یکی در بیابان سگی تشنه یافت برون از رمق در حیاتش نیافت
کله دلو کرد آن پسندیده کیش چو حبل اندر آن بست دستار خویش
به خدمت میان بست و بازو گشاد سگ ناتوان را دمی آب داد
خبر داد پیغمبر از حال مرد که داور گناهان از او عفو کرد
الا گر جفا کردی اندیشه کن وفا پیش گیر و کرم پیشه کن
یکی با سگی نیکویی گم نکرد کجا گم شود خیر با نیکمرد؟
کرم کن چنان کت برآید زدست جهانبان در خیر بر کس نبست
به قنطار زر بخش کردن ز گنج نباشد چو قیراطی از دسترنج
برد هر کسی بار در خورد زور گران است پای ملخ پیش مور