شهروند| از آن روزهایی که بوکس ایران هیچ حرفی در میادین بین‌المللی برای گفتن نداشت، چندین سال می‌گذرد و در سال‌های اخیر شاهد شکوفایی یک استعداد ناب در بوکس کشورمان هستیم که همیشه با چهره‌ای خندان روی رینگ حاضر می‌شود. او در سالی که روزهای پایانی‌اش را پشت سر می‌گذاریم، توانست به موفقیت‌های زیادی دست پیدا کند؛ از حضور در بوکس نیمه‌حرفه‌ای جهان گرفته تا مدال برنز بازی‌های آسیایی و کسب اولین سهمیه المپیک 2016 ریو برای ورزش ایران. در ادامه گفت‌وگوی «شهروند» را با احسان روزبهانی که با 26سال سن آرزوهای بزرگی در سر می‌پروراند را می‌خوانید.
به نظر می‌رسد یکی از بهترین سال‌های زندگی ورزشی‌ات را پشت سر گذاشتی. درست است؟
به نظرم همه سال‌ها خوب است چون اتفاقات خوب و بد در تمام سال‌های زندگی‌مان رخ می‌دهد؛ چیزی که اهمیت دارد، ما باید فقط به آن قسمت خوبش نگاه کنیم. در زندگی یک ورزشکار هم فراز و نشیب زیادی وجود دارد که خوشبختانه امسال برای من بیشتر فراز بود تا فرود. البته نباید این مسأله مغرورم کند یا این‌که فکر کنم همیشه در این مسیر هستم. در ضمن باید از اتفاقاتی بدی هم که برایم رخ داد، درس بگیرم.
بدترین اتفاقی که در‌سال 93 برایت افتاد، چه بود؟
شکست مقابل حریف قزاق در نیمه‌نهایی بازی‌های آسیایی هنوز هم در ذهنم است. من در آن مبارزه می‌توانستم پیروز باشم اما داوران حق مرا خوردند. به‌هرحال هرچه بوده، گذشته و نباید حسرت طلای بازی‌های آسیایی را بخورم چون انتقام آن شکست را در جای دیگری از حریف قزاق می‌گیرم.
شاید وقتی درباره یک بوکسور صحبت می‌کنیم، اولین چیزی که به ذهن مردم می‌رسد خشونتش است... خودت شخصیت خشنی داری؟
خدا را شکر دیگر همه مرا می‌شناسند و می‌دانند که روحیه‌ام هیچ نشانه‌ای از خشونت ندارد. یادم می‌آید تا چند سال قبل وقتی هر جایی می‌رفتم و می‌گفتم بوکسور هستم، طرف از من می‌ترسید و می‌گفت مرا نزنی! همه فکر می‌کردند که می‌خواهند با آنها دعوا کنم اما بعد از این‌که در این چند سال مسابقات بوکس به صورت مستقیم از تلویزیون پخش شد و مردم آشنایی بیشتری پیدا کردند، این طرز فکر به تدریج از بین رفته است. تازه اگر بدانند که یک بوکسور مثل من رشته‌اش معماری است و در هنر هم دستی دارد که دیگر اصلا این‌طور فکر نمی‌کنند.
خانواده‌ات هیچ‌وقت با این‌که وارد این رشته شوی، مخالف نبودند؟
نمی‌شود گفت که مخالفت خاصی وجود داشت اما قطعا خانواده‌ام ناراحت هستند چون دائما استرس دارند که کجای صورت من قرار است آسیب ببیند! همین امسال چند بار بینی‌ام را به خاطر آسیب‌دیدگی عمل کردم. در کل اعتقاد دارم که آدم باید به سمت رشته‌ای برود که به آن علاقه دارد. شاید الان به ما رسیدگی نمی‌شود اما من پشیمان نیستم که بوکسور شدم چون مطمئنم اگر به یک رشته دیگر می‌رفتم، به هیچ جا نمی‌رسیدم.
خواسته‌ات از مسئولان ورزش کشور به‌عنوان اولین ورزشکاری که سهمیه المپیک آینده را به‌دست آوردی، برای‌سال 94 چیست؟
از آنها می‌خواهم یک لیگ برای بوکس راه بیندازند چون 4سال است که لیگ را تعطیل کرده‌اند و بوکسورها هیچ منبع درآمدی ندارند. البته این مسأله دست فدراسیون نیست و من خودم دیدم که ناطق نوری دوست دارد به بوکسورها کمک کند. یک بار هم که شده بودجه خوبی را به بوکس بدهند و از آن نتیجه بخواهند. شاید کل بودجه فدراسیون بوکس از قرارداد یک بازیکن فوتبال کمتر باشد که واقعا جای تاسف دارد.
چند هفته قبل خبر عجیبی شنیدیم که گفته بودی اگر به تو رسیدگی نکنند، تغییر تابعیت می‌دهی؟! این موضوع صحت که ندارد؟
متاسفانه این صحبت‌ها از سوی یک سری افراد که می‌خواهند مرا خراب کنند، منتشر شد و من هم پیگیر شکایت از آنها هستم. مگر دیوانه‌ام که تغییر تابعیت بدهم؟ من 4سال قبل از چند کشور پیشنهادهای میلیاردی داشتم و اصلا به آنها فکر هم نکردم، حالا که سهمیه المپیک را بعد از این همه سختی گرفتم، از
ایران بروم؟
به‌عنوان سوال پایانی، فکر می‌کنی توانایی کسب مدال طلای المپیک 2016 را داری؟
قطعا این توانایی را در خودم می‌بینم. من در چند‌سال اخیر با بهترین رقبایم در وزنی که هستم، مبارزه کردم و بارها آنها را شکست دادم. تمام هدفم گرفتن مدال طلای المپیک است و این‌که نام خودم را در تاریخ رشته بوکس ثبت کنم. شاید طلای من باعث شود که مسئولان ورزش بیشتر به فکر این رشته بیفتند.