[ ملیحه محمودزاده] در میان هیاهوی روزمرگی و دغدغه‌های زندگی، مردانی از جنس ایثار هستند که بی‌محابا دل به دل خطر می‌زنند تا لبخند را به لبان هموطنان خود هدیه کنند. ماشالله شمس‌الدینی، امدادگر پیشکسوت هلال احمر، یکی از همین فرشتگان نجات است که سال‌هاست با عشق و فداکاری، جان انسان‌ها را نجات داده و خاطراتی به یادگار گذاشته که هر کدام، درس زندگی است.او قریب به 20 سال داوطلبانه هر جا خطری مردم را تهدید کرده حضور داشته و در دل خطر رفته است. شمس‌الدینی، که به واسطه سال‌ها خدمت بی‌دریغ و فداکاری، از سوی روابط عمومی هلال احمر به عنوان «داوطلب برتر» معرفی شده، با تواضع مثال‌زدنی، رمز موفقیت خود را در عشق به همنوع و تلاش برای کمک به دیگران می‌داند. او به عنوان مجری در استان یزد فعالیت دارد و در هر برنامه ای که حضور پیدا می کند تلاش می کند که آموزش های امدادی را هر چند کوچک به مردم گوشزد کند. 

شمس‌الدینی با صدایی گرم و مهربان، از انگیزه‌اش برای ورود به عرصه امداد و نجات می‌گوید: برادرم هم امدادگر بود و در راه خدمت به مردم، و در راه امدادرسانی در جبهه به شهادت رسید. من راه او را ادامه دادم و حالا حدود دو دهه است که به صورت داوطلبانه فعالیت می‌کنم. امداد و نجات، فقط یک شغل نیست؛ یک عشق است، یک وظیفه انسانی است که من با تمام وجود به آن پایبندم.

او با اشاره به اینکه در تمامی حوادث، از کوهستان‌های صعب‌العبور گرفته تا بیابان‌های سوزان و جنگل‌های انبوه، حضور داشته، می‌افزاید: «فرقی نمی‌کند کجا باشد؛ مهم این است که بتوانم به کسی کمک کنم. در سیل، زلزله، آتش‌سوزی و هر حادثه دیگری که اتفاق بیفتد، من و همکارانم با تمام توان تلاش می‌کنیم تا جان انسان‌ها را نجات دهیم و از آلام آنها بکاهیم.
شمس‌الدینی ، از خاطرات تلخ و شیرین دوران خدمتش می‌گوید: هر ماموریت، یک دنیا خاطره است؛ گاهی تلخ، گاهی شیرین، اما همیشه آموزنده. نجات جان یک انسان، زیباترین و ارزشمندترین اتفاقی است که می‌تواند برای یک امدادگر رخ دهد. وقتی می‌بینم که توانسته‌ام یک نفر را از مرگ حتمی نجات دهم، احساس رضایتی وصف‌ناپذیر به من دست می‌دهد
او در ادامه، از نجات این نوجوانان می گوید: این چند  نوجوان به دلیل بی‌احتیاطی، در کوه گم شده بودند. وقتی آنها زنگ زدند نمی توانستند موقعیت خود را به ما بگویند از شناسایی موقعیت آنها توانستم محل آنها را شناسایی کنم. هر بار که با من تماس می گرفتند به آنها توصیه می کردم که از جایشان تکان نخورند و تا رسیدن تیم امدادی منتظر بمانند اما متاسفانه آنها حرکت می کردند و رسیدن ما به آنها دشوار می شد . وقتی به شب خوردیم از آنها خواستم در جای امن بمانند تا صبح دوباره جستجو برای پیدا کردن آنها را شروع کنم . صبح به آنها گفتم هر جا که هستند چند تکه چوب پیدا کنند و آن را آتش بزنند تا با دود آتش محل آنها را شناسایی کنم . تازه وقتی دود سفید را در فاصله زیاد دیدم متوجه شدم که آنها به شدت از مسیر اصلی دور شده و در کوههای اطراف سرگردانند  من به آنها آب و غذا دادم و با شوخی و خنده، آنها را به پایین کوه منتقل کردم. این نوجوانان، درس بزرگی گرفتند و فهمیدند که نباید بدون تجهیزات و آمادگی، به کوه بروند.».
او در ادامه، با صدایی بغض‌آلود، از لحظاتی می‌گوید که در نجات جان یک انسان ناکام مانده است: متاسفانه همیشه اینطور نیست که بتوانیم همه را نجات دهیم. گاهی اوقات، وقتی به محل حادثه می‌رسیم، دیگر خیلی دیر شده است. وقتی نمی‌توانم کاری برای کسی انجام دهم و شاهد از دست رفتن جان یک انسان هستم، بسیار ناراحت می‌شوم. این غم، تا مدت‌ها بر دلم سنگینی می‌کند.

