خداحافظی جواد نکونام پیامدی به اندازه یک نام پر احساس برای هوادارانش و دوستداران تیم‌ملی کشورمان داشت؛ آنهایی که احتمالاخیلی‌هایشان به یاد نمی‌آورند نکونام 15‌سال پیش هنگام تنها 8 دقیقه بازی و اولین تجربه پوشیدن این لباس، احساس پرواز به آسمان را داشت. نکو به قول خودش برای به‌دست آوردن لیاقت بستن بازوبند کاپیتانی، کیلومترها سفرکرد: «سفر من با تیم‌ملی 15‌سال طول کشید. پیراهن تیم‌ملی روی تن من ماند. با این پیراهن کیلومترها دویدم تا اگر لیاقتش را داشته باشم، لبخندی روی چهره مردم کشورم بنشانم و با ورزش فوتبال که بهانه‌ای انسانی و اخلاقی است، برایشان اندکی هیجان بسازم درکشاکش گرفتاری‌های زندگی. از شب اکوادور تا شب سوئد، در صدها بازی، خاطره‌های تلخ و شیرینی ساختم که مانند دور تند یک فیلم از مقابل چشمانم می‌گذرد. شبیه همان سرگیجه خوشایندی است که در نخستین بازی ملی داشتم.» علاوه بر این بخش‌های رمانتیک، یک طعنه هم در حرف‌های تنها گلزن ایرانی در ورزشگاه برنابئو وجود داشت: «من هیچ‌وقت سرم را جلوی کسی خم نکردم و نمی‌کنم به غیراز شما هواداران چون هر چه دارم از شما بوده و خواهد بود.»