169 ‌سال پیش در چنین روزی، برابر 6 می ‌١٨٥٦ میلادی، زیگموند فروید، عصب‌شناس برجسته اتریشی و «پدر علم روانکاوی» در شهر موراویا (واقع در جمهوری چک امروزی) به دنیا آمد. بنیان نظریه‏های فروید بر تجربیاتی که او طی درمان بیماران کسب می‌کرد، استوار بود. این عصب‌شناس اتریشی از بیماران خود می‌خواست افکاری را که از مغزشان می‌‏گذرد، به زبان آورند و شیوه فوق که کارکرد آن گسیل اندیشه از «ضمیر ناخودآگاه» به «ضمیر آگاه» است، به «تحلیل روانی» یا «روان‏کاوی» معروف شد. او منشأ اندیشه‏‌ها و رفتار را ضمیر ناخودآگاه انسان می‌دانست و ریشه بسیاری از درد‌ها و عقده‏‌ها را در واپس‌زدگی‏های دوره کودکی تحلیل می‌کرد. هماورد زیگموند فروید در این عرصه، کارل گوستاو یونگ، روانپزشک سوئیسی و از بنیان‌گذاران نظریه روان‌شناسی تحلیلی بود. یونگ را در کنار فروید از پایه‌گذاران دانش نوین روانکاوی قلمداد می‌کنند. یونگ ‌در سال ۱۹۰۶ میلادی نتایج تحقیقات خود را برای فروید فرستاد و مکاتبات و دوستی آن‌ها تا ‌سال ۱۹۱۳ ادامه یافت. یکی از موارد اختلاف‌نظر بین یونگ و فروید، مبحث مربوط به ناخودآگاه بود، زیرا روانپزشک سوئیسی برخلاف همتای اتریشی خود معتقد بود عرصه خودآگاه ذهن در انسان مانند یک جزیره کوچک در اقیانوسی از ناخودآگاه قرار دارد.