شمس‌الدینی با اشاره به اهمیت حفظ روحیه در حین انجام ماموریت‌های سخت و طاقت‌فرسا، می‌گوید: امدادگران، باید بتوانند در شرایط بحرانی، خونسردی خود را حفظ کنند و به مردم آرامش دهند. ما در دوره‌های آموزشی، مهارت‌های مختلفی را فرا می‌گیریم که به ما کمک می‌کند تا در شرایط سخت، بهترین تصمیم را بگیریم و بهترین عملکرد را داشته باشیم.
شمس‌الدینی با اشاره به اینکه قبل از ورود به هلال احمر، صبر و تحمل کمتری داشته، می‌گوید: هلال احمر، به من درس‌های زیادی آموخت؛ صبر، فداکاری، مهربانی و از همه مهم‌تر، عشق به همنوع. من در هلال احمر یاد گرفتم که چگونه به دیگران کمک و چگونه در شرایط سخت، خونسردی خود را حفظ کنم.

او در ادامه، با لحنی گلایه‌آمیز، از بی‌توجهی برخی از رانندگان به آمبولانس‌ها و خودروهای امدادی می‌گوید: متاسفانه برخی از رانندگان، هنگام شنیدن صدای آژیر آمبولانس، توجهی نمی‌کنند و راه را باز نمی‌کنند. این کار، می‌تواند جان یک بیمار یا مصدوم را به خطر بیندازد. ای کاش فرهنگ احترام به آمبولانس و خودروهای امدادی، در جامعه ما نهادینه شود.

شمس‌الدینی با تاکید بر اینکه برای پول به این کار مشغول نیست، می‌گوید: من برای رضای خدا و کمک به مردم، به هلال احمر آمده‌ام. اگر پول مهم بود، هیچ‌وقت نمی‌توانستم این همه سال در این عرصه فعالیت کنم. من از اینکه می‌توانم به مردم کمک کنم، احساس خوشبختی می‌کنم و این، بزرگترین پاداش برای من است.
شمس‌الدینی با اشاره به اینکه تمام اعضای خانواده‌اش آموزش‌های هلال احمر را دیده‌اند، به تمام خانواده‌های ایرانی توصیه می‌کند که آموزش‌های امدادی را فرا بگیرند و برای مقابله با حوادث آماده باشند.
او می‌گوید: آموزش‌های امدادی، بسیار ساده و کاربردی هستند و می‌توانند در مواقع بحرانی، جان انسان‌ها را نجات دهند. من از تمام خانواده‌های ایرانی خواهش می‌کنم که این آموزش‌ها را جدی بگیرند و برای فراگیری آنها، وقت بگذارند.

چند توصیه در مورد جلوگیری از گم شدن در کوهستان بنوی

  قبل از رفتن برنامه ریزی کنید. مسیری را که قصد دارید طی کنید، آب و هوا و هر گونه خطری که ممکن است با آن روبرو شوید را بررسی کنید. برنامه سفر خود را به کسی بگویید تا در صورت گم شدن کسی بداند کجا به دنبال شما بگردد.
    با خود غذا، آب و تجهیزات اضافی ببرید. در صورت گم شدن، باید غذا، آب و تجهیزات کافی داشته باشید تا چند روز دوام بیاورید.
    در مسیر مشخص بمانید. از رفتن از مسیر مشخص خودداری کنید، به خصوص اگر با منطقه آشنا نیستید.
   به اطراف خود توجه‌کنید.‌به‌نشانه های مسیر، ویژگی های زمین و زمان توجه کنید. اگر گم شدید، سعی کنید به جایی برگردید که مسیر را دیده اید.
    اگر گم شدید، وحشت نکنید. در یک مکان امن بمانید و سعی کنید با تلفن همراه یا رادیو با کسی تماس بگیرید. اگر نمی توانید با کسی تماس بگیرید، سعی کنید با آتش روشن کردن یا ارسال سیگنال های دیگر به کسی نشان دهید که در آنجا هستید.
   یک همراه داشته باشید. همیشه به همراه یک نفر به کوهستان بروید. به این ترتیب اگر اتفاقی برای یکی از شما بیفتد، نفر دیگر می تواند کمک کند.
    لباس مناسب بپوشید. لباس هایی بپوشید که برای آب و هوا مناسب باشد و از شما در برابر عناصر محافظت کند.
    از الکل و مواد مخدر خودداری کنید. الکل و مواد مخدر می توانند قضاوت شما را مختل و واکنش شما را کند کنند.
    به غرایز خود اعتماد کنید. اگر چیزی درست به نظر نمی رسد، به آن توجه کنید.
   با آب و هوای منطقه آشنا شوید. آب و هوای کوهستان بنوی می تواند غیرقابل پیش بینی باشد. قبل از رفتن، از پیش بینی آب و هوا آگاه باشید و برای تغییرات ناگهانی در شرایط آماده باشید.
    با حیات وحش منطقه آشنا شوید. کوهستان بنوی خانه انواع حیات وحش است، از جمله خرس، گرگ و شیر کوهی. آگاه باشید که این حیوانات در کجا زندگی می کنند و چگونه از رویارویی با آنها جلوگیری کنید.
    احترام به محیط زیست. زباله ها را جمع آوری کنید و از آتش سوزی در مناطق خطرناک خودداری کنید.
   اگر به زبان محلی مسلط نیستید، یک مترجم همراه داشته باشید.
با پیروی از این نکات، می توانید شانس گم شدن در کوهستان را کاهش دهید و از یک سفر امن و لذت بخش لذت ببرید.