژانتین به سرعت یک نظام آموزش عمومی کشوری در مقایسه با دیگر کشورها ایجاد کرد که کشور را در رتبه‌های بالایی از سواد جهانی قرار دهد. امروزه کشور دارای نرخ باسوادی ۵/۹۷ درصد قابل مقایسه با دیگر کشورهای توسعه‌یافته است.
حضور در مدرسه بین سنین ۶ و ۱۴سال اجباری است. سیستم مدارس آرژانتین شامل یک مدرسه سطح ابتدایی یا پایین‌تر است که 6یا 7سال طول می‌کشد و یک مدرسه سطح ثانویه یا بالاتر که بین ۵-۳سال دوره آن به طول می‌انجامد. در دهه ۱۹۹۰، این نظام به انواع گوناگونی از آموزش دبیرستانی تحت عنوان «آموزش ثانویه» و «پلی مودال» تقسیم شد. برخی از ایالات سطح «پلی مودال» را استفاده می‌کنند اما برخی دیگر خیر. برنامه‌ای در قوه‌مجریه برای لغو کردن این اقدام بازگشت به نظام سطح ثانویه بیشتر کلاسیک ۵ ساله در دست اقدام است. رئیس‌جمهوری دومینگو فاوستینو سارمینتو به شدت از اعمال و اجرای یک نظام آموزشی رایگان و نوین در آرژانتین جانبداری کرد. اصلاحات دانشگاه آرژانتین، اصلاحات دانشگاه ۱۹۱۸ نماد سه‌گانه فعلی را در بیشتر دانشگاه‌های عمومی کشور شکل داد.
آموزش در تمام سطوح به استثنای تحصیلات تکمیلی (فارغ‌التحصیلی) رایگان است. در این کشور تعدادی موسسات درسی خصوصی (مدارس) در سطوح ابتدایی، ثانویه (دبیرستان) و دانشگاه وجود دارد. حدود ۱/۱۱میلیون نفر در آموزش رسمی از این نوع ثبت‌نام شده‌اند:
۹۵۵۱۷۲۸ نفر از مردم یا به کودکستان، مدرسه ابتدايی (سطح پایین‌تر) یا موسسات سطح ثانویه (دبیرستان) رفته‌اند.
۴۹۴۴۶۱ نفر از مردم در موسسات آموزشی غیرسطح دانشگاهی (همچون مدارس آموزشی یا فنی) حضور یافته‌اند.
۱۱۲۵۲۵۷ نفر در کالج‌ها یا دانشگاه‌ها حضور پیدا کرده‌اند.
۳۵ دانشگاه دولتی در کنار تعدادی دانشگاه خصوصی در کشور آرژانتین فعال هستند. دانشگاه بوینس‌آیرس، دانشگاه ملی کوردوبا، دانشگاه ملی لاپلاتا، دانشگاه صنعتی ملی(UTN) و دانشگاه ملی کویو(مندوزا) از مهم‌ترین دانشگاه‌های این کشور هستند. حضور دانشجویان آرژانتینی در این دانشگاه‌ها بالاتر از سطح استانداردهای جهانی است. در دهه‌های ۱۹۸۰و ۱۹۹۰ دانشگاه‌های دولتی با کمبود بودجه مواجه شدند که این مسأله باعث کاهش کیفیت آموزش در این دانشگاه‌ها شد.
تعطیلات
تعطیلات عمومی شامل بیشتر تعطیلات کاتولیکی است، اما به تعطیلات دیگر مذاهب نیز توجه می‌شود. تعطیلات تاریخی عمده عبارت‌اند از سالروزهای انقلاب می(۲۵ می)، اعلام استقلال آرژانتین، روز استقلال (۹ جولای)، روز پرچم آرژانتین، پرچم ملی (۲۰ژوئن) و فوت قهرمان ملی خوزه دسان مارتین (۱۷ آگوست).